19 сакавiка 2024, aўторак, 8:41
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Мянчанка - кантакт першага ўзроўню: ляжу ў лякарні і гэта рэальны кашмар

52
Мянчанка - кантакт першага ўзроўню: ляжу ў лякарні і гэта рэальны кашмар
Фота: Reuters

Што напраўду цяпер адбываецца ў беларускіх клініках.

Ірына, 50-гадовая жыхарка Менска, 22 сакавіка была шпіталізаваная як кантакт першага ўзроўню ў 3-ю гарадскую клінічную лякарню. Да гэтага яна знаходзілася ў шпіталі МУС, а цяпер- у 10-м шпіталі.

Ірына падрабязна распавяла тэлеграм-каналу «Баста» сваю гісторыю:

- Я захварэла 24 лютага, у мяне з'явіліся першыя сімптомы. Спачатку пяршэнне ў горле, прычым, яно было проста шалёным, горла проста гарэла. Затым з'явілася вельмі моцная стомленасць і слабасць. Слабасць была такая, што я проста нават не магла сесці за стырно аўто, разумела - дрэнная рэакцыя. З'явілася дыхавіца, боль у грудзях, такое пачуццё было, што здушвае грудзі. Я нават сама сабе, ідучы на дварэ, казала: «Не, не, не, Іра, толькі не пнеўманія».

Раніцай 1 сакавіка мне стала дрэнна, я стала задыхацца. Выклікала «хуткую», мяне прывезлі ў шпіталь МУС. Паклалі ў аддзяленне, у звычайную палату, пачалося лячэнне. Разумела, што мне вельмі-вельмі дрэнна. Я не першы раз хварэю на пнеўманію і гэтыя адчуванні, якія былі ў мяне, проста немагчыма апісаць. Я не магла хадзіць. Уласна і цяпер, калі хаджу, у мяне вельмі моцная дыхавіца.

Мяне лячылі нядрэнным курсам антыбіётыкаў, я ляжала з 1 да 16 сакавіка там, у шпіталі МУС. Потым, за пару дзён да выпіскі, мая дыхавіца стала такой, што вось ты ідзеш і разумееш, што не стае паветра. Пра гэта неаднаразова казала лекару, на што мне адказвалі, што гэта наступствы пнеўманіі.

16 сакавіка мне зрабілі здымак. Сказалі, пнеўманія рассмакталася, але я са свайго стану адчувала, што не, усё адно нешта з лёгкімі не так, але мяне выпісалі. На раніцу 17 сакавіка я прачынаюся дома і не магу ўстаць на ногі, бо ў мяне ў назе запаліўся лімфавузел так, што не магла хадзіць. Выклікала лекара з паліклінікі МУС, прапісалі лекі, далі лісток непрацаздольнасці.

18 сакавіка я зноў выклікала хуткую. Прыехалі, паслухалі, сказалі, што ў мяне злева слабое дыханне і праслухоўваюцца адзінкавыя хрыпы. Я сказала, што толькі што выпісалася, паказала эпікрыз, на што мне сказалі збірацца. Мяне павезлі ў 4-ю клініку. Там мне зноў зрабілі рэнтген, які нічога не паказаў. Адзінае, што лекарка мне сказала: «У вас атыповая пнеўманія». Адправілі дадому.

Дома я разумею, што мне ўсё адно дрэнна, не магу хадзіць і задыхаюся ад таго, што мне не стае кіслароду. Калі мне рабілі сатурацыю, было відаць што паказчыкі насычэння крыві кіслародам заніжаныя. Я ўсё адно паспрабавала ўзяць сябе ў рукі, надумала выйсці на двор і схадзіць у краму. Па дарозе я ледзь не страціла прытомнасць ад слабасці. Спачатку ты проста ідзеш, потым пачынае кружыцца галава, цямнее ў вачах. Калі б там не было сцяны, на якую абаперлася, я б там напэўна і «паехала» б.

