81-гадовая беларуска: Калі вызваляць Сяргея, абавязкова зноўку прыйду на сустрэчу

Галіна Піліпаўна рэзка адказала «Сашу 3%»

Жыхарка Гародні, 81-гадовая Галіна Піліпаўна Андрэйчык 29 траўня прыйшла на сустрэчу з блогерам Сяргеем Ціханоўскім у абласным цэнтры і нечакана стала «зоркай» стрымаў. А 4 чэрвеня, падчас прызначэння новага ўрада, Лукашэнка раптам выказаўся ў тым ліку і пра паджылую гарадзенку. «Праўда, на некаторых паглядзелі ў Гародні, дык яны добра ўладкаваліся. «Лукашэнка дрэнны», а самі жывуць у палацах! Нейкая 80-гадовая жанчына крычала, раўла. Даслалі мне фатаграфію: асабняк сына і яе асабняк на адной пляцоўцы. Чаго табе не стае?» - абураўся ён. Ну, а ўвечары на «Беларусі 1» нават выйшаў сюжэт і з дрона паказалі дом, дзе жыве 81-гадовая Галіна Піліпаўна. Паджылая жанчына яго, вядома, ужо паглядзела і не разумее толькі аднаго: чаму журналісты дзяржаўнага канала падчас падрыхтоўкі сюжэту да яе не зайшлі пагаварыць? Яна б і ім, і Лукашэнку адразу ж патлумачыла, адкуль грошы на «асабняк», піша tut.by.

У сям'і Галіны Піліпаўны цяпер перажываюць. Але не праз словы Лукашэнкі ці сюжэту на дзяржаўнай тэлевізіі. Яны ў эфіры яго не глядзелі - распавялі сябры.

Адзін пра аднаго.

Сын Дзмітрый - за здароўе мамы. Яна ж, кажа, хвалюецца. Мама - за сына і ўнука: як бы яны не пацярпелі за яе простую чалавечую пазіцыю. Цяпер сям'я збіраецца, дарэчы, кансультавацца з адвакатам: кажуць, што ў сюжэце на тэлевізіі пра іх паведамілі недакладныя звесткі - і хочуць абараніць свой гонар і годнасць.

- Я - беспрацоўны? Я афіцыйна працую інжынерам-праграмістам па аўтамабільнай электроніцы ў расейскай фірме. Цяпер праз пандэмію і карантын працы стала менш, таму я пакуль дома з мамай.

Дзмітрый паказвае той самы другі дом - недабудаваны.

Ёсць і трэці «асабняк» - заліты бетонны падмурак.

— З 1998 да прыкладна 2013 года я працаваў як ІП — плаціў усе падаткі. А потым яго закрыў. Тады былі грошы. І вось і пачалі другі дом будаваць, цяпер усё будаўніцтва замарожанае. Пры гэтым усё, як кажуць, «сваім гарбом, сваім мазалём». Дом, дзе мы жывем, сталі будаваць яшчэ ў сярэдзіне 1990-х. Я, памятаю, малы мяшаў бетон. Старэйшы брат дапамагаў. Ён цяпер, дарэчы, жыве ў Санкт-Пецярбургу. Усё самі, сваімі сіламі, не наймаючы ніякіх брыгад. А тут такое...ведаеце, крыўдна ўсё гэта было чуць. Ды і што гэта атрымліваецца: 81-гадовая бабуля, інвалід II групы, якая ледзь ходзіць, раптам стала нейкім небяспечным элементам, што пра яе трэба так казаць? Што адбываецца?

Дзмітрый распавядае, што другі надзел, побач з бацькоўскім, ён набыў з аўкцыёну амаль 10 гадоў таму. Кажа, што прадавалі іх тады за зусім невялікія грошы. Там быў нейкі сметнік і ўсё зарасло травой. Доўга зямлю чысцілі і прыводзілі ў нармальны выгляд.

У сям'і дзівяцца: усё жыццё працавалі, а цяпер трэба апраўдвацца за свой дабрабыт? А хіба, кажуць, гэта ненармальна — працаваць і зарабляць?

