Казкі з-пад каскі

Мы сталі забываць, за чый кошт жыве дзяржава.

«Адной з самых дакладных прыкмет цывілізаванасці любой дзяржавы з'яўляюцца настрой і стаўленне грамадства да злачынстваў і абыходжання са злачынцамі». Уінстан Чэрчыль

У нашым выпадку ад цывілізацыі няма і следу. Проста для прыкладу давайце паглядзім на стаўленне кіраўніцтва да працоўных на найбуйнейшым прадпрыемстве з сусветным імем ААТ "Беларуськалій", піша тэлеграм-канал БАР.

Са снежня плануецца адпраўляць людзей у вымушаны адпачынак з захаваннем 2/3 заробку. Таксама распрацоўваецца план адправіць людзей за свой кошт у адпачынак без захавання заробку, для гэтага вывучаецца пытанне аб прыпыненні калектыўнай дамовы, якая дзейнічае цяпер на ААТ "Беларуськалій". І распрацоўкі вядуцца, напэўна, з дзвюма дзейнымі прафзвязамі, якія ўжо нават перасталі адлюстроўваць хоць нейкую дзейнасць у абароне работнікаў. І падаецца гэта ўсё ў выглядзе выдатнай баечкі на прыгожым сподачку пра тое, што нейкі прамудры прадказаў, што ў сакавіку грошыкі ў праклятага калектыўнага захаду скончыцца, яны перастануць спансіраваць Літву і Клайпеда адкрые свае парты. А адбудзецца гэта ўсё праз тое, што без айчыннага калію ў свеце будзе голад! Вось тады і будзем жыць, вось тады і будзе ласка...

Кажуць гэта тыя людзі, якіх некаторыя з нас паважалі, кажуць і прадстаўляюць на месцы працаўнікоў статак бараноў (або кім яны там называюць рабочы клас). Павагі да працоўных не было і няма, а спробы зносін з кіраўніцтвам падобныя на дыялог прыгоннага з панам, з жыхаром неба. Вядома, ёсць выключэнні, ёсць абсалютна нармальныя і адэкватныя людзі сярод кіраўніцтва, але яны трымаюцца канцэпцыі: а што я адзін магу зрабіць.

Ва ўсёй гэтай мітусні, якая прывыкла да такога стаўлення, мы сталі забываць, за чый кошт жыве дзяржава, хто плаціць заробкі службоўцам, сілавікам, суддзям і іншай поскудзі. Мы забыліся, а магчыма і не ведалі, што працоўны не раб, што пра свае патрэбы і праблемы трэба заяўляць, што яны павінны быць пачутыя. Толькі так гэта павінна адбывацца, гэта норма, гэта натуральна. Акрамя самага працоўнага ніхто не будзе развязваць праблемы на прадпрыемстве, ніхто не будзе бараніць правы працоўных.

Звяртаюся да ўсіх працоўных Беларусі. Годзе слухаць казкі пра тое, як усё будзе добра. Не будзе пакуль мы трываем. Годзе падману. Не хамскаму стаўленню. Досыць вырашаць за нас як і што нам рабіць. Годзе халатнасці службовых асоб. До жабрацкім заробкам і пенсіям. Годзе забіваць грамадзян Беларусі. Досыць казак.

Толькі забастоўка, толькі застацца дома. Менавіта гэтым бяспечным метадам можна ўсё вырашыць!

Страйку быць!