Зноў выклікаю хуткую, хуткая прыязджае і вызначае, куды мяне везці. Ад шпіталя МУС я катэгарычна адмовілася. На пытанні аб тэстах я адказала, як ёсць - тэсты не бралі. Паслухаў - хрыпы. У выніку мяне прывезлі ў 3-ю клініку.

Зноў робяць рэнтген, на здымку - пнеўманія ў стадыі развязання, робяць сатурацыю, тая яшчэ ніжэйшая, лекар сказаў, што як у 95-гадовага старога, хоць мне 50 гадоў, я вяду актыўны лад жыцця.

Мяне кладуць, пачынаюць абследаваць. Я кажу лекару аб тым, што не магу хадзіць, што ў мяне моцная дыхавіца, кружыцца галава, слабасць. У выніку мне робяць КТ лёгкіх, якое паказала, што пашкоджаны некаторыя аддзелы.

28 сакавіка я пачала задыхацца ў 3-й клініцы, мяне зноў адправілі на рэнтген, які зноў нічога не паказаў, і тады мне ўзялі першы мазок за ўсю маю хваробу. Вынік быў адмоўны.

У мяне была платная палата, гэта была мая ўмова, бо я хацела быць адна, але палата на дзве асобы. Да мяне паклалі жанчыну, старэйшую за 60 гадоў, з пастаянным кашлем. Загадчыца сказала не баяцца. У яе, маўляў, нічога страшнага, проста тромбаэмбалія.

Гэтая жанчына пастаянна кашляла, ёй лячылі тромбаэмбалію. Пазаўчора ў яе паднялася тэмпература да 38. Дзень я з гэтай жанчынай знаходзілася ў адной палаце, пакуль яе не павезлі пасярод ночы. Мяне павезлі крыху пазней.

Цяпер я ўжо ў 10-й клініцы. Лекар мяне дагэтуль не глядзеў, агляд быў толькі ў прыёмным пакоі, дзе ўзялі акрамя гэтага яшчэ раз мазкі.

Гэта проста жах... Я наогул вельмі моцная па сваёй натуры, але цяпер мне ўжо становіцца страшна, шчыра кажу. Не ўяўляю, што адбываецца ў маіх лёгкіх. Мяне вазілі ў цэнтр фтызіятрыі ў Навінках, там лекар глядзеў КТ, зноў рабілі сатурацыю, яна 89, гэта вельмі дрэнны паказчык. Мяне прывозяць пасля кансультацыі, я кажу загадчыцы, што, маўляў, так і так, а яна мне - прыходзьце і дыхайце кіслародам у працэдурны кабінет.

Сёння вывезлі адтуль 13 чалавек. Вы можаце сабе ўявіць? Толькі з гэтага аддзялення. Вядома, яны не ўсе заразныя, частка была кантактамі першага ўзроўню, як я, мяне перавезлі ў 10-ю, астатніх, усіх хто захварэў, павезлі ў 4-ю.

Проста жах, што тут адбываецца. Гэта рэальны жах.

У 10-й клініцы цяпер не адбываецца нічога, вось мяне закінулі ў палату, і я тут ляжу адна. Пяць ложкаў, на адным з іх я.

Мне патрэбна прэпараты ад ціску прымаць пастаянна, але нічога няма. Сыну я прыходзіць забараніла, бо ў мяне мама дома хворая на анкалогію, каб ад мяне да яе не прынёс заразу. Калі яна заразіцца, то адразу ў мяне ў сям'і пахаванне будзе... Сёння я, нарэшце, атрымала лекі. А так, да мяне ніхто не прыходзіць, ні лекар, ніхто. Вось ляжыш ты тут, ну і ляжы. Не памерла - ну і добра. Усё.

Сцягвайце і ўсталёўвайце мэсэнджар Telegram на свой смартфон або кампутар, падпісвайцеся (кнопка «Далучыцца») на канал «Баста» і стварайце гісторыю свабоднай Беларусі.

Напісаць каментар 52

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках