Што напраўду адбываецца на новым рынку пад Менскам

"Лебядзіны" са Ждановічаў пераехаў у Табары.

Тут збудавалі навес і адкрылі пару павільёнаў. Гэта першыя працоўныя выходныя новага рынку. Журналістка "Онлайнера" Вікторыя Вайніцкая адправілася сюды разам з першымі пакупнікамі і паглядзела, як абжываюцца прадаўцы.

Падыходзім да першага павільёна і пачынаем гутарыць з прадаўцамі. У сямейнай пары Вольгі і Аляксандра сёння першы працоўны дзень.

- Час пакажа, колькі будзе пакупнікоў. Пакуль рабіць прагнозы складана, людзей няшмат. Геаграфічнае размяшчэнне ніяк не паўплывае на колькасць кліентаў, адміністрацыя працуе над тым, каб было зручней дабірацца: ходзяць маршруткі, гарадскі транспарт.

Каб адкрыцца, трэба было прывесці ўсё ў парадак, адмыць усе павільёны, прыгожа расставіць рэчы - на новым месцы гэта важна — распавядаюць яны.

Калі не заўважаць запячатаныя белыя павільёны, адразу ж падыходзім да наступнага прадаўца, ён адзіны сёння прадае сумкі.

За сёння Валерый ужо прадаў 8 сумак, але кажа, што для суботы гэта мала. Ён працуе з серады і не вельмі рады лакацыі: людзям будзе нязручна дабірацца. У яго свой аўтамабіль, жонка кладзе яму з сабою ежу — кавярні яму не падабаюцца.

- Калі здаецца, што няма канкурэнцыі, то і выбару асабліва няма. Прыедуць адзін раз - нічога не знойдуць, другі раз таксама не знойдуць, на трэці ўжо і не прыедуць. А гэта значыць, што губляеш кліента — дзеліцца Валерый.

Шэрагі практычна пустыя, павільёны запячатаныя, на зямлі валяюцца манекены.

Далей па шляху павільён з валізкамі. Прадавачка расстаўляе тавар і распавядае, што часцей бяруць.

— Танныя — адзін раз злётаюць з імі і выкідваюць. Цяпер наогул не сезон, у перыяд адпачынкаў, вядома, наведвальнікаў больш. У зімовы час бываюць дні, што ніводнай валізкі не набудуць, так што месца ролі асабліва не мае, сезон патрэбны, каб людзі адпачываць ездзілі.

У таджыка Парміса сёння таксама першы працоўны дзень. Кажа, што дабірацца зручна: бясплатныя маршруткі кожныя 10 хвілін.

- Неўзабаве людзі прывыкнуць - праходу не будзе — упэўнены Парміс — для людзей гэта новае, а новае заўсёды паспрабаваць хочацца, будуць прыязджаць і набываць. А пакуль як ёсць.

Падыходзім да будкі з дзіцячай вопраткай, прадавачка адразу адмахваецца ад нас, а вось з пакупніцы здолелі выцягнуць пару слоў.

- Я спецыяльна ехала паглядзець, што будзе прадавацца тут. Нам без розніцы, куды ехаць: ёсць уласны аўтамабіль. Хоць кажуць, што і аўтобусы ездзяць. Мы з мужам былі частымі наведвальнікамі "Лебядзінага" ў Ждановічах, думаем, што і тут спадабаецца. Сюды зручней ехаць. Мы ў Ратамцы жывем.

Жанчына набывае сукенку для дзіцяці. Кажа, што выбар пакуль невялікі, але нешта заўсёды знойдзецца.

Падыходзім да спецвопраткі для рыбаловаў і паляўнічых. Прадаўцы нас ветліва сустракаюць.

- Прыходзьце, пішыце - нас пазнаюць потым, нам такое ў радасць. Сёння толькі выставілі тавар, але ўжо пры нас прадалі некалькі рэчаў. За гэты дзень паспелі зарабіць 500 рублёў. Кошты стаўлю ніжэйшыя за сярэднія. Абгрунтоўваю гэта тым, што лепш працаваць для народа: хай ён задаволены будзе, прыйдзе яшчэ, а мы, значыць, больш заробім. Я нават на замову працую: гатовы прывезці, дапамагчы, сістэму растэрміноўкі распрацаваў. Тавар даю ў пазыку, з нашымі заробкамі толькі так.

З Кітаем, Турцыяй ужо не працуем — дарагая размытнёўка. Цяпер мясцовае - шосты кіламетр МКАД, Падмаскоўе і турэмныя крыніцы. Я тут гарнітуры па 25 рублёў прадаю, а каб у атэлье аднесці, падшыць, даражэй каштавацьме, паверце.

Ягоная дачка распавядае, што пераезд на новае месца нагадаў, як яны 15 гадоў таму перабіраліся ў Ждановічы: цягнулі рэчы, будавалі планы на будучыню. Цяпер тое ж самае.

Пакуль мы размаўляем з прадаўцамі, падыходзіць ужо другі пакупнік. Месца, здаецца, папулярнае.

Канстанцін прыехаў паглядзець, што тут прадаецца. "А раз праехаў 100 км, то і набыць ужо нешта трэба", - адказвае мужчына, які прымярае фуфайку. Новым месцазнаходжаннем незадаволены: нават каб заехаць на рынак, трэба зрабіць вялікае кола.

А вось наступная жанчына на шляху цяжка цягне сваю сумку, сумным поглядам паказвае, што незадаволеная.

- Прыехала набыць гародніны, але так і не знайшла: прадаюцца толькі оптам.

Кажа, што ў Ждановічах ёй было зручней, звыкла, а новае заўсёды ўспрымаецца катэгарычна. Транспарт хоць і бясплатны, але толькі да 1 сакавіка: там ужо плаціць.

Паспяваем падысці да задаволенай жанчыны, яна ўжо набыла шапкі. Сказала, калі ў "Лебядзіным" не знайшла ўлюбёнае месца, знервавалася, а вось яно тут знайшлося. Нібыта арэнда таннейшая, і кошты ніжэйшыя абяцаюць. Усе адкрыюцца - будзе відаць.

Школьнікі Ваня і Ліза прыехалі сюды па спартыўныя гарнітуры. Кажуць, "што рэчы тут на адзін раз: "у школу ганяць самае тое: парвецца - не шкада. Нам тут прадавачка зніжку робіць, таму, чаму б і не набываць". Ліза набыла некалькі шпілек, гумак. Яны кажуць, што ім без розніцы, куды ехаць, танна - гэта галоўнае.

Мужчына, які прадае оптам гародніну і садавіну, паскардзіўся, што няма медпункта: раптам парэз — нават бінту не знайсці. Хуткую трэба выклікаць.0 А колькі яна сюды ехаць будзе? Адсутнасць першай меддапамогі - гэта дрэнна, а з астатнім справімся.

Прадаўцы распавялі, што пакуль рынак працуе ў тэставым рэжыме: дамовы будуць толькі ў сакавіку.