Маленькія вулічныя паўстанні расхістваюць Крэмль

Пры сутыкненні з уладай усё часцей перамагае вуліца.

«Што служыць пацвярджэннем з'яўлення ў Расеі новай грамадзянскай супольнасці, гатовай пратэставаць і бянтэжыць Крэмль. У цэнтры Екацярынбурга, рэгіянальнай сталіцы Урала, радзімы Барыса Ельцына, першага прэзідэнта, што рэзка павярнуў Расею ў бок дэмакратыі пасля распаду СССР, на мінулым тыдні найбольш баявым актывістам ліберальнай апазіцыі пасля чатырох дзён і начэй пратэсту ўдалося прымусіць саступіць мэра, алігархаў і царкву», - піша журналіст французскай газеты Les Echos, (пераклад - a target="_blank" href=https://www.inopressa.ru/article/24May2019/lesechos/yekaterinburg.html>inopressa.ru) Бенжамен Кенель.

«Баранілі яны вельмі канкрэтную і нязначную справу. Пратэстоўцы былі абураныя праектам будаўніцтва новага храма на адной з любімых насельніцтвам плошчаў, на той грамадскай прасторы, якая яшчэ ацалела ад напору будаўнічага комплексу, які шалее ў сучаснай Расеі. У гэтым выпадку, пратэст не быў накіраваны непасрэдна на Крэмль. Аднак, нягледзячы на мясцовую прычыну гэтага паўстання, палітычная сістэма прэзідэнта Уладзіміра Пуціна адназначна была закранутая. І яе упэўненасць раптоўна была парушаная», - мяркуе аўтар артыкула.

«Гэта не першая маленькая вулічная перамога. У Архангельску, вялікім паўночным горадзе, Масква ў саюзе з мясцовымі ўладамі і дзякуючы фінансаванню алігархаў імкнулася пераадолець супраціў насельніцтва і выкінуць частку адходаў са сталіцы непадалёк ад вёскі, размешчанай у гэтым палярным рэгіёне. Усё павінна было быць зроблена непрыкметна, аднак падобнае развязанне выклікала дзіўны пратэстны рух», - адзначае Les Echos.

«Такія рухі, якія не маюць ні арганізатараў, ні лідара, самаарганізаваліся ў сацыяльных сетках. Згодна з аналагічным сцэнаром адбылося яшчэ некалькі хваляў незадаволенасці, калі на вуліцы выйшлі тысячы расейцаў, якія пратэставалі супраць вельмі канкрэтных тэм: супраць павышэння пенсійнага ўзросту, супраць разбурэння будынкаў, супраць смеццеперапрацоўчых заводаў, супраць змены мяжы паміж двума рэгіёнамі...», - паказвае Кенель.

«Акрамя апытанняў грамадскай думкі, якія не заўсёды паказальныя ў краіне, дзе насельніцтва ўсё яшчэ не вырашаецца сказаць інтэрв'юерам тое, што яно думае на самай справе, даследаванні, праведзеныя сацыёлагамі, пацвярджаюць тое, што ў краіне расце недавер і падазронасць. Падчас пратэстаў 2011 -2012 гадоў, пасля заканадаўчага махлярства на карысць крамлёўскай партыі, ужо з'явілася новая грамадзянская супольнасць, больш спелае і ўпэўненае. Але гэта доўжылася нядоўга. Сённяшнюю схаваную незадаволенасць цяжка ацаніць, бо, расейцы, што ўсяляк жадаюць больш індывідуальных свабод і адказнасці, гатовыя пратэставаць супраць мясцовых праектаў, пры гэтым прызнаюць, што яны не хочуць ніякай канфрантацыі. І заўсёды праяўляюць вялікую цярплівасць», - каментуе журналіст.

«Сёння супраць храма, заўтра супраць Пуціна», - нават адважыўся скандаваць адзін апазіцыянер у Екацярынбургу, горадзе, дзе вельмі моцны рэгіянальны дух і дзе нарэшце адбылася ўспышка абурэння, што выспявала вельмі доўга.

«Праект будаўніцтва храма падліў алею ў агонь на фоне назапашанай незадаволенасці. Але часовае заканчэнне будаўніцтва выклікае недавер у Екацярынбургу. Як і ў Архангельску, дзе смеццевы праект аналагічным чынам быццам бы быў замарожаны на патрабаванне Масквы. На гэты момант полымя сацыяльнай незадаволенасці ўсё яшчэ знаходзіцца пад кантролем. Але ў абодвух выпадках пратэст працягваецца. Бо яму ўдалося пахіснуць пазіцыю ўлады. І ён здольны стаць прадвеснікам іншых непрадказальных экстрэмальных падзей для Крамля», - рэзюмуе газета.