Сірыйская аплявуха Пуціну

Хутчэй за ўсё, Пуцін быў засмучаны, калі атрымаў справаздачы аб аперацыі ў Сірыі.

Недастаткова заявіць аб сваёй перамозе. Яна застаецца непаўнавартаснай, калі спаборнік не зразумее, што саступіў. Часам дастаткова невялікага штурхяля, каб нагадаць вялікаму баксёру, што матч яшчэ не скончыўся і ягоны змардаваны праціўнік ўсё яшчэ здольны сапсаваць урачыстасць і пашкодзіць фізіяномію, піша Asharq Asharq Al-Awsat (перевод - inosmi.ru).

Хутчэй за ўсё, Уладзімір Пуцін быў засмучаны, калі атрымаў справаздачы. Хваля дронаў, накіраваная на базы расейскіх войскаў у Хмейміме і Тартусе, выклікала трывогу і неспакой. Некалькі беспілотнікаў змаглі прарваць фронт, што падобна на добры ўдар па галаве. Правакацыя такога кшталту не змяняе правілаў гульні, але яна прадэманстравала, што можна прабіць пралом у расейскім уплыве і яе ваенных дзеяннях. Такі інцыдэнт раскрывае далікатнасць дзеянняў звышдзяржавы. А паведамленне паказвае: вайна яшчэ не скончаная.

Расея прызнала Турцыю невінаватай у інцыдэнце. Цяжка паверыць, што цяперашняя Турцыя можа здзейсніць такі ўчынак. Раней Турцыя заплаціла высокі кошт за аднаго са сваіх пілотаў, які збіў расейскі бамбавік. Заплаціла, усвядоміла і змяніла сваю палітыку і падыходы. Масква спрабавала давесці «амерыканскі след» ў гэтай справе, але Вашынгтон катэгарычна зняпраўдзіў гэтае абвінавачванне. Цалкам магчыма, што апазіцыйная група хацела нагадаць Расеі, што ваенныя дзеянні ўсё яшчэ прадаўжаюцца і яны могуць значна пашырыцца, нягледзячы на зрушэнне балансу сіл праз удзел Расеі.

Горш за ўсё тое, што гэта адбылося ўсяго праз месяц пасля таго, як Пуцін абвясціў аб сваёй перамозе ў Сірыі. Ён заявіў, што місія скончаная і загадаў пачаць вывад асноўнай часткі расейскіх войскаў. І сапраўды, рэгіянальная і міжнародная сцэны выглядалі для «цара» ў «ружовым колеры»: у Сірыі больш не патрэбныя контрзахады. Большасць рэгіянальных і міжнародных дзяржаў расцанілі расейскую пастанову як факт, які адбыўся. Многія меркавалі, што расейская пастанова — адзіны рэальны спосаб «абсекчы крылы» Ірану. Злучаныя Штаты самі, відавочна, былі гатовыя прыняць поспех Расеі ў Сірыі, калі ён прывядзе да скарачэння інтарэсаў Ірана ў Сірыі да інтарэсаў Расеі ў Сірыі.

Пуцін не турбуецца аб прэзідэнцкіх выбарах, якія павінны адбыцца ў сакавіку. Насамрэч гэта свайго кшталту рэферэндум праз адсутнасць якога-небудзь сур'ёзнага канкурэнта. Але ён, магчыма, абвясціў перамогу, каб умацаваць вобраз бліскучага лідара. Для ягонай краіны Сірыя не стала ні амерыканскім В'етнамам, ні савецкім Афганістанам. Заплаціўшы самы нізкі кошт, яму ўдалося арганізаваць буйнамаштабны пераварот, які аднавіў прэстыж Расеі. Усё адбылося ў той час, калі Амерыка жыве ў самым разгары войнаў у «Твітэры» (Twitter), Мэркель з усіх сіл спрабуе сфармаваць урад, а Тэрэза Мэй збітая з панталыку праз разлад з Еўрапейскім Звязам.

