«Мая дачка дагэтуль бачыць настаўніцу ў страшных снах»

У справе аб нападзе менскага гімназіста на настаўніцу ўсё яшчэ застаецца шмат пытанняў.

У распараджэнне «Беларускага дакументацыйнага цэнтра» патрапілі характарыстыкі на настаўніцу гімназіі №74 В. У. Губарэвіч, у нападзе з нажом на якую абвінавачаны гімназіст Данат Скакун.

Усё абвінавачанне грунтавалася толькі на словах самой настаўніцы (дарэчы, яна адмовілася праходзіць паліграф, а Данат пагадзіўся адразу, і паводле звестак «дэтэктара хлусні» юнак не датычны да злачынства). Выяўленая ў гімназіі кроў належыць неўстаноўленаму мужчыну і жанчыне. У заплечніку, у які Данат нібыта закінуў скрываўлены нож, слядоў крыві не выяўлена. Паказанні аднакласнікаў, іх бацькоў і настаўнікаў былі на карысць Даната. Прылада злачынства не знойдзеная.

Нягледзячы на ўсё гэта, Даната абвінавацілі «ў замаху на забойства асобы ў сувязі з ажыццяўленнем ім службовай дзейнасці з асаблівай жорсткасцю» (ч.1 арт.14, п.6, п.10 ч.2 арт. 139 Крымінальнага кодэкса Беларусі і прысудзілі да 8 гадоў пазбаўлення волі з адбываннем пакарання ў выхаваўчай калоніі.

Вось, што кажуць вучні іх бацькі пра Губарэвіч:

«На сходзе многія бацькі скардзіліся на праблемы з настаўніцай Губарэвіч В.У., што яе метад - суцэльныя двойкі вучням, недапушчальны». «У адказ на мае звычайныя пытанні аб ацэнках я атрымала шакавальныя адказы: «Хто вы такая, якое вы маецца права так размаўляць са мной, дзе вы працуеце, якое права вы маеце пытаць мяне пра гэта?». На мае пытанні Губарэвіч адказвала пытаннямі падвышаным тонам, я была збянтэжаная гэтым, я была ў ступары. Я разумела, што высветліць нічога немагчыма, і Губарэвіч правакуе мяне на скандал. У далейшым, абдумваючы тое, што адбылося з прафесійнай пункту гледжання (я практыкуючы псіхолаг), зразумела, што паводзіны Губарэвіч з момантамі знарочыстай тэатралізацыі, жэстыкуляцыі, з выстаўленнем сябе ў ролі ахвяры, з'яўляецца неадэкватнымі. Пасля размовы я зразумела, што калі я, дарослы чалавек, маці не змагла атрымаць адказы на элементарныя пытанні, то якое ж дзецям у камцунікаванні з ёй».

«Мы даведаліся, што бацькі з гэтага класа звярталіся і да дырэктара, і ў раённы аддзел адукацыі, але ўсё выявілася бессэнсоўным».

«Я ведаю, што дагэтуль мая дачка бачыць Губарэвіч у страшных снах. Усіх сваіх знаёмых я адгаворваю ісці ў гімназію №74».

«Сын скардзіўся, што настаўніца ўвесь час крычыць, абражае вучняў, таму ён губляецца, баіцца яе. Яна магла парваць сшытак, калі ёй нешта не падабалася».

«Мы бачылі, што паводзіны Губарэвіч неадэкватныя, і наважылі напісаць калектыўны ліст, каб нам замянілі настаўнікі расейскай мовы і літаратуры».

«Дачка казала, што настаўніца прыніжае яе, кажа, што яна «тупая», «як увогуле магла паступіць у гэтую гімназію?». Пры гэтым дачка вучылася на 8-9-10».

«Я ведаў, што многія дзеці распавядалі бацькам пра здзекі Губарэвіч, ведаў, што многія, як і я спрабавалі пагаварыць з Губарэвіч, аднак і іншых яна выстаўляла за дзверы, або размаўляць з ёй было немагчыма».

«Мы наважылі напісаць калектыўную заяву ў адміністрацыю Кастрычніцкага раёна г. Менска з просьбай засцерагчы дзяцей ад такой настаўніцы».

«Ужо другая дачка стала прыходзіць са школы і расказваць, як Губарэвіч здзекуецца і прыніжае яе. Яна называла яе тупой, казала: «Я думала твая сястра тупая, а ты яшчэ тупейшая». У 6 класе мы перавялі дачку Яўгенію ў іншую школу, і больш праблем з настаўнікамі ў дзіцяці не было».

«Я мяркую, што мы, бацькі, таксама вінаватыя ў здарэнні, бо не давялі сваю заяву да адміністрацыі і своечасова не агарадзілі дзяцей ад гэтага жудаснага чалавека. А дырэктар гімназіі не проста не ўжывала ніякіх захадаў да ашалелай Губарэвіч, а ўвесь час абараняла яе, бо яна «давала паказчыкі для школы».

«Дырэктар мне сказала, я пагавару з Губарэвіч, але вам няма сэнсу кудысьці пісаць, усё адно ў вас не атрымаецца. Сказана гэта было такім тонам, што я зразумела, у Губарэвіч ёсць дзесьці пратэкцыя».