Міфы пра Сталіна, у якія прадаўжаюць верыць расейцы

Блогер развенчвае культ крамлёўскага тырана.

«Напраўду Сталін не быў ні «разумным», ні ваенным геніем — гэта быў усяго толькі нізкі і жорсткі чалавек, які прыйшоў да ўлады на крыві і дакладна так кіраваў усе гады», - піша папулярны блогер Максім Міровіч.

1. Міф аб тым, што таварыш Сталін быў «вялікі навуковец».

Самы вялікі міф — гэта тое, што таварыш Сталін быў нейкім там «адукаваным». У свой час ён нават не скончыў духоўную семінарыю (якая сама па сабе была не эталонам адукацыйнай установы тых гадоў), а потым на адукацыю не заставалася і зусім ніякага часу — увесь вольны час у Кобы адымала падпольна-тэрарыстычная, а затым і партыйна-кар'ерная дзейнасць. Што самае смешнае — нягледзячы на дэклараванае «супрацьстаянне з рэлігіяй» таварыш Сталін заставаўся глыбока рэлігійным (у дрэнным сэнсе гэтага слова) чалавекам — ён падзяліў усіх людзей на дзве масы і свята верыў у тое, што ўсе «добрыя людзі» павінны трапіць у нейкае чароўнае месца «камунізм» (аналаг раю), а ўсіх «дрэнных» трэба пры гэтым пакараць і знішчыць.

Зразумець, што развіццё грамадства можа будавацца і паводле іншых прынцыпаў, чым рух да нейкай міфічнай мэты са старой кнігі, бракавала адукацыі і кругагляду. У гэтага прыдурка нават невыстарчыла розуму, каб азнаёміцца з тэарэмай Гёдэля аб непаўнаце, якая з'явіліся ў ягоны час, матэматычнай тэорыяй гульняў і кібернетыкай, якая зараджалася ў 1930-я — калі б «вялікі навуковец» прачытаў і зразумеў хоць штосьці з работ па гэтых тэмах і разабраўся ў напісаным, ён зразумеў бы ўсю памылковасць свайго «марксізму-ленінізму» і саму недасканаласць спробаў уціснуць у рамкі «класавай барацьбы» ўсю разнастайнасць свету.

Я не жартую, пачытайце што гэты дурань пісаў у сваіх працах. Маўляў, пераможам усіх «кулакоў і мараедаў» і цудоўна зажывём, а між тым СССР усё больш і больш адставаў ад развітага свету — не ў апошнюю чаргу таму, што велізарная частка інтэлігенцыі, не згодная са Сталіным праз больш высокі ўзровень інтэлекту, была знішчаная.

Вобраз «адукаванага Сталіна» старанна выхоўваўся савецкай прапагандай — адзін час у Крамлі па начах не гасілі святло ў адным акенцы, распавядаючы ўсім, што там таварыш Сталін па начах чытае кнігі. Вось як пачынаецца цяпер, так і адразу зажывем як пры камунізме.

2. Міф аб тым, што «толькі дзякуючы Сталіну мы перамаглі ў вайне».

Не буду падрабязна пісаць аб гэтым міфе з лічбамі і фактамі — гэта даўно ўжо зрабілі да мяне. Скажу толькі тое, што калі б СССР сапраўды рыхтаваўся да абарончай вайны (а не да «маленькай пераможнай на чужой тэрыторыі»), то ніякі Гітлер летам 1941 года не прасунуўся б далей Берасця/Баранавічаў. Менавіта на Сталіне асабіста ляжыць адказнасць за рэпрэсаваны ў 1930-я гады вышэйшы камандны склад і негатоўнасць да вайны ў абароне — збольшага менавіта таму ў першыя месяцы вайны СССР панёс такія жахлівыя страты людзей і тэхнікі.

Ды і дзеянні ў наступныя гады вайны былі далёкія ад ідэальных, тактыка зводзілася да «ўзяцця вышынь і гарадоў усякім коштам», праз што войскі неслі каласальныя страты. Афіцыйная лічба страт СССР у Другой сусветнай агучаная як 27 мільёнаў чалавек, хоць нядаўна з'явіліся новыя звесткі, якія называюць новую, яшчэ больш жахлівую лічбу 41 мільён — 19 з якіх складаюць жаўнеры РККА. Я яшчэ памятаю часы, калі Дзень перамогі 9 траўня быў не клаунадай з налепкамі «Абама, можам паўтарыць!», а рэальным «святам са слязьмі на вачах» — бо практычна ўсе ветэраны з баявых частак выжылі толькі нейкім цудам і страцілі мноства таварышаў.

Увогуле, ніякага «ваеннага генія» Сталіна не існавала ў прыродзе. Аўтары тых гадоў у падпольных запісках называлі Сталіна «шчодрым мярзотнікам» — маючы на ўвазе тое, што ўсе ваенныя перамогі дасягаюцца коштам каласальных чалавечых страт.

3. Міф аб «міжнародным аўтарытэце СССР пры Сталіне».

