Сістэма ўгадвання капрызаў

У беларускага рэжыму - крызіс кіравання.

Пазаўчора сёй-той адправіў у адстаўку свайго адданага паплечніка, каб той змог нарэшце аддаць увесь свой вольны час сям'і. А можа, не пазаўчора і, можа, нават не ў адстаўку. Таму што адстаўлены ад кіраўніцтва справамі паплечнік па-ранейшаму застанецца галоўным упаўнаважаным што да Венесуэлы, Кубы і краін Афрыкі. І, пагадзіся, гэта трошкі дзіўна. Таму што надаваць больш часу сям'і ўсё ж прасцей, кіруючы справамі ў Беларусі, чым зачышчаючы хвасты ў Афрыцы. Можа, беларускім уладам проста спатрэбілася пракруціць нешта занадта далікатнае, каб пракручваць гэта ад свайго ўласнага імя і занадта інтымнае, каб даверыцца чужому чалавеку?

Я тут высветліў, што сёй-той мяркуе, быццам гісторыя з паветраным пірацтвам была выпадковасцю. Проста так ужо выйшла, што зоркі склаліся ў фатальны для беларускіх уладаў збег абставінаў, чорны лебедзь прызямліўся на сажалку, а матылёк узмахнуў крылцамі. І што, адпаведна, калі б усё пайшло крышачку інакш, то ЕЗ і цяпер бы выказваў глыбокія заклапочанасці, а беларускае МЗС паблажліва тлумачыла пра асаблівасці нацыянальнай дэмакратыі.

І сёй-той у пэўным сэнсе мае рацыю. Паляцеў бы Пратасевіч іншым маршрутам, і не давялося б захопліваць ніякіх самалётаў. Але напраўду гісторыя з самалётам - гэта выпадковасць такога кшталту, якая непазбежна павінна была здарыцца. Не было б самалёта, дык беларускія ўлады зладзілі б сабе якую-небудзь іншую такую ж захапляльную прыгоду. Гісторыя з самалётам, можа, самая абуральная, але ўжо сапраўды не адзіная праява крызісу кіравання, пра які мы з табой, была справа, ўжо казалі.

Да гэтага была атамная станцыя, для якой, як выявілася, трагічна не пасуюць беларускія электрасеткі. Потым лячэнне нябачнага каранавіруса гарэлкай, трактарам і хакеем. І я ўжо не кажу пра стабільна шматвектарную замежную палітыку хаатычнага характару.

Таму што сістэма кіравання ператварылася ў сістэму ўгадвання капрызаў і жаданняў. Вось захацеў сёй-той сабе блогера, і хто асмеліцца сказаць яму: «Нельга»? Не тлумачыць жа напраўду пра агульнае дабро і доўгатэрміновыя наступствы. Пра агульнае дабро толькі дысідэнты ўсякія разважаюць. Сведкам стабільнасці і слоў такіх ведаць не належыць.

Сведчыць стабільнасць па цяперашніх часах трэба так, каб вочы гарэлі. А практычны вынік, у параўнанні з працэсам, ніякага значэння ўжо не мае. Вось калі на днях рознаўзроўневыя дэпутаты наважылі паскардзіцца сусветнай супольнасці на сусветную несправядлівасць, яны ж не дзеля сусветнай супольнасці імкнуліся, а для таго, хто крышачку вышэй за бога.

І можна хоць кожны дзень удакладняць паўнамоцтвы Савета бяспекі, лепш ад гэтага ўсё адно не стане. Тут дзіўнае не тое, што яны пасадзілі самалёт, а разам з ім зноў выпусцілі стабільнасць. Здзіўляе напраўду, што гэта толькі цяпер здарылася.

Telegram-канал «Лісты да дачкі»