Рэжым Лукашэнкі падтрымліваюць толькі дурні

Аляксандра Герасіменя супраць сініх пальцаў.

Знакамітая беларуская спартоўка двухразовая чэмпіёнка свету, шматразовая прызёрка алімпійскіх гульняў, дырэктарка Фонду спартыўнай салідарнасці Аляксандра Герасіменя ў інтэрв'ю праграме Charter97.org Studio X97 пракаментавала скандалы з удзелам беларусаў на Алімпіядзе, спробу прымусовага вяртання ў краіну Крысціны Ціманоўской, а таксама палітычную сітуацыю ў Беларусі і магчымасць хуткага краху рэжыму Лукашэнкі. Вядоўца праграмы - Яўген Клімакін.

Падпісвайцеся на Youtube канал «Хартыі-97» - charter97video. Падзяліцеся відэа з сябрамі. Стаўце падабайкі і пішыце каментары.

- Добры дзень! Аляксандра, я думаю, вы сочыце за Алімпійскімі гульнямі?

- Так. Я стараюся назіраць, максімальна сачыць за тым, што адбываецца. Але я не магу сачыць за ўсімі відамі, натуральна.

- Але я думаю, за сваім відам сочыце. Таму што памятаюцца часы, калі не без вашага ўдзелу Беларусь вярталася і, асабліва плыўцы, з медалямі. Што ў гэты раз пайшло не так?

- Зноў мне складана сказаць, што не так, чаму нашым спартоўцам не ўдалося ўзяць медалі. Але я скажу, напэўна, што ў цэлым медаль планавалася ў Іллі Шымановіча і ў яго цалкам быў рэальны шанец яго атрымаць. Што не атрымалася, што пайшло не так, думаю, тут ужо пытанні непасрэдна да Іллі і яго трэнера. Што тычыцца здагадкі медалі Настассі Шкурдай - гэта быў такі медаль 50/50. Яна яшчэ маладая, у яе няма такога досведу ў міжнародным асяроддзі, у міжнародных стартах, гэтыя алімпійскія гульні для яе першыя. Безумоўна, гэта вельмі эмацыйна. І я думаю ейны выступ цалкам паспяховы. Медаль, магчыма, мог быць, але для гэтага павінны былі сысціся ўсе зоркі і быў паказаны вынік, каб ён адпавядаў медальнаму заліку.

- Аляксандра, мы яшчэ абавязкова вернемся да алімпійскай тэмы і да спартыўнай. Але ёсць адна навіна, якая ўсіх уразіла. Мы запісваем з вамі інтэрв'ю ў дзень, калі з'явіліся публікацыі пра смерць Віталя Шышова, якога знайшлі ў Кіеве павешаным, кіраўніка Беларускага дома. Вы мне скажыце, калі ласка, у вас ад такіх вось навін апускаюцца рукі ці наадварот сціскаюцца кулакі і прыходзіць разуменне ў яшчэ большай ступені, што з гэтым рэжымам трэба змагацца і трэба даціскаць, ісці да канца?

- Такія навіны - сумныя. Але, безумоўна, гэта не дае магчымасці апусціць рукі. Ты разумееш, што нельга апускаць рукі, таму што такіх навін будзе яшчэ больш. І так як многія моманты залежаць ад цябе самой, безумоўна, нельга здавацца, трэба далей змагацца і матываваць людзей таксама не здавацца і працягваць сваю барацьбу.

- Вяртаючыся да алімпійскіх гульняў. Гісторыя, пра якую цяпер усё сусветныя СМІ кажуць: Крысціна Ціманоўская і спроба вярнуць спартоўку гвалтоўна ў Беларусь. Што наогул вы пра гэта ўсё думаеце?

- Я б хацела сказаць, што гэта вынік той прагнілай сістэмы, якая цяпер функцыянуе ў Беларусі: на кіроўных пасадах знаходзяцца не прафесіяналы сваёй справы, адпаведна, праца робіцца проста цапу-лапу, як атрымаецца. Нельга сказаць, што гэта маленькае пудла, але пудла кіраўніцтва федэрацыі ў тым, што яны не сачылі за допінг-пробамі сваіх спартоўцаў, усе вылілася ў такі міжнародны скандал, што спартоўка выказала абурэнне, чаму яе, спартоўку, якая выступае на пэўным тыпе праграмы, як спрынтара паставілі ў зусім іншы від праграмы, прытым нават не паведамілі.

