Велападарожнік з Казахстана: Хлеб у Беларусі ўтрая даражэйшы

Турыста ўразілі кошты ў беларускіх крамах.

Вядомы відэаблогер і падарожнік з Казахстана Герман Трубіцын адправіўся ў чарговае велападарожжа па прасторах Расеі і Беларусі ў 10-х чыслах траўня. 6 ліпеня Герман апынуўся ў Слоніме, і карэспандэнт запрасіла падарожніка ў госці ў рэдакцыю «Газеты Слонимской» на кубачак кавы і гутарку з абяцаннем даць магчымасць падсілкаваць батарэю ад разеткі.

Не прайшло паўгадзіны, як падцягнуты і загарэлы, з ледзь прыкметным шчаціннем мужчына лёгка падкаціў да рэдакцыі на ровары з замацаваным багажом. На пытанне, што за шкельца прымацаванае дротам у яго да акуляраў, адказаў, што гэта такое люстэрка задняга віду.

Герман адправіўся ў падарожжа з роднага Усць-Каменагорску каля двух месяцаў таму назад, спачатку на ровары праехаў 400 кіламетраў да Рубцоўска, а потым дабраўся на цягніку да Масквы. Са сталіцы працягвае падарожжа на веласіпедзе. За плячыма - Віцебск, Ворша, Магілёў, Менск, Ліда, Горадня, Скідаль, Ваўкавыск, Зэльва...

Як прызнаўся Герман, у адрозненне ад іншых падарожнікаў, кіламетры і выдаткаваныя на іх калорыі ён не лічыць, для яго ў кайф проста дарога і ўражанні ад сустрэч з людзьмі. А калясіць ён амаль за 5 тысяч кіламетраў ад радзімы, можна сказаць, улегцы - некалькі бутэлек з вадой і багаж, які важыць не больш за 13 кілаграмаў. У заплечніку - палатка, спальнік, дыванок. Гэтым разам ён адмовіўся ад пліткі: ежу купляе па дарозе.

З размовы пра «дарожны» побыт і пачалася гутарка з падарожнікам. Дарэчы, у Беларусі ён упершыню пабываў тры гады таму назад, і яго вельмі здзівіла тое, наколькі за гэты час падаражэлі тут прадукты.

- Наогул у Беларусі мяне асабліва ўразілі дзве рэчы. Па-першае, хлеб. Бо на хлебе ўсё заснавана, - разважае падарожнік. - Хлеб і мучныя вырабы ў нас таннейшыя ўтрая. У вас прадаюць некалькі гатункаў чорнага хлеба і толькі вышэйшага гатунку. Я толькі адзін раз сустрэў у продажы батон першага гатунку. У нас жа выбар хлеба вельмі вялікі - каля дзясятка найменняў вышэйшага гатунку і каля дваццаці відаў першага. А белага хлеба, як я заўважыў, у вас амаль няма.

- А што з прадуктаў Вам спадабалася? Што наогул ясце ў дарозе?

- Прадукты беларускія смачныя, не параўнаць з тымі, што прадаюць у нас у Казахстане. Малака я выпіваю кожны дзень па два літры, выпіваў бы і больш. Купляю пернікі, каўбасу, кансервы. Купіў і сала. Да яго мяне пачаставалі агуркамі і цыбуляй. Курыца і каўбаса танныя, можна сказаць, па цане хлеба. А вось рыбныя кансервы вельмі дарагія. З нашымі цэнамі розніца вялікая - у нас яны каштуюць капейкі.

- Што яшчэ ў Вас выклікала непрыманне?

- Яшчэ адно засмучэнне - гэта бардзюры, з якіх няма плаўнага з'езду. Веласіпедыстаў змусілі ехаць па праезнай частцы. Са слонімскага вакзала да рэдакцыі праз бардзюры я ехаў хвілін дваццаць, у той час як у Маскве праехаць такі кавалак дарогі мне хапіла б хвілін пяць. Ну і на вакзале ў Слоніме я не знайшоў разеткі, дзе можна было б падсілкаваць батарэю. А так Беларусь я б назваў краінай - суцэльным санаторыем, куды можна прыязджаць лячыць нервы. У нас па-іншаму - усё ў асноўным вырашаецца праз мардабой, усюды хамства. А тут усё міла і ўсе ўсміхаюцца.

