Стась Карпаў, Вы поставили жирную точку в этом споре. Я знаю поимённо 9 человек, не белорусов по национальности, родившихся и выросших за пределами Беларуси, приехавших сюда в зрелом возрасте, но выучивших белорусский и постоянно на нём разговаривающих, а это не просто знание, это уважение к народу, к его проблемам, к его боли. Да, язык белорусов - это боль белорусов, и эту проблему не просто можно успокоить, её необходимо решить, и это, как вы написали, так же важно, как и сохранить свою половую принадлежность, иначе станем евнухами, извращенцами, только в скверном народном изложении.
Если эти люди гуманитарии - им это легко далось. А я знаю сколько угодно людей с техническим образованием и складом ума - им ОЧЕНЬ трудно говорить на бел. мове, хоть это белорусы: по крови, по рождению, и по своей психике.
И не надо тем, кто говорит по белорусски хорошо - презирать тех, кто говорить на языке плохо или не улавливает всех нюансов. Не в характере белоруса быть агрессивным к ближнему. И если ты говоришь на мове, а сам агрессивен к "иным", то какой же ты белоус?
Мову я не вывучаў. Менавіта на маім пакаленні мінчукоў недзе ў пачатку 60-х мінулага стагоддзя скончылася гэта навука. Памятаю, што прыйшла да нас трэцекласнікаў вучылка па белмове і з жалобным выглядам кажа: "Больш беларускай мовы не будзе..." Мы крычалі: "Ўра-а-а!"
Што мы тады разумелі? Ня памятаю, але, каб тады адмянілі ўсе ўрокі ці ўсе прадметы мы былі б задаволены шчэ больш.
Потым мінскі тэхнікум, дзе нас -тых мінчукоў - ужо пасля 8 класа пасадзілі на ўроках мовы разам з тымі аднагодкамі, хто з сяла, але нас настаўніца не спытала і не ставіла адзнакаў, а ЗАЛІК.
Прайшоў час (гадоў 40 з гакам) і тут у Штатах, калі пайшоў на курсы ангельскага, каб падцягнуць тыя веды, што набыў на Бацькаўшчыне ў школе, тэхнікуме, БПІ і аспірантуры, задумаўся аб тым, што чужую мову, бач, вучу, а сваю ніколі не вучыў.
Задумаўся і гадоў 7 таму пачаў вывучаць. З пачатку ёй карыстаўся з дапамогай слоўнікаў, а зараз пішу без іх. Зразумела, што на компе ў мяне тры мовы ENG, RU, BY.
На русском амаль нічога не пішу - толькі па беларуску, але размаўляю ўсё ж по-русски, дакладней па-мінску з сваімі ўнукамі і дачкой.
Правильно, вас никто не заставлял и не навязывал вам учить язык, просто пришло ваше время осознания к какой культуре вы принадлежите.
А господин Дубовец называет Ирину Халип ,Наталью Радину итд оборонцами "химкинского леса" ,что звучит равносильно лукашенковской, вошедший в ежедневный обиход, "5я колонна".
Яшчэ раз прабег па артыкулу "Мова дэмакратыі і мова дыктатуры" Сяргея Дубаўца і не знайшоў, каб ён нешта казаў пра ўзгаданых вамі беларусак.
Ён казаў: "Мова – наш галоўны ўнутраны дыскамфорт." - то бок яго і тых ныючых беларусаў, якіх ён недзе (мо ў зянонаўскай секце) сустракаў.
Мова заўжды была іх унутранным дыскамфортам, пакуль Стась Карпаў не растлумачыў, што то не народная трагедыя, а прыкмета палавой праблемы некаторых з беларусаў.
У меня мама , Ваша ровесница.Училась в 7-милетней беларуской школе под Минском , потом в Минске 10-тилетку заканчивала. Беларуский изучался , только учительница заслушивалась речью деревенских. В городе уже так не говорили.
Ў тыя часы деревенскіх, як вы кажаце, называлі калхознікамі.
Даназываліся, што мовы ня ведаем і не чуем...
Распавяду адну гісторыю (не, ўсё ж паўтары) з тых урокаў белмовы ў тэхнікуме (1967-71)
Неяк я вырашыў напісаць сачыненне на беларускай мове, якое настаўніца задала тым, хто не з Мінску. Зайшоў у бібліятэку і нешта зпісаў з беларускіх кніжак. Здаў сшытак, а калі адчыніў яго пасля праверкі настаўніцы, то ўбачыў некалькі чырвоных правак маіх памылак, а затым ніякіх правак не было і вынік - вялікая чырвоная двойка на белай старонцы.
