Рэстаратар: Бяруць толькі бутэльку шампанскага на чацвярых і нічога не набываюць

Гаспадар рэстарацыі пад Гародняй кожны месяц «зарабляе» мінус $2 тысячы.

Малады прадпрымальнік адкрыў рэстарацыю ў аграгарадку Верцялішкі, прапрацаваўшы паўгода без прыбытку: наведвальнікі так і не прыйшлі. Сябры раяць згортваць справу, а ён прадаўжае ўкладваць па дзве тысячы даляраў кожны месяц і спадзяецца на «раскрутку».

Пётр Жукаў нарадзіўся ў Верцялішках. З жонкай у Гародні больш дзесяць гадоў вёў турыстычны бізнэс. Заняць пустое памяшканне былой сталовай у цэнтры аграгарадка падказалі знаёмыя.

– Мае бацькі жывуць у Італіі. Год таму ў іх з'явілася ідэя адкрыць уласную рэстарацыю на радзіме. Не выключана, што вернуцца, бо я адмовіўся эміграваць. Так зачапіўся за параду таварышаў, – узгадвае ў гутарцы з журналістам «Перспектывы» Пётр.

Прадпрымальнік павесіў амбіцыйную шыльду на сваёй установе «Прагрэс Сіці».

– Думаў, што людзям знаёмая назва СВК «Прагрэс-Верцялішкі», а сугучнасць у назве рэстарацыі будзе выклікаць давер. Але не спрацавала. Найбліжэйшым часам плануем памяняць назву, магчыма, гэта будзе «Грунхаўз». Яшчэ зробім зялёную тэрасу, – тлумачыць рэстаратар.

Многія гады мясцовыя жыхары выступалі за адкрыццё забаўляльнай установы. У савецкі час на гэтай плошчы размяшчалася сталовая. Затым кавярня перайшла да Гарадзенскага райпо. Гісторыя з ім здарылася непрывабная. Установу закрылі на рэкамендацыю санстанцыі.

– Вядома, калі ўбачыў памяшканне, жахнуўся. Кухня літаральна была разваленая. Фундаваў прыблізна 55 тысяч даляраў у рамонт і тэхніку. Усе кажуць, што мая банкетная зала самая прыгожая ў ваколіцах. З начыння закупіў усё: ад мікрахвалёўкі да грылю, – распавядае прадпрымальнік.

Дарэчы, з дызайнам дапамаглі сябры: рамкі на сценах як у дарагіх рэстарацыях, шпалеры з вензелямі ў найлепшых традыцыях будуара і модныя канапы, якія імітуюць карэты.

А людзям спадабалася абстаноўка рэстарацыі. Увечары яны прыходзяць сюды...патанчыць. Але імкнуцца нічога не заказваць.

– Бывае і 30 гасцей. Але бяруць толькі бутэльку шампанскага на чацвярых, размаўляюць, танчаць. У нас жывая музыка, – тлумачыць прадпрымальнік.

Сёння Пётр не плаціць падаткі. У залік ідзе ўсё тое, што ён выдаткаваў на «начынне» рэстарацыі. Але нават пры такім раскладзе зарабіць не выпадае.

– Выпрабаваў розныя маркетынгавыя метады. Два месяцы працаваў для сябе са стратамі. Стэйк, напрыклад, каштаваў 4,80 рубля. Такі кошт кампенсаваў выдаткі на прадукты, са сваёй кішэні аплачваў камунальныя паслугі і заробак кухару, – дзеліцца маладзён.

Цяпер кошты выраслі. Але ў сярэднім яны ўдвая ніжэйшыя ў параўнанні з Гародняй. Да прыкладу, фірмовая страва – клёцкі – каштуе 5,50 рубля, адбіўная – 6 рублёў, рыба – 5,60 рубля. Порцыя салаты каштавацьме ў сярэднім 3-4 рублі. Кошт гарніру не падымаецца вышэй за 3 рублі.

