Крэйг Вудкрафт: Паглядзіце ў люстэрка! Хто вінаваты?

Галоўны трэнер менскага «Дынама» распавёў, як мае зносіны з гульцамі пасля паразы.

Пра гэта рулявы менскага хакейнага «Дынама» Крэйг Вудкрафт распавёў у інтэрв'ю карэспандэнту tut.by Кірылу Кліменкаву.

- Пасля паразаў вы часта кажаце, што сёння гульцы не былі гатовыя плаціць патрэбную цану за перамогу. Чаму гэта адбываецца? Яны недастаткова прафесійныя або іх клас не адпавядае лізе?

- Клас гульцоў? Паслухай, я ведаю два неабходных крытэры, каб падолець больш моцную каманду.

Па-першае, ты павінен быць гатовым да гульні і выкладвацца на ўсе сто адсоткаў. Наколькі я ведаю, гэта якасць характэрна для беларусаў. Для гэтага не трэба ніякага таленту. Толькі ўнутраная сіла і настойлівасць у выкананні сваёй працы. І гэта маё абавязковае патрабаванне. Без усялякіх умоў, без нейкіх апраўданняў! Кожны матч ты павінен араць на лёдзе!

Па-другое, пераможная культура. Калі мы выходзім з настроем на выйгрыш і кожны гатовы біцца за свайго партнёра, то ў нас ёсць шанец на перамогу нават супраць самога моцнага спаборніка.

Для гэтага патрэбны талент? Не! Майстэрства, клас? Не!

Калі я кажу, пра адсутнасць прафесіяналізму, пра нежаданне плаціць цану, пра адсутнасць жадання перамагаць, то я маю на ўвазе менавіта гэтыя дзве якасці. У нас далёка не самая майстравітая каманда ў лізе. Гэта факт. У нас шмат зусім маладых і недасведчаных гульцоў. І калі мы будзем праяўляць характар на працягу 60 хвілін, дэманстраваць безумоўную нацэленасць на перамогу, будзем гатовымі скінуць пальчаткі дзеля свайго партнёра па камандзе, то мы пачнём перамагаць. І калі да гэтага дадамо строгае выкананне гульнявога плану, то перамогі прыйдуць. Мы выйгравалі, калі гульцы дэманстравалі ўсе гэтыя якасці.

Нам трэба зноў наладзіць механізм. Але гэта няпросты рамонт. Гэта можа заняць шмат часу, таму што гаворка ідзе пра ментальнасць чалавека. Цяпер у нас палова каманды яшчэ ніколі не гуляла на такім узроўні, а другая проста прывыкла саступаць. У іх больш ведаў пра паразы, чым пра перамогі.

Кожны дзень мы працуем, каб гэта змяніць. І для гэтага важна, каб гульцы былі сумленныя перад сабой. Мы ім пастаянна кажам: «Паглядзіце ў люстэрка! Чаму мы там, дзе мы цяпер? Якія ў вас ёсць апраўданні? Хто вінаваты? Можа, кіроўца аўтобуса? Або прэс-аташэ? Ці журналісты? Або трэнер? Або гендырэктар? Хто выходзіць на лёд? Хто вырашыў не прытрымлівацца плана на гульню? Хто наогул вырашыў не гуляць у хакей у Уфе? Гэта вынік вашай працы!».

Наша каманда павінна настолькі ненавідзець паразы, што, калі лідары бачаць, што нехта выпаў са структуры гульні ці не выконвае свае абавязкі, яны павінны сказаць: «Калі яшчэ раз так зробіш, то я табе зацягнуў! Таму што я не хачу саступаць праз твае памылкі»!

І мы робім усё магчымае, каб кожны гулец быў у душы пераможцам, таму што асабіста я ненавіджу саступаць!