Як прадавец тэлевізараў «Віцязь» кінуў усё і стаў паспяховым праграмістам

27-гадовы беларус без вышэйшай адукацыі распавёў пра круты віраж у сваёй біяграфіі.

Пра гэта 27-гадовы Уладзіслаў Мурашка распавёў tut.by.

«Думаў, што праца будзе не вельмі напружанай - але на справе выйшла інакш»

- У 2008 годзе я скончыў школу. Куды хацеў, не паступіў, а вучыцца платна не было магчымасці. Праз знаёмых я ўладкаваўся ў краму «Віцязь» прадаўцом бытавой тэхнікі. Куды яшчэ пойдзеш пасля школы? Здавалася, што мець справу з тэхнікай будзе цікава, ды і плацілі на той момант нармальна - блізу 400 даляраў.

Думаў, што праца будзе не вельмі напружанай - але на справе выйшла інакш.

Даводзілася часта цягаць цяжары: не забывайце, што ў 2008 годзе былі папулярныя кінескопныя тэлевізары і вага некаторых мадэляў перавышала 20 кілаграмаў. Плюс пагрузка браку і разгрузка тавару - гэта ўсё было на прадаўцах. Праца брудная, а зімой яшчэ і халодная! Графік таксама выявіўся не занадта зручным, з пераносам выходных. Памятаю, адзін раз пераблытаў, у колькі трэба выходзіць, і праспаў. Апоўдні мне патэлефанавалі: быў працоўны дзень. Паехаў у краму пісаць тлумачальную.

Чаму я наважыў сысці з гандлю? Мама прапанавала мне прадставіць сябе ў ролі прадаўца - але не ў 20, а ў 26 гадоў. Я прадставіў і, шчыра кажучы, чакаць такога павароту падзей вельмі не хацелася. Хай першы час работа здавалася грашовай (каб адпачыць, у той час шмат грошай не трэба было!), Але што было б далей?

Усе перспектывы - стаць загадчыкам аддзела або адміністратарам гандлёвай залы. А яшчэ мне хацелася меней камунікаваць з людзьмі: не тое, каб я іх не любіў, не, проста праз прадаўцоў за дзень праходзіць сотня кліентаў, і не ўсе з іх адэкватныя.

«Самым складаным выявілася знайсці першае сталае месца працы»

- Я звольніўся. Чамусьці мне падалося, што я хачу рабіць сайты або займацца вэб-дызайнам. Я нават профільныя курсы скончыў, але ў выніку толькі дапамагаў сябрам і знаёмым з сайтамі, так ні разу і не зарабіўшы на сваім навыку. Нагледзеўшыся фільмаў і начытаўшыся форумаў, я зацікавіўся тэставаннем бяспекі сістэм. Тады гэты кірунак не быў такім папулярным, як цяпер. Параіцца мне не было з кім, так што недзе блізу паўгода я з пераменным поспехам займаўся саманавучаннем з дапамогай гугла: не заўсёды атрымлівалася, але, як той казаў, галоўнае - не здавацца. Жыў на назапашванні і на даходы з фрылансу, а таксама на выйгрышы ў онлайн-гульні.

Самым складаным было знайсці першае сталае месца працы. З улікам таго, што вышэйшай адукацыі і досведу ў мяне не было, месяцы тры мне ўсюды адмаўлялі. Я, вядома ж, не адразу трапіў туды, куды хацеў. Каб дабрацца да пасады спецыяліста ў інфармацыйнай бяспецы, давялося змяніць дзве арганізацыі. Быў час, калі я думаў, што мае мары аб працоўным дне ў офісе, а не ў краме не спраўдзяцца.

Цяпер я трэці год працую ў кампаніі ScienceSoft. Магу сказаць, што на папярэднім месцы працы, у кампаніі для распрацоўкі мабільных дадаткаў, спецыялісты майго профілю зараблялі ад 800 да 1500 даляраў, у залежнасці ад пазіцыі і праекта. Дакладныя лічбы ніколі ніхто не назаве, бо ў нашай сферы абмяркоўваць заробкі ўважаецца неэтычным. Такія пытанні развязваюцца толькі з кіраўніцтвам і падчас гутарак.

Многія з тых, з кім я працаваў у «Віцязі», таксама змянілі сферу дзейнасці: у цяперашні крызіс гандаль моцна пакутуе. Хтосьці сышоў у тэхналагічныя кампаніі, хтосьці - у індустрыю забаў. Я рады, што ў мяне ўсё так атрымалася. Цяпер, калі заробкі ў людзей аселі і працу знайсці цяжка, я банальна магу забяспечваць сваю сям'ю і дапамагаць бацькам. Галоўны ўрок, які я вынес для сябе з маёй гісторыі: скончыўшы курсы, ты не становішся спецыялістам. Табе не гарантаванае месца працы, яе наогул можна не знайсці. Твая кар'ера залежыць ад тваёй настойлівасці, веры ў сябе і ўмення бачыць перспектывы. Ну і ад сітуацыі на рынку працы, вядома, таксама.