Сутнасць была нават не ў тым, што яе паставілі. Калі б да яе падышлі, патлумачылі сітуацыю, распавялі што, як, чаму, я не думаю, што была б такая бурная рэакцыя і яна ўсё гэта так бы шчыра выказвала ў сваім тэлеграм-канале. Я думаю, што ўсё можна было б развязаць мірна. Але, як звычайна, нашы ўлады надумалі па-іншаму - яны наважылі замазаць сваю віну і скінуць усё гэта на спартоўцаў, якія рыхтаваліся да алімпійскіх гульняў як мінімум пяць апошніх гадоў, мэтазгодна ішлі да свайго старту, да сваёй дыстанцыі, да вызначальнага забегу, і вось так проста выцерці ногі і зрабіць яе вінаватай у гэтай сітуацыі. Хоць я думаю, што яна абсалютна мае рацыю.

- Ціманоўская правільна зрабіла, што надумала не вяртацца ў Беларусь, як патрабавала начальства?

- Я думаю, пасля ўсёй той сітуацыі, якая з ёй здарылася, пасля таго, як яна звярнулася ў паліцыю, звярнулася ў консульства, вяртацца ёй, безумоўна, ужо небяспечна. Мы разумеем, якая цана слоў рэжыму і што яе можа чакаць цяпер у Беларусі.

- Юрый Майсеевіч - галоўны трэнер каманды ў лёгкай атлетыцы. Як вы думаеце, ён вінаваты ў тым, што разадзьмутая так была сітуацыя і даведзеная да абсурду ці ён у гэтай гульні пешка?

- Я думаю, што пастановы прымаліся, безумоўна, вышэй, бо ніхто не будзе нічога рабіць без ўказання зверху. Таму што разумеюць, што калі зробяць нешта не так - атрымаюць па шапцы. Безумоўна, іх пастанова была абсалютна няслушнай, іх пастанова была абсалютна нелагічнай. Усё можна было развязаць за тыдзень і вычарпаць увесь канфлікт і пра гэта б усе забыліся. Раздулі міжнародны скандал толькі з віныкіраўнікоў беларускай каманды. І мы разумеем, што мала таго, яны замазалі сваё імя, выконваючы той загад, абсалютна не патрэбны, але прывяло ўсе да такой сітуацыі, што, хутчэй за ўсё, гэта не дасць ім працягнуць сваю прафесійную кар'еру.

- Я думаю, Аляксандра, вы напэўна чулі гэты запіс гутаркі начальства з Ціманоўскай, вось гэтыя намёкі на самагубства. У прынцыпе, увесь гэты кейс паказаў стаўленне да спартоўцаў як да падданым, як да рабоў. У той час, калі вы былі актыўна ў спорце, на спаборніцтвах таксама такое было стаўленне?

- Я скажу, што ў Беларусі, у прынцыпе, такое стаўленне ўважаецца за норму. Ты абавязаны, ты павінен, ты абавязаны выканаць тое і тое. Нават гледзячы на тое, хто кіруе спортам. Чалавек, які раней быў у дзяржбяспецы, у вайсковай структуры - ён кіруе спортам. Адпаведна, ён таксама і кіруе ім: ёсць рэжым, ёсць загад, абавязаны выканаць. Усё! Ніякіх крокаў направа-налева. Калі ў цябе ёсць медаль, калі ў цябе ёсць поспехі, то табе даюць магчымасць нейкага крэатыву, магчымасць выбару нешта мяняць. Калі ў цябе няма або пакуль няма якіх-небудзь поспехаў - то ты павінен жыць у строгім рэжыме, цябе павінны кантраляваць.

«Ты павінен» - асноўнае слова, якія і зараз выкарыстоўваецца ў прапагандзе. Ты павінен краіне ўсё. Як яшчэ не кажуць, што павінны жыццё аддаць? Я ж там нарадзілася. Гэта тое самае, калі бацькі будуць казаць сваім дзецям: «Я цябе спарадзіў - ты мне зараз вінен». Прабачце, для каго вы нараджалі?

