Барыс Тасман: Хто пракруціў цуд-аперацыю масавай натуралізацыі расеяк і колькі каштуюць гэтыя цуды?

Аглядальнік «Прессбола» распавёў, як спрабаваў даведацца ў чыноўнікаў пра масавы завоз расейцаў для каманды Беларусі ў біятлоне.

Аглядальнік «Прессбола» Барыс Тасман распавёў захапляльную гісторыю пра тое, як ён безвынікова спрабаваў атрымаць каментар адказных работнікаў Мінспорту з нагоды масавага завозу расейцаў для нацыянальнай каманды Беларусі ў біятлоне.

- натуралізацыя, якая адбылася спарадзіла грамадскі інтарэс, неадназначную рэакцыю і множныя пытанні да спартыўнай улады. Напрыклад, чаму раптам так шмат, хто пракруціў гэтую цуд-аперацыю і колькі каштуюць гэтыя цуды?

Успомнілася, як пасля Пхенчхана супрацоўнік Мінспорту Ігар Юдчыц падчас тэлешоў на адным з беларускіх каналаў распавёў, што ў яго ведамстве ёсць падраздзяленне, якое вядзе планамерную працу па рэкрутаванні легіянераў пад нашы сцягі. Таму 6 лістапада аўтар гэтых радкоў у спробе даведацца падрабязнасці патэлефанаваў Ігару Мікалаевічу і папрасіў пра сустрэчу. На жаль, суразмоўца пасля некаторай паўзы адмовіў, спаслаўшыся на інструкцыю, згодна з якой не мае права гутарыць з прэсай без санкцыі кіраўніцтва.

9 лістапада я зрабіў паўторны званок - і зноў безвынікова. Як высветлілася, намеснік міністра спорту Аляксандр Барауля наклаў забарону на зносіны Юдчыца з прэсай. Не заставалася нічога іншага, як набраць нумар самога Аляксандра Іванавіча. Яго сакратарка Алена Уладзіміраўна добрасумленна адказвала на званкі, але злучыць з шэфам не змагла: ён увесь час быў заняты. 12 лістапада мы адправілі па электроннай пошце ліст, атрыманне якога сакратарка пацвердзіла.

Намеснік міністра не адгукнуўся. 20 лістапада мінулага года ў «ПБ» пад рубрыкай «На наш каравай» выйшаў артыкул «Легіянеры ў беларускім спорце: ці так яны нам неабходныя?» Ён завяршаўся адкрытым зваротам да намесніка міністра.

На гэты раз рэакцыя з Кірава, 8, рушыла ўслед неадкладна. У той жа дзень аўтару патэлефанаваў прэс-аташэ Мінспорту Уладзіміру Несцяровічу і ад імя Барауля прапанаваў нам даслаць пытанні, бо праз занятасць ў таго няма магчымасці сустрэцца для гутаркі. Не сказаць, што такі варыянт парадаваў, але мы ўвайшлі ў становішча намесніка міністра і 29 лістапада адправілі на яго электронны адрас 20 пытанняў, атрыманне якіх нам пацвердзілі. З той пары сувязь з Мінспортам абарвалася. Адтуль не было потым ні адказаў, ні званкоў.

Наступны наш запыт быў адпраўлены 4 студзеня. Барауля пакінуў па-за ўвагай і гэты ліст. Праз дзесяць дзён, 14 студзеня, мы нагадалі Бараулю пра прапанову-абяцанне праз прэс-аташэ Несцяровіча. На гэты раз прамаўчаў і звычайна акуратны Уладзімір Яўгенавіч. Застаецца выказаць здагадку, што вастрыня пытанняў пазбавіла дару маўлення адказных чыноўнікаў.