У Крамлі панікуюць

РФ не зможа канкураваць з апанентамі ні ў навуцы, ні ў прамысловасці, ні ў эканоміцы.

Літаральна толькі што давялося пагутарыць з чалавекам з краіны-агрэсаркі, які плавае ў водах, асабліва набліжаных да іх імператара, піша блогер Anti-colorados для inforesist.org.

Скажам так, ён ахоўвае ўласныя інтарэсы і безумоўна - інтарэсы сваёй краіны. Пры гэтым, у яго няма нават найменшага жадання разважаць на тэму «злачынных інтарэсаў».

Што характэрна, гэта нейкі зрэз менавіта часткі РФ, якая думае. Хай там і не шмат такіх засталося, але яны ёсць і разважаюць даволі цвяроза і разумна, як пра сваю ўладу, сваю краіну, так і пра супраціўнікаў, у лік якіх, безумоўна, уваходзіць і Украіна. Пры ўсёй цвёрдасці мыслення, даволі нядрэнным веданні сапраўднай гісторыі і разуменні працэсаў, якія адбываюцца, яны мяркуюць, што РФ можа выжыць выключна ў выглядзе драпежніка, які альбо наўпрост, альбо сілай, паглынае тое, чаго ў яго няма і ніколі не будзе, альбо вытаргоўвае гэта наўзамен паслаблення сваёй агрэсіўнай палітыкі.

Гэта значыць, яны бачаць агрэсіўную палітыку ўласнай краіны як натуральны і адзіна ўстойлівы стан сваёй краіны. Усялякі іншае стан - згубны, бо РФ не зможа канкураваць з апанентамі ні ў навуцы, ні ў прамысловасці, ні ў эканоміцы, а апынуўшыся ў аўтсайдарах - асуджаная на крах. Таму яны мяркуюць, што нельга падстаўляцца пад удар самім, але калі хтосьці неабдумана падставіўся - трэба біць не марудзячы.

Таму разважаць аб развіцці іх навукі або нават тэхналогій - няма сэнсу, як няма сэнсу разважаць пра паняцце добрасуседства ці штосьці такоўскае. Яны проста пераступілі праз гэтыя прынцыпы або агульнапрызнаныя метады здабычы матэрыяльных або нематэрыяльных дабротаў. Такія людзі сур'ёзна мяркуюць, што ўсё гэта яны могуць альбо купіць, альбо неяк здабыць, альбо адняць.

Дарэчы - дэмакратыю - таксама. У іх сапраўды ёсць ўласнае паняцце пра суверэнную дэмакратыю, якая прадугледжвае пэўныя ступені свабоды ўнутры асобных слаёў іх грамадства. Мяркуючы з таго, як яны гэта бачаць, там ужо створана квазі-каставае грамадства, і яны гэтым адкрыта ганарацца, уважаючы гэта за наступны крок дэмакратыі, да якога прыйдуць і астатнія краіны з класічным уяўленнем пра прыладу дэмакратычнага грамадства.

Калі б аўтару не даводзілася чытаць працы класікаў нямецкага нацыянал-сацыялізму, то такі падыход мог бы здацца сапраўды наватарскім, хоць і вельмі дзіўным. Але пакуль апанент выкладае гэтыя тэмы, аўтар лёгка знаходзіць вытокі гэтай філасофіі. Тым не менш, усё гэта даводзіцца прапускаць для таго, каб нарэшце паслухаць тое, як яны ацэньваюць сітуацыю супрацьстаяння РФ з Украінай, у святле цяперашніх выбараў.

Зараз у Маскве няма асаблівай радасці і эйфарыі, Паколькі яны ведаюць сапраўдную стан спраў.

Адказныя за выбары ва Ўкраіне таварышы жаруць валідол пачак і вось гэтая паніка, якая штучна разганялася ва ўкраінцаў - нішто, у параўнанні з той «пякоткай», што маецца за поребриком.

Так што - захоўваем спакой і рыхтуемся да выбараў.