А зараз вернемся да сітуацыі са спартоўцамі. А для каго вы іх гадавалі? Для каго гэта ўсё? Для краіны ж, для іміджу краіны. Бо мы выступаем не гэтулькі для сябе, а мы выступаем напраўду за краіну, за яе імідж, мы - аблічча Беларусі. І гэта ў большай ступені трэба самой Беларусі, чым для кожнага з нас. Таму вось гэтая логіка, што спартовец павінен - ён усё, што павінен, аддае на дарожках, на заплывах, на скачках, ён аддае сябе цалкам, сваё здароўе. Таму казаць, што ён павінен, зусім непрафесійна і такі падыход прыводзіць да таго, што спорт у Беларусі, на жаль, памірае.

- Я вось, уласна, і хацеў спытаць, як сітуацыя на спорце адбіваецца?

- Мы бачым гэтую сітуацыю ад таго, як у нас было па 20 медалёў на алімпійскіх гульнях і як мы скочваемся, скочваемся - цяпер у нас ёсць толькі два медалі, магчыма, яшчэ будзе некалькі, а можа, і не будзе, ніхто не ведае. Мы разумеем, на які ўзровень мы скаціліся за апошнія 16 гадоў. Пра што гэта кажа? Пра тое, што развіцця спорту ў краіне няма. Тыя, хто яшчэ нейкім чынам выпаўзае адзін - яны ёсць. Камандных відаў спорту практычна няма, таму што ўтрымліваць іх вельмі дорага. А тыя спартоўцы, якіх часам падтрымліваюць, яшчэ, цалкам магчыма, і рэальныя. Вось і вынік.

Гэтыя алімпійскія гульні паказалі, што спорту ў краіне няма і ён будзе паміраць далей. І тыя, хто цяпер спрабуюць яшчэ падтрымаць рэжым, упэўненыя ў тым, што іх будуць падтрымліваць, што яны далей будуць працягваць сваю спартыўную кар'еру - забудзьце, праз год грошай не будзе ні на каго, ні на якага спартоўца, нават таго, хто мае медалі. Вас проста выганяць і выкінуць з нацыянальных каманд. Чамусьці ўсе ў глыбока памыляюцца, што яны камусьці патрэбныя. Ды нікому не патрэбныя спартоўцы, ды наогул ніхто не патрэбны.

Трэба толькі ўласная годнасць і ўтрыманне ўлады ў краіне. Я не ведаю для чаго, гэта ўжо іншае пытанне.

- З вашых адчуванняў, рэжым усё больш і больш хістаецца ці не?

- Хістаецца ён ужо з усіх бакоў, ва ўсіх галінах няма ніякага кантролю, нават у тым асяроддзі, якое, здавалася б, цалкам надзейнае: вайскоўцы, сілавікі - там такі вэрхал адбываецца, што разумееш: яшчэ крыху і мур будзе цалкам прабіты. Менавіта з-за гэтага адбываюцца яшчэ больш жорсткія рэпрэсіі да ўсіх жыхароў краіны, да ўсіх, хто не згодны. У нас цяпер ужо ідуць пасадкі не за тое, што чалавек нешта здзейсніў, хоць бы мінімальна, а за тое, што ён мог бы здзейсніць. Мы разумеем узровень.

Настолькі ўлада баіцца людзей, якія маюць сваё меркаванне, што яны ўжо саджаюць іх за меркаванае магчымае злачынства. Таму як мы можам казаць, што ўсё добра, усё стабільна цяпер у Беларусі, калі ўлада баіцца ўсяго? І тыя санкцыі, якія цяпер у дачыненні да Беларусі выкарыстоўваюцца - яны працуюць, яны працуюць на ўсе застаўкі, проста эфект ад іх не такі хуткі, як нам бы хацелася. Таму трэба дзяўбці-дзяўбці-дзяўбці, каб мы нарэшце ўбачылі свабоднай Беларусь і вярнуліся дадому.

- Галоўнае пытанне. А якім чынам дзяўбці? Таму што тыя метады адкрытай барацьбы, нармальна ўспрыманай у цывілізаваным свеце, калі людзі выходзяць на мірныя акцыі пратэсту, што мы бачылі летась у Беларусі ў многіх гарадах, не толькі ў Менску - зараз гэта згарнулася. Якім чынам дзяўбці? Якія магчымыя метады барацьбы вы бачыце найбліжэйшым часам? Які інструментар застаўся?

