Дзяўчынка з вёскі Забароўе, якая стала самай любімай людзьмі Міс Беларусь

Сёння - дзень нараджэння Вольгі Хіжынковай.

Вольга Хіжынкова якраз з тых людзей, пра якіх кажуць: «Прыгожая не толькі звонку, але і ўнутры» - і гэта абсалютная праўда. Адна з першых прыгажунь краіны, дабрачынца і неабыякавы чалавек, чые добрыя справы не па чутках вядомыя грамадству: дапамога дзецям, выратаванне бяздомных жывёл, збор сродкаў на лячэнне цяжкахворых. Сёння ў яе дзень нараджэння, які, на жаль, яна сустрэне ў зняволенні, адбываючы пакаранне «за ўдзел у несанкцыянаванай акцыі». Tut.by узгадвае яе біяграфію.

Вольга Хіжынкова з'явілася на свет 22 лістапада 1986 года. Будучая Міс Беларусь і ўдзельніца міжнароднага конкурсу «Міс свету» родам з вёскі Забароўе Лепельскага раёна Віцебскай вобласці. З яе трапяткім стаўленнем да жывёл і любоўю да добрай літаратуры, Вольга заўсёды адчувала сябе крыху «чужой». Ну а аднагодкі, дарэчы, не лічылі яе прыгажуняй, хутчэй наадварот:

- Я была высокай, худой і ня абцяжаранай сфармаванымі жаночымі формамі - лёс мой быў незайздросным. Маглі абазваць каланчой або дылдай. Я вельмі хваравіта на гэта рэагавала. Але гледзячы ў люстэрка, хапала розуму разумець, што мой час яшчэ прыйдзе. І сапраўды, прыехаўшы ў Віцебск, я даволі хутка апынулася ў мадэльнай школе сярод сабе падобных дзяўчынак ростам пад 180 і вышэй. І ўсе дзіцячыя комплексы неяк адразу зніклі. А са з'яўленнем упэўненасці хутка зразумела, што ўвагай моцнага полу абдзеленая не буду.

У Віцебск Вольга прыехала вучыцца ў каледж лёгкай прамысловасці: думала, што зможа паказаць сябе ў свеце моды як дызайнер. Але не склалася. Праца па размеркаванні на віцебскай фабрыцы «Сцяг індустрыялізацыі» была ёй не да спадобы. Прабыўшы на фабрыцы 4 месяцы, Вольга знарок прагуляла адзін дзень, і яе звольнілі паводле артыкула. Але ў яе засталіся заняткі ў мадэльным агенцтве і выкладанне ў тамтэйшым тэатры моды. А неўзабаве здарылася перамога на конкурсе прыгажосці «Міс Беларусь - 2008».

- Я наогул не збіралася ісці. Вельмі скептычна стаўлюся да конкурсаў прыгажосці. Але на той момант я разумела, што гэта добры старт. Зразумела гэта, калі з кожнага праса усе мае знаёмыя, сябры, калегі, аднагрупніца казалі, што трэба схадзіць.

У гэтым жа годзе яна становіцца ўдзельніцай «Міс свету», які праходзіў у ПАР. Усе свае прыгоды яна апісвала ў анлайн-дзённіку:

- Больш за ўсё я маю зносіны з Міс Боснія, Міс Харватыя і Міс Балгарыя. Мы вельмі пасябравалі, робім прычоскі адна адной перад важнымі мерапрыемствамі, стараемся адна адной ва ўсім дапамагаць, не думаючы, хто ж з нас самая прыгожая. Усе нашы дні атрымліваюцца вельмі насычанымі, сумаваць (і нават проста пасіўна адпачываць) няма часу. Ад багацця такіх розных уражанняў здаецца, што прайшло ўжо месяцы два ўдалечыні ад дома, на іншым канцы свету.

Пацешна і цікава, што ўсе мы тут - прадстаўніцы розных культур, адрозніваемся не толькі колерам скуры, вачэй, мовай, але і паводзінамі, звычкамі. Калі мексіканка прамаўляла ўрачыстую прамову пасля атрымання тытула, яна заявіла, што ні хвіліны не сумняваецца, што яе родныя і знаёмыя танчаць і спяваюць на вуліцах ад радасці. Уявіла сабе такую карціну на вуліцах майго горада - і ўсміхнулася...

Цяпер аднакласнікі не цвеляць, а кусаюць локці: Вольга здымаецца ў відэа папулярных артыстаў, а яе партрэт упрыгожвае шматлікія вокладкі беларускіх выданняў і... упакоўкі калготак моднага брэнда, які прапанаваў добры кантракт.

