Як інжынер з Менска кінула ўсё і з'ехала ў Грузію

На пераезд у Маргарыты Шапуравай было толькі $300.

31-гадовая Маргарыта Шапурава з Менска паспела змяніць некалькі прафесій: была выкладчыцай і афіцыянткай, інжынерам-каштарыснікам і барыста, піша tut.by. А потым з'ехала ў Грузію з 300 далярамі ў партманэце. «Часцей за ўсё ў Грузіі прапануюць працу 6 дзён на тыдзень па 12 гадзін. І нікога гэта не здзіўляе!» - распавядае Маргарыта.

«Раніцай я - строгая выкладчыца, пасля пяці вечара - афіцыянтка»

- Колькі сябе памятаю, слова «працаваць» - гэта проста маё. У 11-м класе я дапамагала сяброўцы расклейваць аб'явы, пасля першага курса ўладкавалася ў бар афіцыянткай. БНТУ я скончыла з дыпломам педагога-інжынера ў будаўніцтве. Мяне чакала адпрацоўка ў каледжы. Скажу адразу, я не адчувала ў сабе паклікання вучыць, але студэнты мае тут пры чым? Так што я ўзялася за справу, хоць і ведала, што выкладанне маё прадоўжыцца толькі два гады.

Я не ведаю, хто з выкладчыкаў зарабляе нармальна. Мне ж для таго, каб не адчуваць сябе бяднейшай за галоднага студэнта, давялося адразу ўладкавацца на працу ў рэстарацыю. Раніцай я - строгая выкладчыца, якая вечна патрабуе і вечна нявыспаная. Пасля пяці вечара - афіцыянтка адной з самых дарагіх рэстарацый у Менску. А раз афіцыянтка, значыць, кліент заўсёды мае рацыю. Сэрвіс павінен быць на вышыні і ўсмешка з твару не сыходзіць. Я абсалютна не перажывала, што хто-небудзь з каледжа можа прыйсці ў рэстарацыю, гэта ж паралельныя сусветы. Пасля заканчэння размеркавання я засталася працаваць у грамадскім харчаванні. Атрымлівала добра, але праз паўгода думка пра тое, што ў мяне за плячыма пяць гадоў тэхнічнай ВНУ, пачала тачыць мяне знутры. І я звольнілася. Шкада, вядома, што раней не знайшла працу.

Праз два месяцы беспаспяховых пошукаў (мне адмаўлялі нават у вакансіі сакратаркі або мэнэджэра ў офісе!) мяне ахапіла такая паніка, што я зноў пачала разглядаць вакансіі ў грамадскім харчаванні. Але ў нейкі момант усвядоміла: я ж не проста так універсітэт скончыла! І наважыла прэтэндаваць на месца інжынера-каштарысніка, хай і без досведу, затое з верай у сябе і дыпломам БНТУ. Мяне ўзялі ў фірму, адправілі на курсы, заробак далі маладога спецыяліста - у 2009 годзе 600 даляраў. Нават не верыцца, былі ж часы! Праца была складанай, але вельмі мне падабалася.

Інжынерам-каштарыснікам я прапрацавала пяць гадоў, пакуль мяне не «дабіў» крызіс у будаўніцтве. Узровень заробку абрынуўся да 300 даляраў. І я зноў задумалася аб змене прафесіі. Уладкавалася ў сетку кава-поінтаў. На іронію лёсу барыста я працавала ў тым жа бізнэс-цэнтры, дзе і размяшчалася маё апошняе «будаўнічае» месца працы. Кіраўніцтва, вядома, здзівілася, але ля скроні круціць не стала.

«Калі наважылася на пераезд у Грузію, у партманэце ляжала толькі 300 даляраў»

- Праз паўгода я наважылася на пераезд у Грузію. У гаманцы ляжала толькі 300 даляраў. Але ў Тбілісі мяне чакалі сябры: было дзе спыніцца, пакуль шукала працу і ўласнае здымнае жыллё. Чаму Грузія? Мяне прыцягнула прастата вядзення свайго бізнэсу і выдатны клімат. А яшчэ магчымасць год жыць у краіне без атрымання якога-небудзь дазволу. Складанасці з мовай, адсутнасць родных побач і іншы менталітэт не палохалі.

За год я ўсвядоміла, што жыццё ў Тбілісі адрозніваецца ад жыцця ў Менску. Ты не надта залежыш ад надвор'я: на вуліцы часцей сонца, чым дождж. Праца адымае шмат часу: часцей за ўсё ў Грузіі прапануюць працу 6 дзён на тыдзень па 12 гадзін. І нікога гэта не здзіўляе! Камунальныя прыкладна як у Менску, а кватэру можна зняць танней: за 120 даляраў у цэнтры аднапакаёвая з маленькай кухняй. Харчаванне, як па мне, дык таннейшае: круглы год можна есці свежыя гародніну-садавіну. Апрануцца таксама танней, а вось касметыка даражэйшая.

У Грузіі я працавала каштарысніцай, афіцыянткай у рэстарацыі, бармэнам у гатэлі і асвоіла новую для сябе прафесію - адміністратара ў хостэле. Цяпер прасоўваю ўласны журналісцкі праект Tbilisifox аб мерапрыемствах у сталіцы і працую барыста. Вядома, тут усё даводзіцца пачынаць зноўку. Але ў мяне ёсць мара: хачу адкрыць сваю кавярню ў Тбілісі. Тут вельмі шмат кавярняў і рэстарацый, але кава і сэрвіс часам жадаюць лепшага. А добрую каву я люблю!