- У кожным выпадку, зразумелая справа, адкрыта цяпер ніхто пратэставаць не будзе, гэта небяспечна, калі ты знаходзішся ў краіне. Зноў-такі падтрымліваць ініцыятывы, пісаць лісты, пісаць звароты, падтрымліваць фонды, асобных нейкіх людзей, палітычных зняволеных, патрабаваць іх вызвалення ў нейкіх міжнародных структурах. Гэта ж нікому не замінае, гэта цалкам бяспечна, калі засцерагчы свае электронныя прыборы. Таму вось гэта ўсё дапамагае, а ўжо тыя, хто знаходзяцца за мяжой - натуральна, працаваць для міжнародных санкцый, ужо працаваць канкрэтна, у нейкіх пытаннях і, я ўпэўненая, што гэта ўсё спрацуе абавязкова.

- Ёсць такое меркаванне сярод спартоўцаў, якія не так вядомыя, як вы. Яны кажуць: «Добра Герасімені, Леўчанцы, Сныцінай, абвешаныя медалямі, свет ведае іх прозвішчы, яны шмат маглі і могуць зарабляць, а мы простыя спартоўцы, асаблівых дасягненняў на нашым рахунку няма». Што б вы сказалі такім людзям?

- Тут цікавы момант. Чаму яны рызыкуюць больш, чым мы? Мы пазбаўляемся ўсіх тых пераваг, якія маем у Беларусі. Мы пазбаўляемся усяго таго, што зарабілі. Я не кажу толькі пра фінансавыя, я кажу і пра нейкія агульныя здабыткі. Мы пазбаўляемся ўсяго, што маем у Беларусі. І ў першую чаргу - гэта магчымасць жыць у сваёй краіне, адкрыта выказваючы сваю пазіцыю і адкрыта змагаючыся з рэжымам. Вось гэтыя ўсе словы пра тое, што хтосьці можа, а ў нас сям'я, крэдыты, кватэры, гэты спіс можа працягвацца - гэта ўсё адгаворкі.

Я думаю, што гэта адгаворка. Які б ты ні быў спартовец, на якім бы ты узроўні ні знаходзіўся, ды і не важна, спартовец ты ці не - важна тое, што ты чалавек і які ты чалавек. Мы цяпер выдатна бачым гэтую сітуацыю на тых жа алімпійскіх гульнях. Мы бачылі спартоўцаў, якія падпісваліся пад лістом свабодных спартоўцаў. Нават калі яны не выступалі на нейкі медальны залік, нават калі ў іх былі нейкія няўдачы - мы бачылі падтрымку людзей. Бо ім не гэтак важна было ўжо, як яны выступяць, для іх важна было, што яны засталіся людзьмі, што яны засталіся з народам, які іх падтрымлівае. А тыя, хто заваёўвае медалі... Так, у іх медалі - гэта выдатна, гэта іх поспех і ніхто не адмяняе гэтага, але гэта нікога не тычыцца і нікога не хвалюе, бо іх не хвалюе тое, што хвалюе народ. Вось пра што гаворка. Таму я мяркую, што гэта адгаворка больш для сябе. А падстаў можна прыдумаць вельмі шмат.

- Некаторыя пільнуюцца такога меркавання, што ўсё ж такі спартоўцам цяпер кепска выступаць пад чырвона-зялёным сцягам, бо ты прэзентуеш не столькі краіну Беларусь, колькі рэжым. Як вы мяркуеце, ці варта спартоўцам на міжнародных спаборніцтвах выступаць цяпер?

- Давайце пакуль спынімся на алімпійскіх гульнях і выступе пад чырвона-зялёным сцягам. Глядзіце. Безумоўна, сітуацыя ў Беларусі зараз вельмі цяжкая, вельмі нестабільная і тое, што адбываецца вельмі хвалюе спартоўцаў і ўвогуле ўсіх людзей. Але спартоўцы рыхтаваліся да алімпійскіх гульняў 5-10-15 гадоў. Для таго каб выступіць і праплыць, прабегчы, скочыць, пазмагацца за месца ў фінале, за прызы, наогул проста за вынік.

Выступ зараз пад іншым сцягам на алімпійскіх гульнях немагчымы. Немагчыма, бо ён не зарэгістраваны і яго не прапусцяць на алімпійскія гульні. Адпаведна, спартовец павінен быў або адмовіцца ад сваёй мары, магчымасці выступіць, адмовіцца ад рэальнай сваёй працы, якую ён рабіў шмат-шмат гадоў, або выступаць пад чырвона-зялёным сцягам, але пры гэтым выразна выказваючы сваю пазіцыю. Бо, фактычна, усё адно пад якім сцягам ты выступаеш, я маю на ўвазе чыста візуальна, усё адно гэта будзе зялёны, чырвоны, белы, жоўты, блакітны. Галоўнае, якую пазіцыю ты маеш ўнутры, чаго ты прытрымліваешся і дзеля чаго ты гэта робіш. Вось і ўсё.