- Калі праводзіць паралель, гэта нейкае падабенства перамог спартоўцаў: вось ты ўзышоў на п'едэстал - і сам зрабіўся ўсім вельмі цікавы. Да таго часу, пакуль не з'явіцца новы чэмпіён. Будзем лічыць, што лёс даў аванс у выглядзе кароны пераможцы беларускага конкурсу прыгажосці. А далей усё ў маіх руках. Я стаю ля падножжа лесвіцы, на якую трэба ўзысці па прыступках. У кожнага чалавека яна свая, але многія аддаюць перавагу ўсё жыццё стаяць на адной прыступцы і прыдумляюць кучу прычын, каб нікуды не хадзіць: хтосьці баіцца лішняга выдатку сіл, хтосьці невядомасці. Ну а мне цікава кожны дзень казаць сабе: «Давай, Оля, наперад, ідзі і нічога не бойся».

З'явіліся і прыхільнікі, што завальваюць Вольгу кветкамі. Але сваё асабістае жыццё Хіжынкова заўсёды таіла за сям'ю пячаткамі, вырашыўшы не вывальваць патаемнае напаказ. Вядома толькі, што яна замужам за сябрам дзяцінства і аднадумцам, які падзяляе яе жыццёвыя каштоўнасці, у тым ліку - любоў да жывёл:

- Мне падабаецца, калі ў мужчыне шмат усяго намяшана - тады з ім цікава. Ну і, само сабой, мы павінны глядзець з ім па жыцці, што называецца, у адным кірунку. Аднаго хацець, да аднаго імкнуцца, думаць аднолькава, ведаць, як будзе паводзіць сябе твой любімы чалавек у пэўнай сітуацыі, быць упэўненым у тым, што ён паступіць прыгожа, каб мне за яго не было сорамна. А яму за мяне...

Амбіцыі Вольгі распасціраліся значна далей, чым быць першай з прыгажунь, а таксама «шчаслівай жонкай». Яна марыла пра сур'ёзную прафесію:

- Наогул у дзяцінстве я хацела стаць настаўніцай. Збірала ўсіх сваіх лялек, садзіла іх у шэраг і пыталася ўрокі. Потым нават на філфак паступала ў сябе ў Віцебску, але не прайшла па конкурсе. У Менску доўга вырашала паміж улюбёным філфакам і журфакам, але затым апошні пераважыў: напэўна, пасля конкурсу захацелася паказаць, як трэба пісаць.

Скончыўшы Інстытут журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта па спецыяльнасці «аўдыёвізуальныя СМІ», Вольга працуе на канале АНТ. Ёй здавалася, што гэта тая самая праца, у якой «чаканні і рэальнасць супалі». Але ланцужок падзей падштурхнуў яе да змены сферы дзейнасці.

- Быў праект «Сардэчна запрашаем у Беларусь» ці нешта такое. Нямецкая сям'я даследуе адметнасці Віцебскай вобласці. Натуральна, ім паказваюць лепшыя аб'екты. Яны ў захапленні, здымаюць іх рэакцыю. Я прыехала сюды, у вёску да мамы. Працавала, пісала прэс-рэліз. У гэты момант еўрапейскую сям'ю прывезлі на адну з ферм, якая была настолькі крутой, што для павелічэння надояў каровам ўключалі Моцарта, Шапэна і іншую класічную музыку. Там надоі былі проста фенаменальнымі. А ў мамы на стале ў гэты момант ляжаў разліковы лісток за месяц - яна ўжо ў сельскай гаспадарцы тады дапрацоўвала. Там не было нават сто даляраў заробку. Рабіўся ўпор на тое, што мы захавалі калгасы і на дадзены момант - гэта наша ўсё. Вось гэта першы момант, калі я адчула супярэчнасць з тым, што я раблю. Я - вінцік ўсёй гэтай сістэмы. Вядома, нам ёсць чым ганарыцца. Але ўсё не зусім так, як нас спрабуюць прымусіць думаць.

У ліпені 2016 года Вольга пакідае працу на тэлевізіі на карысць пасады прэс-сакратаркі футбольнага клуба «Дынама-Менск».

- Многія пераконвалі мяне, што не варта ісці ў футбол і што футбольныя фанаты не даруюць памылак. Але ўсё аказалася не так страшна. Вядома, бываюць нервовыя моманты, але мэта, да якой ідзе клуб, прымушае думаць пра тое, што ўсё мінае.

Нягледзячы на песімістычныя прагнозы, Вольга паспяхова спраўлялася са сваёй працай на працягу некалькіх гадоў, стаўшы абсалютна сваёй у свеце спорту. І не толькі ў футболе, але і ў марафонскім бегу! У 2017-м годзе ёй удалося стаць першай міс у свеце, што прабегла класічны марафон. А потым яшчэ некалькі разоў паўтарыць свой поспех і нават палепшыць вынік. Рыхтуючыся да спаборніцтваў, Вольга прабягала па 90 кіламетраў у тыдзень.