- Я не разумею, навошта агучваць свае здагадкі, здымаць нас таемна? Лепш бы па краіне паказалі, як людзі змагаюцца з безграшоўем, як з апошніх сіл і сродкаў робяць рамонты, каб не сарцір на вуліцы быў, а нармальны санвузел. Ды і раз здымаеце, зайдзіце да нас — мы ўсё пакажам. Мы людзі адкрытыя, - дзівіцца Дзмітрый.

Пра тое, што мама пайшла на сустрэчу з Ціханоўскім, Дзмітрый і цяпер не шкадуе - нават калі назірае за тым, што адбываецца ў краіне. Толькі не разумее: а што, ёй нельга было казаць?

- Ведаеце, ні мне, ні ёй не страшна. Страшна толькі за дзіця. Таму што ў нас тут што атрымліваецца: мама выйшла на дазволенае мерапрыемства, я займаюся сваімі справамі, а тут уся сям'я пад нешта трапіла. Не, я не шкадую, што яна пайшла тады на Савецкую плошчу. Яна самастойны чалавек, я не магу прымусіць яе штосьці не рабіць. У нас у сям'і дэмакратыя: мама, кажы, што хочаш, што ў цябе набалела. У нас свабоднае грамадства і свабода выказванняў. Хіба не? Але ўсё адно думаеш - а што далей будзе. Ці будуць нейкія правакацыі? Але зашыцца дома і маўчаць - не варыянт. Так што будзем расказваць, што ў нас будзе адбывацца далей.

Сама Галіна Піліпаўна наважваецца расказаць усю сваю гісторыю і «адкуль грошы».

- Пачаць трэба здалёк. Падчас вайны нямецкія паліцаі арыштавалі і кінулі ў Слонімскую турму маіх родных дзядзьку Валодзю і цётку Галіну. Іх спачатку ў турму, а потым адправілі ў Нямеччыну на працу. Дзеда, іх бацьку, расстралялі і павесілі на ягоны труп таблічку з надпісам «партызан Сіткевіч». Дзядзька і цётка цяжка працавалі ў Нямеччыне. Ніхто іх там не шкадаваў. І вось перамога. Дзядзька як быў з мехам бульбы, так і кінуў яго ў нямецкага гаспадара. Узяў каня, фурманку, пасадзіў Галіну і яшчэ адну дзяўчыну - Ніну, з якой ён потым пабраўся і паехаў у Беларусь. На мяжы сустрэлі ксяндза і ён адгаварыў іх вяртацца ў Савецкі Саюз, маўляў, там ім будзе дрэнна. Гэты чалавек распавёў ім, што набіраюць рабочых у Аўстралію. Яны запісаліся і з'ехалі разам з іншымі на новы кантынент. Тры месяцы плылі на цеплаходзе туды. Там пабудавалі дом, жылі ў Мельбурне. А як усё ў іх пачало атрымлівацца, то сталі шукаць сваякоў.

— Так мы сталі перапісвацца, і ў 1972 годзе яны сюды прыехалі, хоць вельмі баяліся, што іх могуць арыштаваць. Але, ад'язджаючы, набылі мне аўтамабіль і далі ўсім сваякам грошы — амерыканскія і аўстралійскія даляры. Я тады казала: «Што ж вы робіце, мяне ж пасадзяць». Мы захоўвалі гэтыя грошы доўга так, як быццам іх у нас няма. І калі стала можна мяняць іх, -памянялі. Сталі будаваць дом з мужам. Бралі крэдыты на будматэрыялы, збіралі грошы, але будаваліся. Муж быў інжынерам-будаўніком, паважаным у горадзе чалавекам і галоўным ва ўзвядзенні шматлікіх гарадскіх аб'ектаў. У 2016 годзе ён памёр. Усё адкладваў на сваё пахаванне, і я адклала - так што ў нас у доме таксама можна знайсці.

Жанчына расказвае, што галоўнае яе жаданне: каб людзі вакол жылі добра. І ад слоў, якія яна казала на сустрэчы з Ціханоўскім, таксама не адмаўляецца — кажа, што, калі вызваляць Сяргея, абавязкова зноў прыйдзе на сустрэчу.