Блогер Ігар Лосік адмаўляецца спыняць галадоўку

Палітвязень заявіў, што сваім жыццём будзе распараджацца сам.

13 студзеня суд зноў наважыць, ці пакідаць блогера пад вартай. Ігар знаходзіцца ў СІЗА з 25 чэрвеня 2020 года - 199 дзён.

12 студзеня яго адвакат Дзмітрый Лепрэтар наведаў адміністратара тэлеграм-канала «Беларусь головного мозга» і кансультанта «Радыё Свабода» Ігара Лосіка ў СІЗА «Жодзіна». Сустрэча доўжылася блізу дзве гадзіны. Са слоў адваката, Ігар працягвае галадоўку.

«Ігар працягвае галадаць. Ён кажа, што адчувае сябе добра, - распавёў адвакат Дзмітры Лепрэтар. - Наколькі гэта праўда, праверыць не магу. Ён выглядае досыць бледным. Ігару забяспечанае, наколькі я разумею, мінімальнае медыцынскае назіранне. Наколькі тое месца, у якім ён знаходзіцца, можа сабе дазволіць. Яго крывяны ціск вымяраецца. Не так даўно пачалі вымяраць цукар у крыві. Лекары, медперсанал імкнуцца сачыць за яго станам.

Узнікла невялікая праблема з перапіскай. Апошняя вялікая партыя лістоў атрыманая ім у мінулы аўторак. Пасля гэтага Ігару прыйшло ўсяго некалькі заказных лістоў, а сёння прыйшоў адзін ліст. Дакладней, пусты канверт з паштоўкамі. Мы дакладна ведаем, што людзі пішуць Ігару, але, на жаль, на гэтым тыдні яму не быў перададзены ніводны ліст».

У сераду, 13 студзеня, Менскі гарадскі суд разгледзіць скаргу абароны Ігара Лосіка на адмову Партызанскага раённага суда ў вызваленні палітвязня.

Сам Ігар з Жодзінскага СІЗА паведамляе наступнае:

«З пачатку маёй галадоўкі прайшоў амаль месяц. Хачу падзякаваць усім, хто мяне падтрымлівае. Нягледзячы на тое, што мне перасталі перадаваць лісты з аўторка мінулага тыдня, я ведаю, што вы мне пішаце. Вы шмат пішаце. Усім тым, ад каго я атрымліваў лісты, я адказваў - чакайце асабістых слоў падзякі, фатаграфій і навін з майго турэмнага жыцця. Верагодна, вера ў вас, а таксама ў маю праўду і невінаватасць даюць мне сілы трымацца. Усім ужо даўно ясна, што мой крымінальны пераслед беспадстаўны.

Прашу ўсіх - не ўгаворвайце мяне спыніць галадоўку і здацца. Як я магу здацца, калі мяне незаконна трымаюць у турме больш за паўгода. Я ўжо забыўся голас дачкі. Я разумею, што мая сям'я і ўсе неабыякавыя людзі вельмі перажываюць за маё здароўе. Але я не магу і не хачу спыняцца. Я сам буду распараджацца сваім жыццём, і ў мяне яшчэ ёсць сілы. Я веру ў сілу вашай салідарнасці».