У сакавіку 2020 года яна нечакана пакідае прэс-службу ўжо, здавалася, клуба, які стаў родным. Многія не маглі паверыць, што Хіжынкова прымала рашэнне аб звальненні самастойна, але Вольга зняпраўдзіла ўсе чуткі.

- Гэта было чыста маё рашэнне, ніхто мяне не звальняў. Проста вельмі моцна змяніўся калектыў. Гэта быў вырашальны момант. Я чалавек калектыву. Для таго, каб працаваць, мне патрэбны камфорт і здаровы клімат у калектыве. Я не скажу, што было дрэнна. Проста я страціла адчуванне ўтульнасці, якое ў мяне да гэтага прысутнічала.

Са звальненнем у Вольгі вызваляецца час, якога ёй заўсёды так не хапала на заняткі дабрачыннасцю. Яшчэ пасля перамогі на конкурсе прыгажосці яна зразумела, што тытул Міс Беларусь - гэта не толькі пашана, але і абавязанні:

- Для Міс Беларусь галоўнае - падрыхтавацца да конкурсу «Міс свету», а потым яна вольная. Мне здаецца, гэта ў корані няправільная палітыка: самая прыгожая дзяўчына краіны павінна вырашаць нейкія сацыяльныя задачы, прыцягваць увагу да праблем грамадства - скажам, удзельнічаць у дабрачынных праектах.

Уклад Вольгі у тое, каб жыццё ў Беларусі стала лепшым і для людзей, і для жывёл, цяжка пераацаніць. За яе плячыма дзесяткі добрых спраў: праект падтрымкі дзяцей «Мары спраўджваюцца», рэгулярная арганізацыя збору грашовых сродкаў на карысць цяжкахворых і невылечна хворых дзяцей: «Прыемна рабіць дабро - асабліва для дзяцей і іх мам, на якіх усё вісіць, таму што калі дзіця нараджаецца нездаровым, то тата звычайна сыходзіць».

Ну а аматары братоў нашых меншых ведаюць Вольгу як самага актыўнага і неабыякавага валанцёра краіны, які займаецца дапамогай жывёлам, якія трапілі ў бяду. Больш за сотню сабак і катоў былі выратаваны ёю асабіста.

Але, на жаль, усе яе шматлікія добрыя справы не збераглі Вольгу ад бяды. Усё пачалося ў разгар лета-2020, калі некалькі ўдзельнікаў перадвыбарнай гонкі былі арыштаваныя. Вольга рэзка выказалася з гэтай нагоды ў сваіх сацыяльных сетках. А калі пасля выбараў 9 жніўня па краіне пракацілася хваля гвалту, яна стала непрымірымай барацьбіткай за праўду і справядлівасць:

- Можа быць, не кожнага асабіста закранулі жахі, якія адбываліся, але ўсе ўбачылі, як пацярпелі суседзі, знаёмыя, простыя менчукі і беларусы, і мы раптам сталі гатовымі выказваць сваю пазіцыю. І я вельмі ганаруся беларусамі. Мы паказалі, якія мы смелыя, хоць па натуры і з'яўляемся вельмі спакойнай і ўдумлівай нацыяй. Проста мы дасягнулі кропкі незвароту, пасля якой ужо ніколі не зможам быць ранейшымі.

15 верасня 2020 года яе звольнілі з Нацыянальнай школы прыгажосці, а 8 лістапада Вольгу затрымалі на мірнай акцыі пратэсту ў Менску і на пастанову суда адправілі ў зняволенне да пачатку снежня.

Невядома, у якіх умовах сёння знаходзіцца гэтая прыгожая і неабыякавая маладая жанчына. Але ўпэўнены, што ў любым стане яна не разгубіць сілу свайго духу, а яе ўнутраная свабода - заўсёды пры ёй:

- Мне заўсёды было важна знаходзіцца ў ладах са сваім сумленнем. Па жыцці я востра рэагую на несправядлівасць, і ў такіх выпадках асабістыя інтарэсы заўсёды адыходзяць на другі план. Калі я ўнутрана не згодны з тым, што адбываецца, то не буду рабіць выгляд, што ўсё добра. Мне важна адчуваць унутраную свабоду. Упершыню ў жыцці я ў праўдзівым сэнсе слова прачула, што такое патрыятызм і яднанне з народам. Калі ёсць агульная ідэя, калі ты бачыш, колькі людзей востра рэагуюць на гвалт і несправядлівасць, ты разумееш, колькі ў нас добрых, сумленных і выдатных беларусаў.