Тры самыя чаканыя фільмы гэтага лета

Сярод іх новы фільм Таранціны.

Гэтым летам выходзяць тры фільмы, якія я вельмі чакаю. Няма лепшага часу, чым суботні вечар, каб пагаварыць пра гэта, піша журналіст nv.ua Аляксей Бондараў. Буду сціслы.

Усё адно, што яшчэ будзе сёлета, але калі гэтыя тры стужкі мяне не расчаруюць, кінаманскі год будзе пражыты нездарма.

Святло майго жыцця

Кейсі Афлек - асоба таленавітая і неадназначная.

Кейсі доўгі час быў у цені старэйшага брата Бэна. Той і Оскар атрымаў яшчэ ў 1990-х (за сцэнар да Разумніка Уіла Хантынга разам з Мэтам Дэйманам), і акторам быў у адзін час вельмі нават блокбастэрным (Пёрл-Харбар, Армагедон).

А потым Бэн і ў рэжысуру ўвайшоў вельмі ўдала. Мне спадабаліся ягоныя першыя фільмы (Бывай, дзетка, бывай і Горад злодзеяў). А вось Арго (які прынёс яму другі Оскар) і пагатоў Закон ночы мне ўжо не вельмі спадабаліся. Але гэта іншая размова.

Кейсі наважыў пайсці слядамі брата. Але ягоны першы фільм Я ўсё яшчэ тут (2010) быў творчым эксперыментам з Хаакінам Феніксам, які нібыта закончыў акторскую кар'еру і ўдарожыўся ў музыку.

Таму паўнавартасным рэжысёрскім дэбютам Кейсі Аффлека, з усяго відаць, і стаў сёлетні фільм Святло майго жыцця.

Сюжэт уражвае.

У выніку нейкай эпідэміі на Зямлі больш не засталося жанчын. Нешматлікія ацалелыя прадстаўніцы прыгожага роду ўтрымліваюцца ў таемных астрогах або нешта ў гэтым духу.

Дачка галоўнага героя, здаецца, з'яўляецца адзінай жанчынай на волі. І ён старанна хавае яе ад іншых мужчын.

Аднойчы ў Галівудзе

Новы фільм Таранціны - гэта заўсёды падзея. Ну амаль заўсёды.

Гэты фільм варты ўвагі не толькі праз удзелу Леанарда ды Капрыё, Брэда Піта, Марго Робі, Аэла Пачына, Курта Расэла і г.д. Але і дзеля сюжэту. Галівудскі актор, які марыць пра новы паварот у сваёй кар'еры, і ягоны дублёр даведваюцца, што паблізу жыве жонка вядомага рэжысёра Рамана Палянскага, якая неўзабаве стане ахвярай сэкты Чарльза Мэнсана.

Вось ужо не ведаю, у які бок Таранціна наважыў павярнуць гэтую патэнцыйна вельмі трагічную гісторыю. Але гэтае кіно я прапускаць не меруся.

Вернасць

Як кажа выдатны актор і проста мудры чалавек Аляксей Серабракоў, «культура нацыянальнасці не мае». Таму добрае кіно застаецца добрым кіно не залежна ад таго, дзе яно знятае. Пагатоў шмат якія творчыя людзі ў Расеі далёкія ад палітыкі, альбо шчыра не падзяляюць дзеянні ўлады.

Як бы там ні было, расейскія рэжысёры здымаюць мноства годных фільмаў.

Мяркуючы з першых водгукаў крытыкаў, Вернасць Нігіны Сайфулаевай - дакладна адзін з іх.