Але і гэта не прыцягнула наведвальнікаў, кажа Пётр:

– Разлічваў, што супрацоўнікі канторы мясцовай гаспадаркі будуць хадзіць на абеды. Дзённы комплекс абыходзіўся прыблізна 4 рублі. Яны нават запэўнівалі, што будуць есці менавіта ў нас. Але ад комплексных абедаў давялося адмовіцца, бо прыходзілі два-тры чалавекі.

Цяпер рэстарацыя перайшла на трохдзёнку. Адкрытая ў выходныя дні і пятніцу, да дзвюх ночы. Банкеты праходзяць рэдка і сціпла, заўважае ўладальнік:

– Бывае і адная ўрачыстасць на месяц. Вядома, гэта асноўны даход. У нас мінімальная замова на мерапрыемствах – 25 рублёў з чалавека. Але часта людзі просяць апусціць гэтую планку. Іду ім насустрач. Гэта проста шыкоўна, калі маю замову на тысячу рублёў. Досыць часта кампаніі абмяжоўваюцца 250 рублямі.

Памінкі каштавацьмуць ва ўстанове 14 рублёў на чалавека, і, як запэўнівае Пётр, ніжэй у раёне не знойдзеш. Праўда, жалобныя мерапрыемствы таксама праходзяць рэдка.

– У мясцовых склаўся стэрэатып, што ў нас дорага. Такія чуткі ходзяць па вёсцы. Таму людзі едуць у Гародню і плацяць 19 рублёў за чалавека з больш сціплым меню.

Дарэчы, бізнэсовец планаваў, што рэстарацыя будзе абслугоўваць малапітушчых:

– Алкаголь каштуе нятанна. Не хачу, каб людзі співаліся. Піва каштуе тры рублі, бутэлька гарэлкі – 10, шампанскае – 9 рублёў.

Бармэн на жаданне кліента зробіць усякі кактэйль ад «Белага рускага» да «Сэксу на пляжы».

Сябры раяць Пятру закрывацца.

– Кожны месяц дакладваю са сваёй кішэні да дзвюх тысяч даляраў. Грошы ідуць на заробак афіцыянта, бармэна і трох кухараў. Трэба яшчэ заплаціць музыку, яго «выпісваю» з Гародні, – піша прадпрымальнік.

Часцяком ён сам бярэ мікрафон.

– У свой час хацеў выбраць музычную кар'еру, іграў на баяне, але паступіў на матфак. Сталыя наведвальнікі прыходзяць паслухаць менавіта мяне. Тэмбр голасу спецыфічны, з хрыпатой. З упадабаных гітоў у маім выкананні – «Калі хочаш застацца» з рэпертуару «Дыскатэкі Аварыі», «Чарка гарэлкі на стале» Рыгора Лепса.

Пётр пакуль не здаецца. Шукае шляхі папулярызацыі сваёй установы:

– Нават разглядаю бясплатную маршрутку з Гародні. Кухня ў нас добрая, усе хваляць. Гарадзенцы, пабываўшы ў нас, вяртаюцца. Бо ўсё свежае, прыгатаванае найлепшымі мясцовымі кухарамі. Але зноў трэба лічыць: за транспарт заплаціць блізу 40 рублёў, а значыць, свабодных месцаў не павінна заставацца. Рэстарацыя – гэта і месца для знаёмстваў. Цяпер такое немагчыма. Хоць вячэрнія наведвальнікі – людзі блізу 30 гадоў, усе ведаюць адзін аднаго.

Са слоў Пятра, гарадзенцы больш шчодрыя на ўласныя забавы. Аднойчы выпадкова пачуў ён размову жанчын ва ўзросце. Адна наракала: «Але ж дорага у нашай рэстарацыі. За два марозівы і бутэльку «Колы» аддала 3,5 рубля». Для моладзі з Гародні, мяркуе бізнэсовец, усё ж гэта не грошы. Але тут рады ўсім кліентам, і эканомным у тым ліку.