- Ну, у любым выпадку і ў нашай краіне з Вамі здараліся непрыемныя гісторыі?

- Так, у вёсцы каля Менска скралі сонечную батарэю, хутчэй за ўсё гэта зрабіла моладзь. Купіў новую. Трэба падсілкоўваць у дарозе свае гаджэты, а гэта тры тэлефоны, планшэт, відэакамера, барометр-альтыметр.

- Дзе ў асноўным начуеце?

- У Менску запрасілі на начлег. У Віцебску начаваў у хостэле. Адзначу, што хостэлы на захадзе Беларусі, у той жа Горадні, даражэйшыя, чым у Маскве. Магчыма, гэта звязана з тым, што мяжу адкрылі і сталі арыентавацца на замежных турыстаў. А так у асноўным начую дзе давядзецца - у поле ці каля лесу. Перашкаджаюць звычайна жывёлы - кабанчыкі, казулі. Лісы як ручныя, праўда, хлеб есці не хочуць.

- Дарожнай рамантыкі дастаткова для ўражанняў?

- Рамантыка розная, і яе стае. Увагі да сябе як да падарожніка адчуваю на дарозе з лішкам. Вось у Расеі рэкеціры прапаноўвалі 200 даляраў. Сустрэў па дарозе неяк вядомага падарожніка Віктара Атласава, які ехаў на Таймыр. А ён старэйшы за мяне на 10 гадоў. Самыя моцныя ўражанні ў падарожжах - гэта людзі. Архітэктура ўжо так не ўражвае. Я ж з 11 да 18 гадоў абвандраваў, праўда, не на ровары, амаль увесь былы СНД, акрамя ўсходняй яго частцы. Шмат падарожнічаў па Еўропе. Але ў Беларусі мне падабаецца больш: тут чысцей, усе гавораць па-расейску. Што яшчэ трэба? А ў Еўропе адчуваеш моўны бар'ер - не будзеш жа пастаянна махаць рукамі, паказваючы на жэстах, або зазіраць у слоўнік.

- Што цікавага ўбачылі ў нашым горадзе?

- Слонім нечакана спадабаўся. Чымсьці ён мне нагадаў Горадню. Цікавая гістарычная забудова цэнтра. Шмат звілістых вулачак. Сустрэў мужчын, якія распавялі пра Слонім, пра завулак Пераскок. Спадабаўся вялікі храм. Пабываў на раскопках каля Спаса-Праабражэнскага сабора, на званіцу ўздымаўся - археолагі паказвалі здабычу. Яны мне падказалі, дзе намёт зручней паставіць, бо я яшчэ на дзень у Слоніме затрымаюся.

- Якую саноўную нязручнасць даводзіцца цярпець у шляху?

- Хочацца памыцца. У вас вялікая вільгаць, і ў намёце адчуваю, што кашуля ліпне да цела. У Зэльве ў возеры вось учора памыўся два разы вечарам і два разы раніцай, і ўсё роўна хочацца яшчэ акунуцца.

- А камары не дапякаюць?

- Ну хіба гэта камары, калі штук пяць за вечар пазвіняць? Вось на Урале камары, калі вока немагчыма адкрыць і ўсё шэрае.

- Якія думкі наведваюць у дарозе?

- Глядзіш на сябе як бы збоку, думаеш пра мінулае, сучаснае і будучыню, успамінаецца жыццё. За паўгода жыцця ў дарозе эмацыйна пражываеш гадоў дзесяць жыцця звычайнага чалавека. А то перад тым, як памерці, і ўспомніць не будзе чаго.

- Да якога часу плануеце падарожнічаць?

- Да зімы. Да таго, як снег выпадзе.