Спытаў: "Чаму? Ў мяне ж амаль няма памылак!"
Настаўніца ўзяла мой сшытак, разгарнула і паказваючы ўсім у класе кажа: "Хто паверыць, што Старкоў напісаў па беларуску і амаль без памылак?!"
Гэта было мая першая спроба пяра на беларускай мове і першае сутыкненне з бел-чырвона-белым колерам.
Прайшоў час і я паступаў у БПІ. Адным з іспытаў было сачыненне. На маё і майго сакурсніка па тэхнікуму здіўленне, яго прымала тая самая Яніна Рычардаўна - наша настаўніца белмовы.
Заўважыла нас, падыйшла і кажа: "Вы можаце пісаць па беларуску." Але я не здаўся і, ў адрозненні ад майго таварыша, пісаў па-руску...
І няхай усім рускамоўным беларусам стане сорамна!
Хопіць стагнаць і ныць. Можа нарэшце ўжо прыйдзе час, калі мы усе пачнем штосьці рабіць?
Пачаць размаўляць па-беларуску можа кожны і гэта, дарэчы, не патрабуе ні ад кога ніякіх асаблівых намаганняў. Гэта - проста.
Дзякуй. Выдатны артыкул!
!!!
ОтветитьНе маю нават слоў...
Вельмі цікава ! Вялікі дзякуй !
ОтветитьСтась Карпаў, Вы поставили жирную точку в этом споре. Я знаю поимённо 9 человек, не белорусов по национальности, родившихся и выросших за пределами Беларуси, приехавших сюда в зрелом возрасте, но выучивших белорусский и постоянно на нём разговаривающих, а это не просто знание, это уважение к народу, к его проблемам, к его боли. Да, язык белорусов - это боль белорусов, и эту проблему не просто можно успокоить, её необходимо решить, и это, как вы написали, так же важно, как и сохранить свою половую принадлежность, иначе станем евнухами, извращенцами, только в скверном народном изложении.
ОтветитьЕсли эти люди гуманитарии - им это легко далось. А я знаю сколько угодно людей с техническим образованием и складом ума - им ОЧЕНЬ трудно говорить на бел. мове, хоть это белорусы: по крови, по рождению, и по своей психике.
ОтветитьИ не надо тем, кто говорит по белорусски хорошо - презирать тех, кто говорить на языке плохо или не улавливает всех нюансов. Не в характере белоруса быть агрессивным к ближнему. И если ты говоришь на мове, а сам агрессивен к "иным", то какой же ты белоус?
Мову я не вывучаў. Менавіта на маім пакаленні мінчукоў недзе ў пачатку 60-х мінулага стагоддзя скончылася гэта навука. Памятаю, што прыйшла да нас трэцекласнікаў вучылка па белмове і з жалобным выглядам кажа: "Больш беларускай мовы не будзе..." Мы крычалі: "Ўра-а-а!"
ОтветитьШто мы тады разумелі? Ня памятаю, але, каб тады адмянілі ўсе ўрокі ці ўсе прадметы мы былі б задаволены шчэ больш.
Потым мінскі тэхнікум, дзе нас -тых мінчукоў - ужо пасля 8 класа пасадзілі на ўроках мовы разам з тымі аднагодкамі, хто з сяла, але нас настаўніца не спытала і не ставіла адзнакаў, а ЗАЛІК.
Прайшоў час (гадоў 40 з гакам) і тут у Штатах, калі пайшоў на курсы ангельскага, каб падцягнуць тыя веды, што набыў на Бацькаўшчыне ў школе, тэхнікуме, БПІ і аспірантуры, задумаўся аб тым, што чужую мову, бач, вучу, а сваю ніколі не вучыў.
Задумаўся і гадоў 7 таму пачаў вывучаць. З пачатку ёй карыстаўся з дапамогай слоўнікаў, а зараз пішу без іх. Зразумела, што на компе ў мяне тры мовы ENG, RU, BY.
На русском амаль нічога не пішу - толькі па беларуску, але размаўляю ўсё ж по-русски, дакладней па-мінску з сваімі ўнукамі і дачкой.
