19 сакавiка 2024, aўторак, 13:03
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Лукашэнка гуляе на мінным полі

23
Лукашэнка гуляе на мінным полі
УЛАДЗІМІР ХАЛІП

Тужыўся дваццаць шэсць гадоў і шалеў, але так нічога рэальнага стварыць не змог.

Няма нічога больш агіднага за чынавенскі гераізм. Чым больш гнюсны рэжым, тым гучней грымяць пераможныя рэляцыі. І чым важнейшы начальнік, тым вышэйшая лютасць. І нясцерпна свярбяць рукі. А калі такі вось вяршыцель лёсаў выяўляецца яшчэ і перад тэлекамерай, а бравая ахова ўпэўнена трымае перыметр, кіроўную адвагу ўжо не суняць. Пакутліва хочацца здзейсніць подзвіг. Узначаліць рух народных мас да запаветнай мэты. Наперад і вышэй. Найкарацейшым шляхам. Напрасткі. Праз міннае поле. Хто сказаў, што там небяспечна?

Хлусня! Няма для ўлады неадольных перашкод. І не трэба нас палохаць. Польшча, Літва, Украіна і нават Расея закрылі мяжы? А мы не будзем. Гэта ўсё тыя ж рэлікты ранейшых часоў: у савецкіх уласны гонар. І нейкаму вырадку вірусу, нават калі гэта той самы COVID-19, нас не адолець. Ніякіх падстаў для панікі няма. Гэта ў іх там нейкая мітуслівая пандэмія. А ў нас пасяўная.

На зыходзе мінулага тыдня быццам бы адбылася высокая размова з адпаведным міністрам – вядомым лекарам. І высветлілася ў выніку той лёсавызначальнай гутаркі, што гэты акаянны каранавірус, якім ворагі запалохваюць добрапрыстойных грамадзян – ніякая не навіна. Адсоткаў на дзевяноста ўсё аб ім даўно вядома. А з астатнімі дзесяццю ўжо як-небудзь разбяруцца - ёсць адпаведныя службы. І нават спецслужбы зусім не выпадкова тут у вялікім багацці. Высачаць, скруцяць і заштурхаюць гада ў аўтазак.

Для ўлады не страшны вірус. Для рэжымаў самаўпэўненых і глухіх галоўны вораг - інтэрнэт. Не было б гэтага жудаснага павуціння, хто б даведаўся тут пра нейкую пандэміі. Улада сказала, што ў нас бяспечна, значыць, так таму і быць. Спрабавалі ж калісьці ўтаіць не толькі Чарнобыль, але нават пачатак вайны. А тут - усяго толькі нейкі вірус. І таму быў сфармуляваны пакуль адзіны выразны заклік: «Згуртавацца вакол улады». Як усе гэтага чакалі! Проста пабеглі подскакам. Хіба ў нас ёсць нешта даражэйшае за родную вертыкаль?

Хтосьці яшчэ спрабуе наіўна ў ручаі мясцовай інфармацыі вылавіць блізкія да рэальнасці ацэнкі сітуацыі ў краіне. Аднак рэкамендацыі на гэты конт выпадковыя і супярэчлівыя. На карантын нават намёку няма. Зусім іншыя клопаты на парадку дня. Улада ўжо ўпэўнена ўступае ў рэжым перманентнага чыноўніцкага подзвігу. Усім загадана заставацца на месцах і чакаць каманды. Наперадзе вялікія справы. Грандыёзны парад з духоўна блізкай Пскоўскай дэсантурай. А потым - спроба ўрачыстага ўнясення вядомай усім персоны ў сёмы па ліку тэрмін. А далей паводле плану - спакойная старасць паблізу стратэгічнага бункера.

І калі справа выгарыць, можна будзе зноў куражыцца над народам, рэкамендаваць яму ў хвіліну небяспекі традыцыйныя дыктатарскія сродкі. Трактар, які лечыць. Сауну, як пудзіла для ўсялякага віруса. І традыцыйныя сто грам - універсальны метад для барацьбы з усякай пошасцю. Нічога іншага гэтая ўлада прапанаваць народу не здольная. Геном не дазваляе.

Дыктатуры трываць не могуць нейкіх агульных спраў нават з найбліжэйшымі суседзямі. Іх выбітная роля і экзатычная ўнікальнасць тады проста губляюцца ў масоўцы. А таму яны аддаюць перавагу трымацца дзе-небудзь у старонцы. Так спакайней. І зона татальнага дагляду заўсёды пад самым строгім кантролем. Колькі іх ужо было, такіх сістэм. Высокапастаўленыя садысты з зачараваннем тыранілі падданых. Узводзілі неймаверныя збудаванні. І быццам бы папросту вялі дыялог з багамі. А потым знікалі. Раптоўна. Бясследна. І заставалася пасля іх хіба што куча камянёў у дзікіх джунглях.

І гэтай нязломнай дыктатурцы такой долі не пазбегнуць. Таму што яна занадта самаўпэўненая. І нахабная бязмежна. Тужылася дваццаць шэсць гадоў і шалела, але так нічога рэальнага стварыць не змагла. Усе тыя ж рэшткі ўсё таго ж саўка. Звычайная гісторыя - здольнасцяў не выявілася. Папракудзілі зладзеявата і зніклі. Быццам бы іх і не было.

Знойдуць потым дзесьці ў зарасніках крапівы недарэчны п'едэстал, на які ў разгар той самай пандэміі мела намер узгрувасціцца калгасная веліч. І ўжо наўрад ці хтосьці ўзгадае, адкуль на роўным месцы раптам узялася гэтая глыба. А хто і чаму сваё імя ўпісаць збіраўся ў гісторыю краіны, нават узгадваць будзе няёмка. Спосаб абраны быў відавочна не той.

Калі і якім чынам скончыцца гэтая пандэмія, ніхто не ведае. Вакцыны пакуль яшчэ няма, выпрабаванні не скончаныя. І вытворчасць не наладжаная. А каранавірусам закранутыя 145 краін. Дзесьці ўсё ўжо ідзе на спад. Кітайцы, як жаўнеры, выконвалі найстражэйшыя захады абвешчанага карантыну. І там новых хворых няма. А вось у Італіі, якая з рашучымі захадамі запазнілася быццам бы на нейкіх дні два, толькі за мінулую суботу колькасць памерлых узрасла на 650 чалавек. У інтэрв'ю, выкладзеным у канцы тыдня ў Інтэрнэце, медсястра Даніэла распавядае пра тое, што адбываецца ў гэтыя дні ў звычайнай лякарні.

«Мы цяпер працуем ва ўмовах татальнай надзвычайнай сітуацыі. Псіхалагічная напружанасць зашкальвае. На жаль, мы не можам стрымаць сітуацыю ў Ламбардыі. Там высокі ўзровень заражэння. І мы ўжо не лічым мерцвякоў».

Пры такіх маштабах, нават калі б у нас усё было ідэальна, народ павінен быў мець доступ да рэальнай інфармацыі аб становішчы ў краіне. Даведацца праўду аб ужытых захадах. І атрымаць выразны адказ на пытанне, калі будзе ўведзены карантын. Аднак замест гэтага пачула краіна толькі пахабныя жарцікі пра лазні, трактары і гарэлку.

І вось тады ў Інтэрнэце з'явіліся тыя галоўныя радкі, якіх даўно чакалі. Да людзей звярнуўся дзіцячы доктар. «Я буду на працы. Будзьце, калі ласка, дома».

Так пачаўся Народны карантын. Лідары апазіцыі звярнуліся да народу і прапанавалі ўвесці яго з 23 сакавіка да 5 красавіка. Практыка звычайная - лёс сваіх родных і блізкіх нашы людзі ў вызначальны момант бяруць у свае рукі. Толькі калі мы заадно, калі ўсе - народ, ёсць надзея спыніць бяду. Не толькі гэтую.

А спадзявацца на запалоханых чыноўнікаў бессэнсоўна і бескарысна. Ніхто не адгукнецца. Яны ўсе сышлі на подзвіг.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 23

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках