Няўзораў: Трэба прыдумаць, што «іхтамнеты» шукаюць лямпу Аладзіна

Расейскі публіцыст - пра ПВК Вагнера, мэльдоній і выбарах прэзідэнта ў Расеі.

Пра гэта Аляксандр Няўзораў распавёў у эфіры «Эхо Москвы»:

- Забітыя амэрыканцамі ў Сірыі «іхтамнеты» прынеслі Расейскай Федэрацыі істотную адчувальную карысць. Можна сказаць, што яны загінулі не дарма. Я растлумачу. Як вы ведаеце, Дзяржаўная дума безупынна вылузваецца са скуры, каб зрабіць жыццё ў Расеі больш брыдкім, дрэнным, безнадзейным і дарагім. Нічога, акрамя праблем і нягод для жыхароў Расейскай Федэрацыі Дзяржаўная дума не нараджае. Яна генеруе спрэс дзікія фантастычныя радасці практычна кожнае імгненне. Усе яе ініцыятывы згубныя і каштуюць нам вельмі дорага. Таму кожнае імгненне маўчання гэтага ордэна, фактычна, неацэннае.

Выконваючы рытуал памінання «іхтамнетаў», Дзяржаўная дума ўрачыста маўчала цэлую хвіліну. Вядома, узнікае пытанне: ці выстарчыць у Вагнера байцоў, каб забяспечыць хоць бы гадзіну яе маўчання? Але будзем на гэта спадзявацца.

Я яшчэ хачу адзначыць, што дагэтуль, як мы бачым, ніхто не здолеў прыдумаць ніякай мэты знаходжання «іхтамнетаў» у Сірыі. Прадэклараваныя нейкія туманныя інтарэсы, але гэтую фантазію трэба ўсё-такі неяк абгрунтаваць. Гэтага няма. Проста крыкі і дэмагогія, альбо кажуць нешта аб барацьбе з тэрарыстамі шляхам спусташэння іхніх котлішчаў. Але гэта тое ж самае, што змагацца з восамі праз спусташэнне іх маленькага жылля. Нічога, акрамя апухлай пысы, не будзе. І тут такая ж гісторыя.

Прынамсі, незразумела, што яны там робяць. Трэба папяцца ўсім разам і прыдумаць што-небудзь зразумелае, напрыклад, што «іхтамнеты» ў сірыйскіх пясках вядуць пошук чароўнай лямпы Аладзіна.

Прычым, калі знойдуць і даставяць, лямпа можа быць усталяваная на Чырвонай плошчы для націрання 1-га і 9-га траўня, у Новы год, і гэта забяспечыць працяглыя даляравыя дажджы на большай частцы тэрыторыі Расейскай Федэрацыі. (...)

Я кажу толькі пра патрэбу стварэння якой-небудзь прыгожай міфалагемы - навошта гэта робіцца. Гэта гучала б, сапраўды, вельмі бадзёра і рэалістычна. Калі паверыць у гэта, усе павераць. Калі людзі вераць у жыватворны агонь, ва ўшэсце, то чаго б ім не паверыць у чароўную лямпу Аладзіна, а ў чым прынцыповая розніца? Яе няма.

А як, падумайце, наогул магло б быць усё шалёна прыгожа. Унукава. Прыезд лямпы. Ганаровая варта. Права першага націрання за прэзідэнтам. Усе плачуць. Генералітэт пабразгвае ордэнамі.

Аб перадвыбарчай кампаніі

- Вось пасля гэтых усіх пукаў у лужыну гэтых кандыдатаў і кандыдатак мы бачым, што схібілі нават неяк і фонавыя групы падтрымкі. Вось патрыятычная поскудзь, яна шчэрыцца на поскудзь ліберальную. Але сапраўднай калатні, каб ва ўсе бакі ляцелі лапы, хвост, выціскалі вочы - гэтага, на жаль, няма. Яны ў рэжыме выкусвання адзін у аднаго скочак нагадваюць ёркшырскіх тэр'ераў, якія канфліктуюць за латок з фекаліямі. Гэта не тыя спрэчкі, якія б нам хацелася ўбачыць.

Ясна, што на абнову ў Крамлі ў выглядзе новага прэзідэнта ніхто і не разлічваў, але была надзея, што гэтая імітацыя выбараў проста вынесе на паверхню постаць з патэнцыяламі, што з распаленых нетраў, з глыбінь народных вылезуць хай дзікія, нямытыя, нячэсаныя, але моцныя, энергічныя...

Я, прынамсі, на гэта спадзяваўся: вось цяпер мы ўбачым што-небудзь новенькае. Ні халеры! Наогул ні халеры.

І нікога нельга прымаць у параўнанні з кандыдатамі. Нават Кіркораў з Галкіным і тыя здаюцца нейкімі разважнымі істотамі. Так ніхто, увогуле, і не з'явіўся. І вось па гэтай палітычнай трасе туды-сюды паныла шнуруе адзін Пуцін. А на ўсё той жа палітычнай узбочыне той палітычнай трасы сумна агаляюць друзлыя каленкі і друзлыя сцёгны састарэлыя, зблажэлыя ўсякія палітычныя блазны. (...)

Але пацешна, што ўсё гэта віруе пад шчыра здзеклівае храпенне Уладзіміра Уладзіміравіча Пуціна, якое гучыць з Крамля. Ён абсалютна выяўна самаўхіліўся ад усёй гэтай лухты. Ён можа сабе гэта дазволіць. Чым менш ён будзе намагацца, тым вышэйшы будзе вынік. І ён цяпер, напэўна, адчувае шалёную асалоду. Я яго разумею. Рэч у тым, што не ўдзельнічаць у выбарах - вы не ведаеце - якая гэта невыказная асалода.

Аб мэльдоніі і спаленым макеце бажніцы

- Вось разыгралася чарговая мэльдоніевая драма, прычым спартовец пераконвае, што мэльдоній у ягоны арганізм падкінулі ворагі Расеі. Наогул, такое бывае. Калі вы ўспомніце раманы найгоршага з усіх Дзюмаў, то бок Аляксандра Дзюмы, гэта значыць не Жана Батыста Дзюмы...

Там усе гэтыя атручвання рабіліся з дапамогай атручаных пальчатак. Гэта было вельмі рамантычна. Але такое таксама бывае. І, напэўна, мэльдоній пракраўся ў арганізм нейкім чароўным чынам. Але я думаю, што дома яго чакаюць суцяшальныя вёдры мэльдонію, суцяшальныя аўтамабілі, суцяшальныя чатыры мільёны.

Але, наогул, у гэтым выпадку Расея зноў атрымлівае тое, што яна хацела. Яна так любіць без апазнавальных знакаў, сцягоў і ўсякіх знакаў адрознення... Прыкладна тое ж самае яна атрымала на Алімпіядзе - тое, што яна так любіць.