19 сакавiка 2024, aўторак, 9:59
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Ад пенсіі да пенсіі жывуць студэнты весела

44
Ад пенсіі да пенсіі жывуць студэнты весела
ІРЫНА ХАЛІП

Няма больш тых, хто калісьці галасаваў за Лукашэнку.

"Ва ўсім вінаватыя пенсіянеры. Гэта яны прагаласавалі за Лукашэнку ў 1994 годзе, ды і цяпер калі хто-небудзь яго і падтрымлівае, дык толькі яны: ні сабе, ні людзям". Я да гэтага часу часта гэта чую. Як казалі пра гэта раней многія, так і кажуць да гэтага часу. Пастойце, дык жа дваццаць пяць гадоў прайшло – дзе тыя пенсіянеры?

Мы настолькі застылі на чвэрць стагоддзя ў гэтым вязкім пластыліне, што перасталі заўважаць час. Мы яшчэ рэагуем на змену часоў года (хоць і яна ў апошні час стала такой жа размазана-пластылінавай), але не на час. Новы год, травеньскія святы, адпачынак, зноў новы год, а паміж імі – праца, яшчэ адна праца, потым падпрацоўка, проста перад сном яшчэ адна левая халтура, а там ужо і сілаў няма зразумець, колькі гадоў прайшло, бо на сон усяго пара гадзінаў засталася. Дзе тут пра час задумацца – дажыць бы ад навагодняй ночы да травеньскіх, не задыхнуцца.

А сапраўды ж, дзе цяпер тыя пенсіянеры, якія, паводле ўсеагульнага пераканання, далі магчымасць Лукашэнку зрабіць перамогу ў 1994 годзе, ды і потым яшчэ гадоў дзесяць яго падтрымлівалі? Калі ў 1994 годзе, выкажам здагадку, новаспечанаму пенсіянеру было 60 гадоў – якраз на пенсію выйшаў, а то і сілай адправілі, тады працы і для маладых не было, – то сёлета яму споўніцца 86 гадоў. Выбачайце, але пры сярэдняй даўжыні жыцця беларускіх мужчынаў – 66 гадоў – гэтага ўмоўнага выбарніка, хутчэй за ўсё, ужо няма ў жывых. І гэта я пра самых "свежых" пенсіянерах таго часу. Галасавалі і сямідзесяцігадовы, і васьмідзесяцігадовы. Іх даўно ўжо аплакалі дзеці і ўнукі, а мы ўсё вінавацім іх, як быццам яны недзе на суседняй вуліцы жывуць. Не, на тую вуліцу нам доступу пакуль няма.

Так што выбарнікаў Лукашэнкі ў Беларусі ўжо ўвогуле не засталося. А сённяшнія пенсіянеры і пенсіянеркі – гэта якраз тыя, каму ў год адзінага законнага абрання правадыра было 30–40 гадоў. Памятаеце, так? Гэта яны, якія знаходзіліся ў сваім фізічным і інтэлектуальным росквіце, сыходзілі ў той час са сваіх мёртвых НДІ і КБ у чаўнакі і прадаўцы камерцыйных шапікаў, каб выжыць. Гэта яны, адмовіўшыся ад кар'ераў, назаўжды адкладалі недапісаныя дысертацыі і ратавалі сваіх дзяцей, а заадно і эканоміку краіны. І нас, са стосамі нікому не патрэбных талонаў і купонаў, таксама ратавалі. Свой першы «Снікерс» я запомніла на ўсё жыццё.

Сёння гэтыя людзі дасягнулі пенсійнага веку. І апынуліся ў той самай пенсійнай пастцы. Таму што «чаўнок», да прыкладу, афіцыйнага працаўладкавання не меў. Як і велізарная, дарэчы, частка тагачасных «комерсаў» і прынятых імі на працу супрацоўнікаў. Не да таго было. Ды і потым, са з'яўленнем цалкам на той момант легальных фірмаў і фірмачак, заробак працадаўцы яшчэ плацілі, а ўнёскі ў ФСАН – не. І дзе цяпер тыя працадаўцы, тыя ўладальнікі камерцыйных шапікаў і ўсякіх фірмаў з ганарлівымі назвамі? Адны апранулі парадныя "Адыдасы" і з'ехалі на сваіх шасцісотых мэрсэдэсах за мяжу. Іншыя – нямногія – сталі афіцыйнымі бізнэмэнамі і цяпер спраўна плацяць унёскі ў ФСАН за ўсіх сваіх супрацоўнікаў. Але, упэўнена, ні тыя, ні другія не памятаюць інжынераў і вучылак з дзевяностых, якія былі тады ў іх на пасылках, і ўжо дакладна не задумваюцца пра іх неатрыманыя пенсіі.

Былі, вядома, і іншыя трыццаці-саракагадовыя ў 1994 годзе – тыя, каго з дзяцінства мамы заклікалі «беражы бесперапынны працоўны стаж, дачка, пільней ад нявіннасці!» Яны перажылі дзевяностыя ў сваіх паміралых дзяржаўных канторах і прыйшлі да пенсійнага веку з перспектывай пражыць астатняе жыццё на 400–500 рублёў за месяц, а то і менш. У іх усё ў парадку з дакументамі, але будучыня мала чым адрозніваецца ад будучыні тых, хто чаўночыў, не клапоцячыся пра афіцыйнае працаўладкаванне. Ды і тагачасныя студэнты, якія дажылі ўжо амаль да пяцідзесяці, сур'ёзна задумваюцца пра пенсію і разумеюць, што спадзявацца на яе бессэнсоўна. І ўсе гэтыя людзі, якія прайшлі пратэсты канца васьмідзясятых і пачатку дзевяностых, беднасць, надзею, глыток свабоды, галасавалі хто за Шушкевіча, хто за Пазняка, – яны цяпер будуць падтрымліваць аматара быкаўскай паэзіі? Ніколі!

Мы часта выкарыстоўваем выразы накшталт «за гэты час вырасла новае пакаленне беларусаў». Падлічваем, што дзецям, якія нарадзіліся пры гэтым рэжыме, ужо дваццаць пяць гадоў. А пакаленне пенсіянераў жа таксама змянілася. Няма больш тых, хто калісьці галасаваў за Лукашэнку. Не засталося. І падтрымкі ў яго не засталося. Так што вінаваціць цяперашніх пенсіянераў у тым, што ён дзякуючы ім прыйшоў да ўлады, – усё роўна што сцвярджаць, быццам вяртання ў СССР хочуць тыя, хто сотню гадоў таму на суботніку з Леніным бервяно нёс. А бервяно так і плыве па рацэ – з горада Кукуева. Далей па тэксце, зразумела.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 44

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках