Сем гістарычных «фактаў», пра якія паспяхова хлусяць школьныя падручнікі

Спрэчныя тэорыі часта ператвараюцца ў непарушныя факты ў школьнай праграме.

«Добрую гісторыю не грэх і падфарбаваць», - гаварыў маг Гендальф з «Уладара пярсцёнкаў».

Але калі ў літаратуры такі прыём дапушчальны, то ў гісторыі многіх збівае з толку. Няправільная трактоўка падзей і разнастайныя здагадкі прыводзяць да таго, што спрэчныя тэорыі ператвараюцца ў факты ў школьных падручніках.

AdMe.ru сабраў 7 вядомых фактаў сусветнай гісторыі, якім мы дарма верым.

Шэкспір не напісаў ніводнага твора. Аўтарам быў іншы чалавек

Шэкспір нарадзіўся і вырас у рынкавым горадзе - цэнтры продажу авечак. Мяркуецца, што ўклад побыту і асяроддзе Шэкспіра не маглі даць яму вычарпальных ведаў для напісання твораў, у якіх дэталёва апісваецца палітыка, палацавыя інтрыгі і культура іншых краін.

Акрамя таго, няма ўнікальнага подпісу аўтара. Сярод рукапісных і нават друкаваных варыянтаў цяжка знайсці два аднолькавыя. Акрамя правільнага Shakespeare ў розных дакументах або выданнях сустракаюцца наступныя варыянты напісання прозвішчы: Shakespeare, Shak-spear.

У акадэмічным асяроддзі гэтую тэорыю часцяком адпрэчваюць, але яна знайшла прыхільнікаў сярод такіх вядомых асоб, як Марк Твэн, Зігмунд Фрэйд і Чарлі Чаплін.

Марыя-Антуанэта не распавядала сялянам пра пірожныя

Неяк раз Марыя-Антуанэта, французская каралева, нібыта кінула галадаючым сялянам фразу: «Калі ў сялян няма хлеба, дык няхай ядуць пірожныя!»

Аднак упершыню фраза сустракаецца на старонках «Споведзі» Жан-Жака Русо, на момант напісання якой Марыі было 9 гадоў і яна жыла ў Аўстрыі, так што наўрад ці гаворка магла ісці пра яе. Паводле іншай версіі, фраза сапраўды была сказаная Антуанетай, але не несла ў сабе нічога дрэннага. Бо згодна з законам таго часу булачнікі былі абавязаныя прадаваць дарагі хлеб па ўцэнцы ў выпадку крызісу. Магчыма, менавіта пра гэта і хацела сказаць каралева.

Піраміды будавалі не рабыні

Першым, хто напісаў пра тое, што піраміды былі пабудаваныя рабамі, быў антычны гісторык Герадот. Пры гэтым Герадот жыў нашмат пазней будаўніцтва вялікіх пірамід.

У пачатку 1990-х гадоў археолагі выявілі грабніцы з парэшткамі людзей, якія працавалі над стварэннем пірамід. Яны былі пахаваныя з усёй пашанай, ды яшчэ і ў непасрэднай блізкасці са святымі магільнямі фараонаў. Дбайнае вывучэнне іх шкілетаў паказала, што гэтыя людзі рэгулярна харчаваліся і працавалі пазменна, што прывяло навукоўцаў да высновы: гэта былі працоўныя, а зусім не рабы.

Сярэднявечны пояс адданасці - выдумка

Мужчына перад сыходам у крыжовы паход надзяваў на каханую металічны пояс, які не дапусціў бы яе любоўнай сувязі з іншымі мужчынамі ў ягоную адсутнасць, а ключ ён забіраў сабе. Аднак ніводная жанчына б не вынесла больш за некалькі дзён нашэння такога «аксесуара» і памерла б ад заражэння крыві.

Да таго ж ў аніводнай пэўнай крыніцы таго часу не было знойдзена згадак пра гэтую прыладу, а паясы адданасці, якія дайшлі да нашых дзён, пасля дбайнай праверкі выявіліся падробкай.

Сфінкс у Гізе пазбавіўся носа яшчэ да прыходу жаўнераў Напалеона

Згодна з распаўсюджанай памылкай, Напалеон падчас егіпецкага паходу французскага войска (1798-1801 гг) загадаў жаўнерам папрактыкавацца ў стральбе, а ў якасці мішэні выкарыстоўваць сфінкса. Так сфінкс нібыта і пазбавіўся носа.

Напраўду сфінкс ужо быў без носа, калі Напалеон прыбыў у Егіпет, пра што сведчыць гравюра аднаго вандроўцы, якая была намаляваная за дзесяцігоддзі да паходу французскага войска. Таксама ёсць тэксты, дзе сказана, што нос сфінкса «выдаліў» рэлігійны фанатык арабскага паходжання яшчэ ў XIV стагоддзі.

Бібліятэка Александрыі была знішчаная задоўга да вядомага пажару

Тысячы скруткаў, рэдкія тэксты і бясцэнныя веды - усё згарэла падчас нападу войска Юлія Цэзара на егіпецкі горад Александрыю.

Але самому Цэзару і ягонаму войску не было ўжо амаль нічога знішчаць. Задоўга да Цэзара бібліятэка пацярпела ў выніку бітвы з іншым ворагам, а яшчэ раней была моцна пашкоджаная рэлігійнымі мяцежнікамі. Але гэта не галоўнае.

Асноўная прычына збяднення і заняпаду Александрыйскай бібліятэкі куды больш празаічная: дзяржава паступова скарачала выдаткі на патрэбы бібліятэкі. Касаваліся стыпендыі, а замежным навукоўцам забаранілі наведваць бібліятэку. За станам кніг проста не было каму сачыць.

Траянскага каня не існавала ў рэальнасці

На жаль, акрамя «Адысеі» Гамера і «Энэіды» Вергілія не захавалася крыніц аб Траянскай вайне, праз што яна абрасла шматлікімі міфамі і легендамі. Некаторыя навукоўцы мяркуюць, што ніякага каня і не было, а быў таран, які нагадваў з віду каня, або аблогавыя машыны, якія часта ў той час назвалі імёнамі жывёлін. Нехта ж мяркуе, што траянскім канём назвалі землятрус, які і абрынуў сцены Троі. Магчыма, Траянскі конь - гэта проста прыгожая гісторыя.