«Бывала, увойдзеш у хату, а там памінкі былі нядаўна, сталы стаяць»

Менчукі купілі хату ў Налібоцкай пушчы і зрабілі з яе аграсядзібу.

Таня і Дзіма заўсёды любілі актыўны адпачынак на прыродзе. Штогод яны з сябрамі сплаўляліся на байдарках. Так і нарадзілася ідэя знайсці месца, дзе яны маглі б самі гэтым займацца, не арандуючы байдаркі ў кагосьці, піша realt.by.

Таня і Дзіма знайшлі стары дом каля ракі Іслачы і купілі яго. Паступова сталі прыводзіць хату ў парадак, хоць досведу ў рамонце зусім не было. Таня і Дзіма расказваюць, што не планавалі рабіць аграсядзібу, першапачаткова набывалі дом толькі для свайго адпачынку. Але са з'яўленнем байдарак усё змянілася. Нашы героі сапраўды распавялі аб рамонце, цяжкасцях, пераездзе ў вёску пасля горада, а яшчэ аб цікавых дызайнерскіх развязаннях.

— Брат падсадзіў на байдаркі — гэтая справа нам спадабалася, — расказвае Дзіма, як усё пачыналася. - Мы кожны з сябрамі сплаўляліся на байдарках. У нейкі момант падумалі: навошта браць у кагосьці ў арэнду, калі можна набыць і самім потым здаваць? Пачалі шукаць байдарачную базу. А найбліжэйшы маршрут ад Менска - гэта Іслач. Так і звузіліся параметры для пошуку. Плюс у нас акурат кватэра ў Сухараве, гэта побач з Гарадзенскім кірункам.

Дом куплялі 8 гадоў таму, «чыста як перавалачную базу». Выбіралі такі варыянт, каб можна было прыехаць і пераначаваць.

— Жывы дом, які не разваліўся, — удакладняе Дзіма. - Тут нам спадабалася блізкасць да вады. І адносна недалёка ад Менска - 70 кіламетраў ад кальцавой.

Гэта далёка не першы варыянт, які глядзелі Таня і Дзіма. Разглядалі і іншыя пляцоўкі і домікі побач з рэчкай, але часта дамы былі вельмі змрочныя.

- Бывала, прыязджалі ў дом, а там відаць, што былі памінкі нядаўна, сталы стаяць, - успамінае Дзіма. - А ў нашым доме, як распавялі папярэднія ўладальнікі, ніводзін чалавек не памёр.

У вёсцы стала жыве блізу 20 чалавек, улетку прыязджаюць дачнікі.

- Калі мы купілі дом, сыну быў годзік. І на дзённы сон мы выходзілі гуляць, знаёміцца з вёскай. Гуляем - хтосьці з суседзяў варэннем пачастуе або салам, хтосьці - яек хатніх дасць або самагонкай напоіць. Уліліся мы вельмі хутка, - усміхаюцца Таня і Дзіма.

Самі маладзёны адразу таксама куплялі дом у якасці дачы.

— Але калі мы сталі даваць людзям байдаркі — бачым, што ім мала: яны хочуць з начлегам застацца і смачную ежу каб ім прыгатавалі… Таму паступова гэта ўсё перайшло на камерцыйны лад. А каб зарэгістраваць аграсядзібу, мне давялося прапісацца тут - цяпер я сельскі хлопец, - смяецца Дзіма.

Цяпер у байдарачнай аграсядзібе «Домік на Іслачы» два гасцявыя дамы — на 4 і 7 гасцей. Самі Таня і Дзіма таксама даўно пераехалі ў вёску з горада. Калі куплялі надзел, тут была хата і хлеў, які перарабілі ў гасцявую хатку. А каб пабудаваць другую гасцявую хату, прывезлі зруб. Адразу ўсе выгоды былі на вуліцы, але цяпер «цывілізацыя ў хатках», кажа Таня.

Сейчас в байдарочной агроусадьбе «Домик на Ислочи» два гостевых дома — на 4 и 7 гостей. Сами Таня и Дима тоже давно переехали в деревню из города. Когда покупали участок, здесь был дом и сарай, который переделали в гостевой домик. А чтобы построить второй гостевой дом, привезли сруб. Сразу все удобства были на улице, но теперь «цивилизация в домиках», говорит Таня.