- Як вы ставіцеся да тых спартоўцаў, якія актыўна падтрымліваюць, бароняць рэжым Лукашэнкі?

- Я падзяляю ўвогуле такіх людзей, не толькі спартоўцаў, але ў цэлым усіх, хто падтрымлівае рэжым, падзяляю на дзве катэгорыі. Або яны проста дурні і не разумеюць той сітуацыі, якая адбываецца ў краіне, ці яны маюць пэўныя выгады ад гэтай падтрымкі: стыпендыі, бонусы, пенсіі, пасады, што хочаце, менавіта таму яны і падтрымліваюць рэжым.

- І як вам здаецца, каго больш: дурняў або прайдзісветаў, якія атрымліваюць свае бонусы?

- Прынамсі, як я гэта бачу, вядома, больш, як вы выказаліся, прайдзісветаў, якія хочуць атрымаць пэўныя выгоды. Але, безумоўна, ёсць тыя, хто абсалютна не разбіраецца ў сітуацыі, якія: «Ай, мне ўсё адно, буду пільнавацца вось гэтай пазіцыі». Чаму? Як? Яны нават не змогуць растлумачыць.

- Як увогуле крымінальная справа? На якім этапе ўсё? Мы пачулі абвінавачванні ў гэтым годзе супраць вас.

- Пакуль ніхто не дае ніякай інфармацыі. У нас няма нават проста пастановы на наш арышт, адвакатаў нашых не дапускаюць. Таму пакуль справа так і не зрушылася з месца.

- Вы сябе ў будучыні ў вольнай Беларусі бачыце палітыкам?

- Ой, не. Напраўду, што мае на ўвазе палітыка? У нас цяпер адбываецца падмена паняццяў, што спорт па-за палітыкай, а мы цяпер у палітыцы. Цяпер нібыта усе ў палітыцы. Кожны беларус цяпер у палітыцы, абсалютна кожны. Хоча ён гэтага ці не хоча - ён знаходзіцца цяпер у працэсе, які адбываецца ў Беларусі. Можа быць, я буду ў якім-небудзь сектары, які будзе бараніць нейкія правы спартоўцаў, уносіць прапановы. Я не адмаўляю. Але казаць пра тое, што я буду ўдзельнічаць у якой-небудзь выбарчай кампаніі, якія-небудзь такія працэсы - не, у мяне ёсць свая дзейнасць, свой кірунак, я хачу развіваць свой клуб, свой від спорту, працаваць з дзецьмі. І мяне гэта больш цікавіць, таму я тут змагаюся за свае правы і за правы беларусаў для таго, каб мець магчымасць развівацца ў сваёй краіне.

- А зараз непасрэдна Фонд спартыўнай салідарнасці чым займаецца?

- Усім тым жа, чым і займаліся да гэтага - баронім правоў спартоўцаў. Цяпер мы займаемся справай Крысціны Ціманоўскай, яе выступам на алімпійскіх гульнях і парушэннем яе правоў адпаведна. Плюс у нас цяпер ідзе актыўная падрыхтоўка да маратону свабоды, які стартуе 7 жніўня і мы заклікаем кожнага ў ім паўдзельнічаць, кожнага беларуса і не толькі быць салідарным, бо мы бяжым адзін за аднаго. Гэта свайго кшталту пераклічка колькі нас, дзе мы. А нас на самай справе шмат і мы пераможам.

- Ёсць такі пункт гледжання, што спартоўцы і сілавікі - гэта самыя асцярожныя людзі, таму што яны найбольш залежныя ад дзяржаўнага фінансавання. Беларуская рэвалюцыя паказала, што спартоўцы вельмі масава выступілі супраць рэжыму. У шэрагах вайскоўцаў, у шэрагах сілавікоў таксама былі выпадкі, іх нямала. Але ўсё ж мы не ўбачылі масавасці. Чаму?

