Мянчанка: Я зраблю ўсё, каб мой сын не трапіў у войска

Мінакі на сталічных вуліцах распавялі, што яны думаюць аб трагедыі ў Печах.

Аляксандр Коржыч - жаўнер тэрміновай службы - быў знойдзены ў пятлі ў склепе ў вайсковай частцы ў Печах. Што адбываецца ў войску і што трэба зрабіць, каб выкараніць дзедаўшчыну?

- Я мяркую, што гэта бязладдзе! - абурылася ў каментары kp.by жанчына ва ўзросце, з унучкай. - Павінен усё ж быць кантроль не толькі афіцэраў, але і тых жа маці. Думаю, што гэта не адзінкавы выпадак, проста многія выпадкі не даводзяцца да смерці. А то атрымліваецца, што маці гадуюць, а потым дзеці гінуць. Майму сыну далёка за сорак гадоў цяпер, ён не служыў праз стан здароўя і, на шчасце, у мяне ўнучка, а не ўнук, значыць, не давядзецца служыць.

- Вінавата ў тым, што здарылася камандаванне, гэта нават без абмеркавання, - кажа мужчына сярэдніх гадоў. - Камандзір павінен забяспечыць парадак і працу. Я таксама служыў у войску, і такія выпадкі былі, вядома. Але ўсё трымалася на кіраўніцтве, на камандаванні. Калі яно было моцным, то не было парушэнняў і нестатутных узаемастасункаў. А калі была халатнасць, то і такое здаралася.

- Я пастараюся зрабіць усё магчымае, каб сын не пайшоў у войска, - сказала жанчына, якая ішла з сынам гадоў дзесяці. - Я думаю, што ў трагедыі вінаватае ўсё ж кіраўніцтва. Кіраўніцтва заўсёды ведае, што адбываецца ў калектыве. Яны ж не на небе, а ўдзельнічаюць у гэтым працэсе таксама. І нейкія чуткі даходзяць. Тым больш, бацькі хлопца скардзіліся, чалавек здымаў грошы. Чаму ўсё так заставалася без увагі, не зразумела. Мы вельмі спачуваем і спачуваем маці загінулага.

- Я думаю, тут шмат вінаватых, некага аднаго нельга назваць дакладна, - упэўненая дзяўчына, якую мы сустрэлі на праспекце Незалежнасці. - Простая гэта ўсё адбылося, усе зразумелі, што вайсковая сістэма ў Беларусі мае шмат хібаў, то бок, трэба шукаць памылкі і выпраўляць сістэму цалкам, а не шукаць кагосьці аднаго вінаватага. Я мяркую, што гэта група людзей - камандзіры, афіцэры, якія дапусцілі такое, давялі людзей ды такога стану. Свайго сына я б, напэўна, у войска не адправіла. Я б не хацела, каб ён служыў менавіта ў войску, у частцы. Але ў прынцыпе, калі гэта будзе нейкая вайсковая кафедра пры ўніверсітэце, - чаму б не.

- Тое, што здарылася, гэта дрэнна. У гэтым вінаватыя жаўнеры, служба. Я цяпер прызыўнік, і мне не хацелася б ісці служыць у войска, - кажа хлопец. - Шчыра кажучы, ні ў якія б войскі не хацеў. Лепш ужо ў міліцыю. І сына свайго б у войска не аддаў, адназначна не. Таму што гэта страчаныя гады. Распытваў тых, хто служыў, распавядаюць гісторыі пра тое, як фарбавалі лісце і траву.

- Вядома, вінаватая каманда, якая там кіруе, - пракаментавала сітуацыю міначка на вуліцы Казлова. - Усё залежыць ад камандзіра: які камандзір, такая і частка, такое і ўсё. Таму нестатутныя дачыненні былі, ёсць і застануцца, але калі камандзір разумее, што ён робіць, і ўсё гэта на пазітыве, то жаўнеры слухаюцца і не вешаюцца. Чалавек вешаецца на нейкую пэўную прычыну - праз нестатутныя дачыненні, альбо дзяўчына кінула. Але раз дзяўчына не кінула, значыць, нестатутныя, іншага варыянту проста няма. Я б свайго сына не адправіла ў войска. Я наогул мяркую, што войска павінна быць для тых, хто на гэта настроены. Як на працы, па кантракту.