«Вa Украіна ёсць адчуванне будучыні»

Вядомы расейскі пісьменнік падзяліўся ўражаннямі ад паездкі ва Украіну.

Вядомы расейскі пісьменнік Дзмітрый Быкаў распавёў «Эху Москвы» пра адчуванні ад украінскай паездкі:

- Агульная адчуванне маё - гэта, у першую чаргу, велізарная падзяка. Вялікая ўдзячнасць за тое нечаканае цяпло, з якім я там сутыкнуўся і ад якога паспеў ужо адвыкнуць. І мне здалося, што, вядома, для сённяшняй Украіны добрае стаўленне да масквіча - гэта сур'ёзная заслуга, гэта подзвіг, гэта ўменне перамагаць прадузятасці. Мне падалося, што пры ўсіх цяжкасцях, пры ўсіх бясспрэчных праблемах, з якімі Украіна сёння сутыкаецца (не ў апошнюю чаргу гэта расейцаў заслуга, вядома), там усё ж ёсць і адчуванне будучыні, і адчуванне жывога жыцця, надзеі. Няма вось гэтага самотнага ўдушлівага пачуцця гэтых вачэй, якія ўвесь час за табой сочаць, якое ёсць, на жаль, у Расеі практычна ва ўсіх - у лібералаў і ў дзяржаўнікаў, у лаялістаў і ў іншадумцаў, бо, як мне здаецца, сённяшняя Расея выбрала сабе вельмі дзіўную нацыянальную ідэю: абавязкова, усякім коштам перасягнуць усіх у найгоршым. Гэта не так цяжка, як здаецца, але і не добра: узяць ва ўсіх найгоршае і паказаць, што мы можам горш. І вось гэтая злосць, гэта пачуццё табу на размовы пра будучыню, гэта бесперапыннае шантажаванне адзін аднаго: «А вы ўжо нагаварылі на распальванне», «А вам народзец не той трапіўся», «А вы ўжо нагаварылі на экстрэмізм», - гэта пустата, тупік, нуда, роспач, а галоўнае, крайняе раздражненне.

Вось ва Украіне, пры ўсім такім напале жарсцяў, пры ўсёй інтэнсіўнасці тамтэйшага жыцця, пры ўсёй несумненнай карупцыі, пры ўсёй праблематыцы, - усё ж там ёсць жывое жыццё, ёсць добразычлівасць, ёсць, як мне ўяўляецца, перспектыва. Таму паездка гэтая ў Кіеў і Днепр была для мяне незвычайна прыемнай, незвычайна шчаслівай.

Тое, што на ўсе размовы, што сёе-тое ў Расеі не так, раздаюцца размовы: «Ізноў вам, лібералам, народзік не той трапіўся» або «Ніхто цябе не трымае, выбірайся», - самі тады прэч адсюль. Таму што вы хочаце ўсіх прыбіраць, а гэта не ёсць дзяржаўная палітыка, гэта не ёсць норма жыцця. Хлопцы, давайце ўжо нешта прапаноўваць больш сур'ёзнае.

Так што дзякуй усім, дзякуй вялікі, вядома, арганізатарам гэтай паездкі, і, дарэчы, аднаму з маіх улюбёных украінскіх аўтараў, Вадзіму Гефтэру, які зладзіў усім гэтую выдатную паедку. І дзякуй вялікі сябрам і калегам, якія са мной там сустракаліся. Дзякуй вялікі Алегу Сянцову з даволі цікавым інтэрв'ю, яно выйшла ў «Собеседнике». І наогул, гутарка з Сянцовым - гэта надзвычай цікавы досвед. Дзякуй Яўгену Кісялёву, мы з ім акурат сустракаліся ў дзень ўсталявання помніка, адкрыцця помніка Прымакову, і ў яго былі даволі цікавыя асабістыя ўспаміны пра яго, якімі ён падзяліўся. І, вядома, дзякуй нязменным сябрам майго студэнцтва, з якімі я сустрэўся ў Кіеве, як быццам мы ўвесь час разам. І мы павялі размову роўна з таго ж пункта, на якім яго перапынілі год таму. Гэта дзіўная здольнасць неадкладна трапляць у патрэбны тон. Дзякуй, сябры.