Не было паловы галавы: лекар-ахвотнік пад абстрэламі правёў аперацыю на адкрытым мозгу абаронцу Марыюпаля

Куля, якая прайшла праз увесь мозг навылёт, не зачапіла важных нэрвовых цэнтраў.

Ніхто з медыкаў не можа растлумачыць, як куля, якая прайшла праз увесь мозг навылёт, не зачапіла важных нэрвовых цэнтраў.

Нэйрахірург Дмытро Кубрак без нэйрахірургічных інструментаў і пад абстрэламі правёў аперацыю на адкрытым мозгу марскога пяхотніка Паўла Самбура ў бункеры завода Ільіча ў Марыюпалі. А потым для абодвух быў палон і вызваленне. Яны шукалі адно аднаго, каб сустрэцца. Дмытро, каб даведацца пра стан мужчыны, Павел, каб падзякаваць за выратаванае жыццё, паведамляе ТСН.

Дмытро Кубрак пасля палону не можа атрымаць асалоду ад пачуцця волі. Пякельныя тыдні на заводзе імя Ільіча, затым больш за 5 месяцаў палону. Ён быў адным з нямногіх лекараў дняпроўскага вайсковага шпіталя, якія на пачатку вайны пагадзіліся з'ехаць ахвотнікамі ў аточаны Марыюпаль. 2 лекары і 2 анестэзіёлагі з Дняпра паляцелі на гелікаптэры 1 красавіка. Затым гэтыя гелікаптэрныя рэйды з вайскоўцамі і баявым камплектам у дапамогу абаронцам Марыюпаля назавуць «палётамі ў неўміручасць».

Ён патрапіў на завод Ілліча. У бункеры быў імправізаваны шпіталь і 300 параненых вайскоўцаў. Праз яго рукі прайшла сотня параненых. Самае страшнае з гэтага досведу, кажа Дмытро, гэта тое, што даводзілася сартаваць параненых. З прычыны адсутнасці рук лекары выбіралі, каго ратаваць насамперш. Аднойчы ў бункер занеслі 6 цяжкапараненых. Сярод іх быў і безнадзейны, кажа Дмытро. Марскі пяхотнік са скразной ранай галавы, які адразу ўпаў у кому.

Паводле ўсіх прыкмет медыцынская дапамога для яго была бескарыснай. Але калі ўсіх першачарговых цяжкапараненых прааперавалі і ў лекараў з'явілася пярэрва, ён разам з калегам, анестэзіёлагам Юрыем Нікітчанам, наажыў паспрабаваць дапамагчы. Шанцаў выжыць вайсковец амаль не меў.

У варунках бункера пад выбухамі, авіяўдарамі, без спецыяльных нэйрахірургічных інструментаў і кроваспыняльных прэпаратаў Дмытро з калегамі важыцца на аперацыю на адкрытым мозгу. Праз тры дні пасля аперацыі пацыент выходзіць з глыбокай комы. Пачынае рэагаваць на боль, праз яшчэ некалькі дзён расплюшчвае вочы. Праз сем дзён пачынае называць сваё імя - Павел. І ўрэшце ўставаць на ногі.

Затым марскія пяхотнікі з завода Ільіча і ўвесь шпіталь з параненымі трапляюць у палон. Расейцы спыталі ў лекараў, хто з палонных самы цяжкі, бо 4 вайскоўцаў яны ахвочыя забраць у шпіталь Данецка. Калі чуюць, што ў бункеры была праведзеная нэйрахірургічная аперацыя - не вераць. Так шляхі Дмытра і ягонага пацыента разышліся. І ён нават не спадзяваўся яго зноў убачыць, бо рызыка запаленчых ускладненняў вельмі высокая. І ён думаў, што Павел не ўправіцца.

Праз месяц у калонію са шпіталя Данецку вяртаюць цяжкапараненых. Сярод іх Дмытро бачыць жывога Паўла. Пасля палону ён знаходзіўся ў шпіталі Дняпра, пасля яго перавялі ў медыцынскую ўстанову Львова, а цяпер ён знаходзіцца ў адным з рэгабілітацыйных цэнтраў Трускаўца. Цяпер ён ходзіць, гаворыць. Аднак не памятае абставін ранення і выратавання.

Павел не памятае Дмытра, але вельмі хацеў з ім пазнаёміцца. З памяці сцёртыя моманты ў бункеры, выхад у палон. Эпізадычна памятае толькі моманты ў Данецку.

Ніхто з медыкаў не можа растлумачыць, як куля, якая прайшла праз увесь мозг навылёт, не зачапіла важных нэрвовых цэнтраў. Як і са стратай траціны правай паўкулі захаваныя функцыі. Паўло толькі мае праблемы з каардынацыяй і шпаркасцю рухаў. Яму маюць паставіць пласціну, якая затуліць дэфект чэрапа. Ягоная сям'я марыць вярнуцца ў Бярдзянск, калі яго вызваляць. І дачакацца з палону сына - ён таксама, як і тата, марскі пяхотнік.

Дмытро рады сустрэчы з Паўлам. Ён ужо амаль аднавіўся пасля палону і гатовы вяртацца да аперацыйнага стала. Калі давядзецца прыняць пастанову зноў працаваць на перадавой лініі - ён не будзе вагацца. І хаця выпадак з Паўлам для яго па-за медыцынскім тлумачэннем, ён дакладна ведае, што гэта чарговае пацвярджэнне, што ў крытычнай сітуацыі мабілізуюцца ўсе рэсурсы арганізма.