Антон Герашчанка: Асноўная версія забойства Паўла Шарамета - дэстабілізацыя Украіны

Следчыя мяркуюць, што замах на журналіста арганізавалі спецслужбы Расеі.

На сёння асноўнай версіяй забойства Паўла Шарамета з'яўляецца дэстабілізацыя сітуацыі ва Украіне на замову спецслужбаў Расеі. Пра гэта Антон Герашчанка заявіў у праграме «Час Алеўскага» на тэлеканале «Цяперашні час».

«Гэтая версія шматкроць называлася раней сярод версій і цяпер яна з'яўляецца асноўнай. Забойства з мэтай дэстабілізацыі сітуацыі ў краіне. Паводле аналогіі з забойствам Георгія Гангадзэ. Толькі ў тым выпадку забойцам быў генерал МУС Пукач на замову вышэйшых службовых асоб Украіны. У гэтым - спецслужбы Расеі. Забойства Паўла Шарамета павінна было, на думку арганізатараў, паказаць чарговым разам, што ва Украіне забіваюць журналістаў, што Украіна - небяспечная краіна», - заявіў ён.

Са слоў Герашчанкі, замах на яго, забойства Паўла Шарамета і яшчэ шэраг гучных злачынстваў ва Украіне - звёны аднаго ланцуга. Аднак заказчыкі і выканаўцы забойства Паўла Шарамета яшчэ не выяўленыя.

«На ўчорашняй прэс-канферэнцыі я агучыў факты аб канкрэтных прыкладах таго, што на тэрыторыі Расеі створаны тэрарыстычны дыверсійны цэнтр, задача якога рыхтаваць на тэрыторыі Украіны раней судзімых, як правіла, антыўкраінцаў, атручаных расейскай прапагандай дыверсантаў і ставіць ім задачы забойстваў і тэрактаў на тэрыторыі Украіны. На сёння асноўнай версіяй забойства Паўла Шарамета з'яўляецца дэстабілізацыя сітуацыі ва Украіне на замову спецслужбаў Расеі. Канкрэтныя заказчыкі і выканаўцы яшчэ не выяўленыя, але гэта з'яўляецца галоўнай версіяй следства.

Спроба тэракту з мэтай ліквідацыі мяне і затрыманне дзвюх асоб, падрыхтаваных у РФ, забяспечаных выбуховым прыстасаваннем з магнітам для размяшчэння яго пад аўтамабілем і дыстанцыйнай выбухоўкай, з'яўляецца пацвярджэннем, што почырк забойства Шарамета і замах на мяне адзін і той жа. Таксама выкарыстоўвалася адно і тое ж выбуховае рэчыва - гексаген (гэта адно з самых распаўсюджаных выбуховых рэчываў, якое з'яўляецца начыннем для большасці мін і снарадаў)», - заявіў дэпутат.

Акрамя таго, са слоў Герашчанкі, дыверсійныя групы з РФ таксама стаяць яшчэ за шэрагам злачынстваў ва Украіне.

«16 верасня мінулага года быў забіты маёр Мамчур, 5 кастрычніка ў Харкаве стрэлам у патыліцу быў ледзь не забіты 24-х гадовы герой АТА, у Ровенскай вобласці дзейнічала банда дыверсантаў, дасланая з РФ. Усё гэта звёны аднаго ланцуга. Усё гэта зрабілі людзі, падрыхтаваныя ў дыверсійных цэнтрах у Расеі», - заявіў ён.

Злавіць жа людзей, якія планавалі замах на Герашчанку, атрымалася выпадкова.

«Гэта адбылося дзякуючы адной выпадковасці, агучваць якую я не магу, бо ў наступны раз іншая тэрарыстычная група можа скарыстацца гэтай інфармацыяй і ўжо гэтай памылкі не здзейсніць. Людзі зрабілі памылку і патрапілі ў поле зроку спецслужбаў Украіны. Калі б выканаўцы забойства Шарамета патрапілі ў поле зроку спецслужбаў - ён быў бы цяпер жывы», - заявіў дэпутат.

Герашчанка адмовіўся паведаміць нейкую дадатковую інфармацыю пра Андрэя Ціханава, якога ён назваў арганізатарам замаху на сябе і чаму следства мяркуе, што ён звязаны з расейскімі спецслужбамі (на сёння пра яго вядома толькі тое, што ён адбываў турэмнае зняволенне ў Крыме, а затым ваяваў на Данбасе).

«Не ўся інфармацыя аб планаванні тэрактаў можа быць агучаная ў прэсе. Я мяркую, што трэба даваць толькі тую інфармацыю, якая не пашкодзіць расследаванню», - заявіў Герашчанка.

Нагадаем, 21 студзеня кіраўнік СБУ Васіль Грыцак паведаміў, што ў Кіеве супрацоўнікі Службы бяспекі на этапе выканання прадухілілі забойства народнага дэпутата. 22 студзеня сам Герашчанка заявіў, што дэпутат, замах на забойства якога прадухіліла СБУ - гэта ён. 23 студзеня Антон Герашчанка заявіў, што замах на яго і забойства Паўла Шарамета звязаныя паміж сабой.

Заснавальніка «Беларускага партызана» і аднаго з кіраўнікоў «Украінскай праўды» Паўла Шарамета забілі 20 ліпеня 2016 года ў цэнтры Кіева, падарваўшы аўтамабіль, якім ён кіраваў. Украінскія праваахоўнікі кваліфікуюць гібель журналіста як наўмыснае забойства.

Цягам апошніх месяцаў паліцыя і кіраўнікі спецслужбаў не выдавалі ніякай інфармацыі пра расследаванне, заяўляючы, што гэта можа нашкодзіць следству.