Часам сюрпрызы здараюцца, калі іх не чакаеш; некалькі маленькіх самалётаў перафармулявалі пытанне аб цяжкасцях рэальнай перамогі Расеі ў Сірыі. Сапраўдная перамога — гэта абарона сваіх поспехаў на франтах, дзякуючы трывалай палітычнай пастанове, якая дазволіць заявіць, што вайна скончаная.

Напраўду расейская пастанова — зусім не радасная падзея, а разлікі ўнутры трыкутніка Астаны, у які ўваходзяць Расея, Іран і Турцыя, зусім не падобныя. Іран уважае сябе за ключавога партнёра ў перамозе ў Сірыі і думае, што расейскія вайскова-паветраныя сілы не змаглі б змяніць ход вайны, калі б не роля лаяльных ім апалчэнцаў. Разлікі Турцыі таксама кажуць аб іншым. Першачарговым клопатам туркаў з'яўляецца нанясенне сур'ёзнага ўдару па курдскіх «Атрадах народнай самаабароны». Рэджэп Таіп Эрдаган дае курдам у Афрыне тыдзень, каб здацца, або на ўласнай шкуры адчуць моц турэцкай сілы. Больш за тое, Турцыя запатрабавала ад Расеі і Ірана выканаць іх папярэднія абавязацельствы ў змяншэнні эскалацыі на тэрыторыях, падкантрольных урадавым сілам, асабліва ў Ідлібе. Іран чуць нічога не хоча аб іншым рэжыме, акрамя як аб рэжыме Асада, а Турцыя не зацікаўленая ў ягоным кіраванні.

Расея праяўляе актыўную цікавасць да развязання сірыйскага пытання. Ніхто не хоча жыць у краіне, якая не толькі стала знаходзіцца ў стане вайны, але і якой цяжка забяспечыць нават неабходны мінімум для прыняцця пастановы. Рэжым, які не выяўляў схільнасці ісці на саступкі нават у той дзень, калі апынуўся ў вельмі цяжкім становішчы, не праявіць гэтую схільнасць нават пасля таго, як пераадолее небяспекі, якія яму пагражаюць. Ён можа абапірацца на іранскую ваяўнічасць або спасылацца на яе. Не сакрэт, што ўсякая пастанова, якая пераразмяркоўвае ўладу паміж гульцамі, не будзе ў сярэднетэрміновай і доўгатэрміновай перспектыве падпарадкоўвацца інтарэсам Ірана.

Масква зрабіла ўсё магчымае, каб паскорыць прыняцце пастановы аб Сірыі. Былі выкарыстаныя надзвычайныя намаганні для супрацьстаяння Жэнеўскай дэкларацыі. Расея прыкладае сур'ёзныя намаганні для змены патрабаванняў апазіцыі на перамовах. Але апошнія дні выявілі маштабы цяжкасцяў на шляху Масквы. ААН не ўтойвае свайго процідзеяння спробам правесці перамовы ў Сочы і ператварыць Жэневу ў «паштовую скрыню», якая чакае паведамленняў з Сочы. Сам Вашынгтон паступова вяртаецца да ваяўнічых паводзінаў, адпрэчваючы ўсе пастановы наконт Сірыі і заяўляючы, што яна — усяго толькі звяно ў «Іранскім паўмесяцы». Еўрапейцы праяўляюць боязь да палітыкі дэстабілізацыі Ірана, нягледзячы на яго прыхільнасць ядзернаму пагадненню. Ізраіль больш чым калі-небудзь упэўнены ў тым, што Расея не здолее прыбраць іранскіх апалчэнцаў з памежных раёнаў, таму прадаўжае свае рэйды ў глыбіні Сірыі.

Зразумела, што Расеі становіцца ўсё цяжэй узгадняць патрабаванні рэгіянальных і міжнародных гульцоў на сірыйскай арэне. А падрыў веры ў сур'ёзнасць расейскай пастановы прымушае быць пільнымі, бо іншыя варыянты спрыяюць прадаўжэнню вайны, якая паказала, што барацьба з ІДІЛ больш складаная, чым многія думалі. Канчатковай перамогі ў Сірыі цяжка дасягнуць. А адсутнасць палітычнага развязання ставіць кожную ваенную перамогу пад пагрозу.