19 сакавiка 2024, aўторак, 12:37
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Гэта і ёсць сапраўднае жыццё

30
Гэта і ёсць сапраўднае жыццё
ІРЫНА ХАЛІП

Убачыце Ярмошыну - не ганіце яе.

Не ўсё так проста з Ярмошынай, як мы думалі. Здавалася б, зусім нядаўна, усяго толькі месяц таму, сабралася наша Ліда паміраць. Інтэрв'ю, як звычайна дала і расказала, што гэтыя выбары для яе астатнія, а потым яна сыходзіць на пенсію і будзе чакаць сыходу з жыцця. Аднак прайшло зусім няшмат часу - і надумала яна ўсё ж яшчэ пажыць. Пажыць з густам, прыгожа, смачна.

Вось толькі дзе Ярмошынай шукаць тое жыццё? Мяркуючы з апісання месца ейнага пасялення, не разгуляешся: «маленькая вулачка, суседзі-бізнэсоўцы, ніводнага чыноўніка і амбасадара замежнай дзяржавы». Гэта значыць, ніхто з ёй нават не прывітаецца: для пасла замежнай дзяржавы яна персона нон грата, і не больш за тое, а ў бізнэсоўцаў сваё кола, куды няма доступу кухарачцы з бабруйскага выканкама. І што рабіць? Вядома, звяртацца да сілавікоў па спрыянне, каб дапамаглі ўціснуцца ў актыўнае жыццёлюбівае грамадства, калі ўжо людзі самі не прымаюць. А сілавікі пакуль яшчэ дапамогуць: яна для іх апошнія паўтара месяца свая, а потым ужо ніхто ні ў чым не дапаможа, хіба што сабес з пенсіяй.

І Ярмошына пайшла ў следчы камітэт. Паскардзілася на Ціханоўскага - маўляў, пагражаў у яе каля дома пікет для збору подпісаў паставіць. Не дапамагло. Патлумачыла, што хоча ва ўсеагульным руху паўдзельнічаць «хоць тушкай, хоць пудзілам». Гэта яны зразумелі і выпісалі пропуск у грамадства: прызналі пацярпелай у справе Ціханоўскага. Хай пацешыць напрыканцы, перад сыходам на пенсію.

Ну, цяпер жа ў Ярмошынай сапраўднае жыццё пачнецца, а не тое занудства, што раней. Зараз можна запатрабаваць вочнай стаўкі з Ціханоўскім, каб са знакамітасцю вось так папросту за адным сталом пасядзець, ды яшчэ пры сведках. Можна нават сэлфі зрабіць і потым паказваць: вось, маўляў, я з Ціханоўскім сябрую. Можна памарыць і ўявіць сябе «Мінсктрансам», які таксама абвяшчаў сябе пацярпелым 10 гадоў таму пасля пратэстаў 19 снежня. Тады пацярпеламу нават выплацілі 159 тысяч тагачасных рублёў - 50 даляраў ранейшым курсам. Так што ёсць шанец яшчэ і ўзбагаціцца. А галоўнае - можна прыйсці ў суд (калі ён, вядома, будзе), дзе ў падтрымку Сяргея Ціханоўскага збяруцца натоўпы разумных, актыўных, цікавых людзей. Шанцаў «ў мірным жыцці» апынуцца з імі ў адной прасторы у Ярмошынай няма: пагоняць са свістам. А ў судзе - ёсць. Так што наперадзе ў яе чартоўскі насычаны час перад сыходам на пенсію. Хутчэй за ўсё, гэта будзе найлепшае, што здарыцца ў ейным жыцці. Ужо прынамсі, самае цікавае.

Дарэчы, вы заўважылі тэндэнцыю? Дзень за днём журналісты дзяржаўных медый, паспяховыя тэлевядоўцы, дзяржаўныя службоўцы і нават сілавікі раптам абвяшчаюць аб пераходзе на бок народа. Практычна ўсе яны кажуць аб нейкай астатняй кроплі. Для кагосьці гэтай кропляй сталі арышты, для кагосьці - закрыццё крамы вышыванак, для кагосьці - разгон мірнага законнага пікету, для кагосьці - прызнанне ўласнага подпісу несапраўдным. Варыянтаў процьма. Вядома, фармальнай нагодай можа быць усё, што хочаце, аж да міліцыянта, які выпадкова наступіў на нагу. Але прычына зусім іншая, і гэта зусім не прагрэсавальныя рэпрэсіі і не фальсыфікацыі выбараў. Усе гэтыя людзі - разумныя і ў большасці сваёй адукаваныя, усе яны ведалі і бачылі шмат гадоў запар, але не спяшаліся пакідаць свае ўтульныя кабінеты і студыі. Яшчэ і дзівіліся: што ж вы за людзі такія дзіўныя, рызыкоўныя і адчайныя? Але жыццё было мацнейшае за кампрамісы. І тыя, хто не вытрымаў і працягвае выбірацца са свайго кампраміснага балота кожны дзень, проста не змаглі больш рабіць выгляд, быццам не разумеюць: менавіта тут - на вуліцах, у пікетах, на акцыях салідарнасці - і ёсць сапраўднае жыццё. Тут - кіпенне, шум, рух, бясстрашнасць, смех. Там - імгненны дабрабыт і бесперспектыўнасць, а галоўнае - жахлівая нуда. Тут - шлях да пераменаў. Там - дарога, якая ганяе па коле і нікуды не прыводзіць.

Проста ўсе яны былі разумнейшыя за Ярмошыну, таму проста аднойчы прыйшлі і сталі ў ланцуг салідарнасці. Ці запісалі відэа ў падтрымку палітвязняў, ці гучна зачынілі за сабой дзверы, або пачалі барацьбу за ўласны адхілены подпіс. Цяпер ім весела, неспакойна, часам страшна, але гэта і ёсць жыццё. Ды яшчэ і гістарычны момант, пра які наступныя пакаленні будуць не толькі ад бабуль і дзядуляў дазнавацца, але і ў падручніках гісторыі чытаць, - хіба можна яго прапусціць, схаваўшыся ад рэальнасці ў кабінеце ці студыі?..

А аматарцы баршчу проста не стае кемлівасці, вось і адправілася не на вуліцу, не да беларусаў, а ў следчы камітэт. Ну што зробіш. Нарэшце, ёй хутка за два дзесяткі гадоў фальсіфікацый адказваць давядзецца. Так што не будзем занадта строгія. Убачыце Ярмошыну - не ганіце яе. Хай пастаіць побач, размовы паслухае, на людзей паглядзіць. Нам не шкада, мы добрыя.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 30

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках