Як валанцёры дапамагаюць у мароз завесці машыны

Беларуская салідарнасць у дзеянні.

Пакуль трашчалі маразы і аўтамабілісты шукалі спосабы ажывіць сваю машыну — хтосьці спраўляўся сваімі сіламі, а іншым патрэбна была дапамога, часцяком за грошы, — гэтыя хлопцы не бралі за дапамогу ні капейкі. Пра тое, як у холаду актывісты групы «Вконтакте» «Узаемадапамога на дарогах» бясплатна дапамагаюць завесці машыны незнаёмым людзям, распавёў tut.by яе стваральнік Сцяпан Мардвінаў.

Пра Сцяпана і групу, якую ён арганізаваў два гады з невялікім таму СМІ ўжо распавядалі. Пару гадоў таму таксіст адмовіўся «прыкурыць» яго аўтамабіль за тую суму, якая была ў Сцяпана на руках.

— У мяне тады было ўсяго 40 тысяч рублёў (4 рублі пасля дэнамінацыі), а таксіст запатрабаваў удвая больш. Я папрасіў яго саступіць: грошай у мяне сапраўды больш не было. Але мужчына адмовіўся. Гэта было непрыемна. Бо ў такой сітуацыі можа аказацца любы чалавек. Выходзіць, калі грошай няма, людзей можна пакідаць у бядзе? — так у хлопца з'явілася ідэя стварыць супольнасць узаемадапамогі аўтамабілістаў.

Спачатку ў групе былі сябры і знаёмыя Сцяпана, якія падтрымалі ідэю бескарыслівай дапамогі аўтамабілістам. Хлопцы выязджалі на сваіх машынах да тых, хто пакідаў паведамленні з просьбамі дапамагчы на сцяне ў групе.

— Калі пра нас напісалі ў прэсе, колькасць удзельнікаў рэзка вырасла. З'явіліся новыя людзі, якія былі гатовыя дапамагаць. Сярод іх ёсць дзяўчыны і сямейныя пары. Мы нават разам збіраемся часам, але я не ведаю: вельмі ўжо шмат нас цяпер.

Са слоў Сцяпана, людзі, якія аказваюць дапамогу, цалкам розных прафесій: ад офісных работнікаў да міліцыянтаў і нават таксістаў!

— «Нашы» таксісты кажуць, што гатовыя дапамагаць бясплатна на сваіх машынах па-за працоўным часам. Але калі яны працуюць, то тут ужо нічога не зробіш.

Хлопец прызнаўся, што былі сярод «памочнікаў» і такія, хто хацеў аказваць свае паслугі за грошы.

— Мінулай зімой такіх паведамленняў было вельмі шмат. Такіх энтузіястаў я адразу блакуюць. Яны крыўдзяцца і пішуць мне гнеўныя лісты.

Дарэчы, крыўдзіліся на Сцяпана і некаторыя таксісты, якія дазналіся што хтосьці «прыкурвае» і заводзіць са штурхача машыны задарма.

— Яны паведамлялі на сцяне, што актывісты групы «забіраюць у іх хлеб». Але я не лічу, што мы перашкаджаем камусьці працаваць. І наогул, павінна быць альтэрнатыва: хто хоча, хай плаціць таксістам, а хто просіць нас дапамагчы — таму дапаможам бясплатна.

Сам Сцяпан таксама дапамагае засеўшым на дарозе кіроўцам. Для гэтага ў яго багажніку цэлы арсенал неабходных інструментаў, а таксама розныя тэхнічныя вадкасці, поўная аптэчка, два ліхтарыкі, драты, трос, сапёрная лапатка, сякера і... бейсбольная біта.

— Я не збіраюся нікога біць гэтай бітай, — засмяяўся хлопец. — Хай ляжыць. Бо мне часам даводзіцца і ўначы, выязджаць на дапамогу. Я ж не ведаю, да каго еду і што там за людзі. Сітуацыі могуць быць розныя, але дагэтуль біту даставаць не даводзілася. Усе людзі вельмі ўдзячныя за тое, што дапамагаю ім, некаторыя абдымаюць. Часам прапануюць грошы, а калі іх не бяру, запрашаюць накарміць ў кавярню, напаіць кавай або гарбатай, дораць розныя сувеніры.

Цяпер у групе больш за 13 000 удзельнікаў. І калі раней яна абмяжоўвалася аказаннем дапамогі ў сталіцы, то цяпер супольнасць спагадных людзей з'явіліся ў іншых гарадах Беларусі.