Таксама вельмі жывучы міф аб нейкім там «аўтарытэце СССР». Ніякага «аўтарытэту» папросту не існавала — да Савецкага Саюзу ставіліся як да небяспечнага гопніка на раёне, аддаючы перавагу яго лішні раз не злаваць і час ад часу спрабуючы абразуміць. У канцы 1920-х — самым пачатку 1930-х гадоў на Захадзе яшчэ глядзелі з некаторай цікавасцю на тое, што адбываецца ў СССР, то пасля таго, як там пачаліся масавыя рэпрэсіі і «чысткі», а таксама калі пра рэаліі гэтай краіны напісалі вядомыя мысляры накшталт Бертрана Расэла — усё стала зразумела.

Асобным радком хочацца згадаць пра тыражаваны сталіністамі міф аб тым, што Сталіна нібыта пахваліў Чэрчыль — нібыта ў сваёй прамове ў Парламенце 21 снежня 1959 года ён назваў Сталіна «геніем, які ўзначаліў Расею ў гады найцяжэйшых выпрабаванняў». Уся гэтая прамова — адна суцэльная хлусня, у поўным выданні прамоваў Чэрчыля (апублікаваных энцыклапедыяй «Брытаніка»), ніякай такой «прамовы» няма. Ды і агулам такой прамовы не магло быць у прынцыпе — у 1959 годзе сход парламента прайшоў 17 снежня, а наступнае паседжанне было прызначанае толькі на 26 студзеня 1960 года.

Увогуле, ніякага «міжнароднага прызнання СССР» не было ні пры Сталіне, ні пазней. Да гэтай краіны справядліва ставіліся як да небяспечнай і таксічнай дыктатуры, у якой адсутнічаюць элементарныя свабоды і правы чалавека, а ўсе «дасягненні» накіраваныя толькі на вайсковую сферу і як следства — на далейшае пашырэнне свайго ўплыву і тэрыторыі.

4. Міф аб тым, што «Сталін быў бяссрэбранікам».

З артыкула ў артыкул паўтараецца адна фраза — маўляў, калі Сталін памёр, ад яго засталіся толькі х*й ды трубка некалькі асабістых рэчаў і ніякіх зберажэнняў. Гэта заўсёды падаецца ў пары з фразай накшталт «а паглядзіце на сучасных алігархаў, колькі яны накралі» і г. д.

Тут можна задаць адно пытанне — а навошта, уласна, грошы чалавеку, якому і так належыць уся краіна на правах абсалютнай дыктатуры? Яны яму проста не патрэбныя — ён і так рабіў што хацеў, ніякай «вярхоўнай улады» над ім не было. Не быў Сталін і ніякім «бяссрэбранікам» — ён жыў у шыкоўных асабняках і кватэрах з прыслугай (гл. фота), меў дачы і лімузіны з асабістымі кіроўцамі, харчаваўся найлепшымі прадуктамі, а ахоўвалі яго некалькі батальёнаў НКВД.

Таварыш Сталін абыходзіўся дзяржаве мільёны рублёў на год, якія ён не плаціў, проста таму, што сам арганізаваў гэтую сістэму. Тое, што ён «ні за што не плаціў гатоўкай», кажа толькі аб тым, што ён быў цалкам непадкантрольны народу і рабіў, што хацеў, выкарыстоўваючы на сваё жаданне грошы з бюджэту краіны.

5. Міф аб тым, што «Сталін прыняў Расею з сахой, а пакінуў з атамнай бомбай».

Гэтую цытату таксама прыпісваюць нібыта Чэрчылю ў той жа самай «прамове ў Парламенце» — якой, як было паказана вышэй, не было і быць не магло. Акрамя таго, сама фраза з'яўляецца аксюмаронам накшталт «Думаў, еду на дачу — а выявілася чацвер Валера». Аўтар цытаты параўноўвае наогул непараўнальныя рэчы, якія не выцякаюць адна з другой, ствараючы ілжывую бачнасць нейкага «прагрэсу». Атамныя бомбы, якія з'явіліся ў СССР, не мелі ніякага дачынення да паляпшэння жыцця простых грамадзян — як сяляне аралі сахой, так і прадаўжалі араць. І не проста сахой, а сахой, запрэжанай у карову — бо мець уласнага каня ў вёсках часта было забаронена і ўважалася за «багацце».

У гарадах будавалі новыя шматпакаёвыя «сталінкі» для наменклатуры, а ў вёсках пры гэтым была жахлівая галеча і бяспраўе — сяляне не мелі пашпартоў да 1960-х гадоў і заставаліся, фактычна, прыгоннымі рабамі. Такімі ж рабамі былі і рабочыя на заводах — яны не мелі ніякіх правоў, не мелі свабодных прафзвязаў і маглі выказваць сваё меркаванне толькі ў рамках «класава-сацыялістычнай мадэлі пабудовы дзяржавы».

Увогуле, «атамная бомба» Сталіна мела дачыненне да прагрэсу роўна столькі ж, як і «унікальная касмічная база ў кольцах Сатурна», аб якой я пісаў у паведамленні пра тое, чаму людзі хочуць назад у СССР.