Растаеў: Калі ўсё ж дапячэ, ніякія «прафсаюзы і камсамол» нас не ўтрымаюць

У «камсамоле» і прафсаюзах таксама ж беларусы.

Што робіць нармальны, разважны чалавек, калі надыходзяць цяжкія часы? Правільны адказ: уключае галаву. Таму што цяжкі час - гэта не толькі выклік, але і магчымасць, піша паэт і публіцыст Дзмітрый Растаеў для «Салiдарнасць».

Сутыкнуўшыся з цяжкасцямі, чалавек разважны не проста шукае спосаб іх пераадолення, але і аналізуе прычыны, якія прывялі да іх. Калі гэтага не зрабіць, цяжкасці будуць паўтарацца зноў і зноў. Калі зрабіць - з'явіцца шанец пазбавіцца ад іх раз і назаўжды, і падняцца яшчэ на адну прыступку ў сваім развіцці.

Гэтае правіла справядліва не толькі для асобных індывідаў, але і для цэлых народаў. Гісторыя ведае нямала выпадкаў, калі цэлыя краіны выходзілі з бяды абноўленымі і па-сапраўднаму магутнымі - дзякуючы таму, што ў цяжкі момант імі кіравалі разважныя людзі.

Тут можна ўспомніць і Паўднёвую Карэю, і Японію, і Аргентыну, і Турцыю. Можна ўспомніць і ЗША часоў Вялікай дэпрэсіі. Усе яны не проста пераадолелі цяжкія часы, якіх, дарэчы, у гісторыі іх было нямала, але дзякуючы разумным дзеянням сваіх кіраўнікоў выйшлі з іх сапраўды новымі краінамі.

Іншая справа Беларусь. «Крый Божа нейкія цяжкія часы», - заявіў надоечы гарант айчыннай стабільнасці, і тут я з ім цалкам згодны. Для Беларусі з яе нязменным кіраўніцтвам усялякі цяжкі час - гэта і сапраўды барані бог. Гэта стоадсоткавы мінус, без усялякага шанцу на развіццё.

Колькі ўжо было гэтых цяжкіх часоў - хоць з аднаго з іх мы выйшлі абноўленымі і па-сапраўднаму магутнымі? Ды не, усё такія ж «моцныя і квітнеючыя», канькаем па свеце газ, нафту і крэдыты. Таму што пры ўсіх цяжкасцях наша ўлада ўключае што хочаце, толькі не галаву. А калі ўключае галаву, то толькі для развязання адной стратэгічнай задачы - як утрымаць сябе ўлюбёную.

Вось і цяпер, разважаючы пра цяжкія часы, гарант заявіў, што надышлі яны, «нам спатрэбяцца і прафсаюзы, і камсамол». Чым могуць дапамагчы ў цяжкі час арганізацыі, якія з'яўляюцца, фактычна, часткай рэжыму, дапаможнымі вагарамі яго рэпрэсіўнай машыны? Адным: трымаць народ, які церпіць бедства, у яшчэ большых цуглях. Каб той не ўзбурыўся пад прыгнётам цяжкасцяў, і не адважваўся адправіць гэтую ўладу на сухі лес.

Гэта значыць, у цяжкую часіну беларускія ўлады, наглуха прыхільныя старому мысленню, будуць усё гэтак жа уключаць не галаву, а рэпрэсіі.

І тут толькі адно пытанне: а што, хіба цяпер у нас лёгкі час? Траціна беларусаў атрымлівае менш за 200 даляраў, 85% менш за 400 даляраў - гэта што, не цяжкія часы? 2,6 мільёна чалавек не могуць купіць самае неабходнае - гэта што, жыць стала лягчэй, жыць стала весялей?

Ды мы ўжо шмат гадоў не вылазім з гэтых цяжкіх часоў! Проста «прыцярпелiся» згодна са старой нацыянальнай традыцыяй. Але калі аднойчы ўсё ж дапячэ, ніякія «прафсаюзы і камсамол» нас не ўтрымаюць. У «камсамоле» і прафсаюзах таксама ж людзі, таксама ж беларусы - таксама з тых 85%, а можа, нават і з 2,6 мільёнаў.