— У гэтыя марозныя дні ў групе дапамогі прасілі не менш за 80 чалавек у дзень! А некаторыя яшчэ звяртаюцца напрамую па тэлефонах добраахвотнікаў, указаных у групе. Для параўнання: летам бывае ўсяго 2 − 3 звароты.

Дарэчы, журналіст і сама трапіла ў сітуацыю, калі ёй спатрэбілася дапамога. Праз чатыры хвіліны пасля публікацыі паведамлення на сцяне групы на заклік адгукнуўся Дзяніс Лысакоўскі. Яшчэ праз 5 хвілін хлопец быў каля замерзлай машыны.

Пакуль ён далучаў драты да клем акумулятара, мы высветлілі, што Дзяніс жыве ў Фаніпалі, працуе дальнабойнікам, а цяпер у яго адпачынак, падчас якога ён прыязджае ў Менск і дапамагае кіроўцам.

— Мне не складана людзям дапамагаць. Я раніцай падвёз знаёмых у Менск — навошта мне вяртацца? У мяне яшчэ і ёсць рацыя, па якой вадзіцелі паведамляюць, што камусьці патрэбна дапамога на дарозе, — распавёў Дзяніс. — Дома нічога мяне не трымае: я не жанаты, а на канапе ляжаць нецікава. Дарэчы, у дальнабойнікаў прынята дапамагаць адзін аднаму, так што для мяне няма нічога дзіўнага ў тым, каб выручыць незнаёмага чалавека.

Яшчэ адна актыўная ўдзельніца групы — Крысціна Канапацкая. У аўтасправе яна дасць фору любому мужчыну.

— Я езджу на Chevrolet Lumina, рамонтам машыны ў асноўным займаюся сама. Працую мэнэджарам продажу, і па працы даводзіцца часта ездзіць на вялікія адлегласці. Паломкі ў дарозе здараліся, разбіралася з імі сама. Бывала, што і іншым людзям дапамагала. Таму, калі з'явілася наша група узаемадапамогі, я адразу вырашыла: буду дапамагаць. Хочацца зрабіць свет лепшым, пакуль яшчэ маладая і гэта жаданне не прапала, — засмяялася дзяўчына. — Хоць, людзі сустракаюцца розныя. Ёсць і такія, хто не саромеецца патэлефанаваць у дзве гадзіны ночы і сказаць, што ў іх зламалася машына.

У Крысціны падрастаюць двое дзяцей, таму, вядома, хатніх спраў у яе стае. Бывае, што заклік аб дапамозе прыходзіць тады, калі яна з малымі едзе па сваіх справах.

— Калі атрымліваецца, то мяняю маршрут і разам з дзецьмі спяшаюся на дапамогу. Я думаю, што для іх гэта добра: гледзячы на мяне, яны і самі вучацца спагадлівасці і дабрыні.

Мужу і жонцы Надзеі і Аляксею Мартыненку летась спатрэбілася дапамога ўдзельнікаў групы: іх машына ніяк не хацела заводзіцца ў мароз. Пасля таго, як у Каляды аўто Надзеі і Аляксея паўдня чынілі хлопцы з групы, муж і жонка і самі пачалі дапамагаць кіроўцам.

— У нас з мужам адна машына на дваіх. Так разам і ездзім на дапамогу. Я гляджу і вучуся, як муж «прыкурвае» машыны, цягае іх на тросе. Думаю, што хутка і сама змагу дапамагаць людзям, — распавяла Надзея. — Рэакцыя людзей на аказаную дапамогу розная. Бывае, хтосьці нават галаву не падыме ад рухавіка і дзякуй не скажа. Але многія людзі нам вельмі ўдзячныя. Учора, напрыклад, ездзілі да дзяўчыны ў Сенніцу — падобна на тое, што нікога з мужчын-памочнікаў у яе няма. Складана перадаць словамі, як дзяўчына ўзрадавалася, калі яе машына завялася. Вядома, такая рэакцыя людзей нам вельмі прыемная. Дарэчы, кожны другі аўтамабіліст пытаецца: «Колькі мы вам павінны?» І дзівяцца, што грошай мы не бярэм.

Надзея ўпэўненая, што нават тады, калі ў іх сям'і з'явіцца дзіця, яны не спыняць дапамагаць людзям.

— Я буду адпускаць Аляксея аднаго, няхай дапамагае, а я спраўлюся.