- Добрае пытанне. Я нават не ведаю, шчыра кажучы, як на яго адказаць. Але зноў-такі, магчыма, з-за таго, што мы спартоўцы - мы разумеем сутнасць барацьбы, мы разумеем, што дае вынік, мы разумеем, што адзін у полі не воін. Для таго, каб дасягнуць выніку, у цябе павінна быць каманда, у цябе павінен быць трэнер, доктар, псіхолаг, масажыст і яшчэ шмат-шмат людзей, якія дапамагаюць і спадарожнічаюць твайму выніку. Таму мы разумелі, што, аб'ядноўваючыся, мы - вялікая сіла, чым паасобку. Магчыма, у сілавой структуры яны баяліся, яны не ведалі думкі іншага чалавека. Элементарна, у іх не было першапачаткова ліста, як у нас, які адразу цябе абазначае, што ты з намі, што ты патрабуеш таго ж, што і мы. Гэта дапамагала нам аб'ядноўвацца і зрабіць масавы пратэст менавіта ад спартыўнай часткі.

- Я хачу працытаваць вас жа. Летась у сваім Інстаграме вы напісалі: «У жніўні 2020 падзеі падзяліліся на да і пасля, свет на чорнае і белае. Кожнаму з нас давялося зрабіць выбар якім шляхам ісці». На дварэ ўжо 2021 год. Вы не пашкадавалі ні разу, што пайшлі менавіта гэтым шляхам, што выступілі супраць гэтага рэжыму?

- Не. Безумоўна, не. Я тады яшчэ гаварыла аб тым, што як толькі я прыняла пастанову выказаць сваю пазіцыю, сваё меркаванне супраць рэжыму - мне стала лёгка на душы. Бо гэтая лёгкасць і вызначае, што ты зрабіў правільны выбар. І мяне гэтая лёгкасць не адпускае. Калі б я не сказала нічога, калі б не выказала сваю пазіцыю, я б дагэтуль сябе б заганяла ў такую яму і дэпрэсіі дакладна мне было б не пазбегнуць. Таму якіх бы зараз сітуацый ні было, якія б сумныя навіны ні адбываліся - я разумею, што шлях быў абраны правільны.

- І сумленне чыстае.

- І сумленне чыстае, безумоўна.

- Вы - спартоўка. Вы ўмееце перамагаць. Падзяліцеся з намі рэцэптам перамогі. Што трэба? Якія крокі рабіць? Бо механіка перамогі аднолькавая і ў спорце, і ў жыцці. Што неабходна зрабіць беларусам, каб перамагчы?

- Я заўсёды казала, што вера ў поспех - гэта 90% поспеху. Калі ты не верыш, як бы ты ні рыхтаваўся, як бы цябе ні падрыхтавалі і як бы зоркі ні склаліся, заўсёды знойдзецца штосьці, што табе перашкодзіць перамагчы. Таму галоўнае - гэта верыць у сваю перамогу. Другое - гэта каманда, якая цябе акружае і дапамагае дамагчыся тваёй перамогі. Трэба верыць у сваю каманду, безумоўна. Ну і трэцяе - гэта праца, гэта максімальная праца. Максімуму, на мяжы сваіх магчымасцяў. Без гэтага выніку не будзе. Гэтыя кампаненты трэба аб'яднаць - і калі ласка, вынік.

- Калі вера знікае, калі людзі ўпадаюць у роспач, калі яны сумняваюцца?

- Зноў жа занепадаць духам у нейкі момант, дзесьці сумнявацца - гэта нармальна, у плане таго, што кожны з гэтым сутыкаецца. Бо нават вялікія спартоўцы, якія дасягаюць поспехаў, колькі разоў яны сутыкаліся з няўдачамі? Той жа Майкл Джордан казаў: «Я памыляўся, памыляўся, памыляўся і нарэшце дайшоў да піка сваёй кар'еры». То бок, не за кошт перамог, не за кошт нейкіх сваіх перамог, а за кошт сваіх няўдач ён выйшаў на больш высокі ўзровень. Адпаведна, сумаваць, хвалявацца ў нейкі момант - гэта нармальна. Галоўнае - не даваць сабе магчымасці засмучацца, не даваць сабе адчайвацца, а разумець, што гэта такі этап, яго трэба пераступіць і далей усё будзе добра.

- Перамога будзе за намі?

- Абавязкова. Перамога будзе за намі.

- Шчыра дзякую.

- Дзякуй вам.

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com