Такая мая моўная гісторыя.
Правильно, вас никто не заставлял и не навязывал вам учить язык, просто пришло ваше время осознания к какой культуре вы принадлежите.
ОтветитьА господин Дубовец называет Ирину Халип ,Наталью Радину итд оборонцами "химкинского леса" ,что звучит равносильно лукашенковской, вошедший в ежедневный обиход, "5я колонна".
Пытанне да вас, вы артыкул чытаі?
ОтветитьЯшчэ раз прабег па артыкулу "Мова дэмакратыі і мова дыктатуры" Сяргея Дубаўца і не знайшоў, каб ён нешта казаў пра ўзгаданых вамі беларусак.
ОтветитьЁн казаў: "Мова – наш галоўны ўнутраны дыскамфорт." - то бок яго і тых ныючых беларусаў, якіх ён недзе (мо ў зянонаўскай секце) сустракаў.
Мова заўжды была іх унутранным дыскамфортам, пакуль Стась Карпаў не растлумачыў, што то не народная трагедыя, а прыкмета палавой праблемы некаторых з беларусаў.
У меня мама , Ваша ровесница.Училась в 7-милетней беларуской школе под Минском , потом в Минске 10-тилетку заканчивала. Беларуский изучался , только учительница заслушивалась речью деревенских. В городе уже так не говорили.
ОтветитьЎ тыя часы деревенскіх, як вы кажаце, называлі калхознікамі.
ОтветитьДаназываліся, што мовы ня ведаем і не чуем...
Распавяду адну гісторыю (не, ўсё ж паўтары) з тых урокаў белмовы ў тэхнікуме (1967-71)
Неяк я вырашыў напісаць сачыненне на беларускай мове, якое настаўніца задала тым, хто не з Мінску. Зайшоў у бібліятэку і нешта зпісаў з беларускіх кніжак. Здаў сшытак, а калі адчыніў яго пасля праверкі настаўніцы, то ўбачыў некалькі чырвоных правак маіх памылак, а затым ніякіх правак не было і вынік - вялікая чырвоная двойка на белай старонцы.
Спытаў: "Чаму? Ў мяне ж амаль няма памылак!"
Настаўніца ўзяла мой сшытак, разгарнула і паказваючы ўсім у класе кажа: "Хто паверыць, што Старкоў напісаў па беларуску і амаль без памылак?!"
Гэта было мая першая спроба пяра на беларускай мове і першае сутыкненне з бел-чырвона-белым колерам.
Прайшоў час і я паступаў у БПІ. Адным з іспытаў было сачыненне. На маё і майго сакурсніка па тэхнікуму здіўленне, яго прымала тая самая Яніна Рычардаўна - наша настаўніца белмовы.
Заўважыла нас, падыйшла і кажа: "Вы можаце пісаць па беларуску." Але я не здаўся і, ў адрозненні ад майго таварыша, пісаў па-руску...
gui, 20:36, 25.10: "У меня мама , Ваша ровесница.Училась в 7-милетней беларуской школе..."
Ответитьсемилетка была до меня, а як вы маглі заўважыць па першаму майму каменту, я вучыўся ўжо па праграме 8 класаў
Сьмела і праўдзіва.
ОтветитьМінскіЯ ХРОНіКі. МЫ РАЗМАЎЛЯЕМ НА РОЗНЫХ МОВАХ?
ОтветитьНавошта ж мовы у народаў розныя,
калі жывем мы на адной прасторы?
Чаму ж ты, Божа, не дазволіў,
на мове нам адной гуторыць?
Мы можа б лепей разумелі
Адзін другога, Божа мілы…
І час не трацілі б дарэмна,
каб выпраўляць памылкі.
Мы можа б меней мелі злосці,
з-за нейкіх непаразуменняў.
Хадзілі б, ездзілі ў госці,
а не цягалісь з бандаю ваеннай…
… не… гэта – не бяда…
Бяда срамнее!
Калі пан-шурык: і не мае Мовы Роднай,
і жыць з народам – не умее,
і не разумее голаса Народа…
*+++*
(30 жніўня 2011г.)
© Copyright: Олег Буйницкий, 2011
Свидетельство о публикации №11110079749.
Мне спадабаўся артыкул. Дзякуй!
ОтветитьГэта зусiм не трагедыя.Гэта лянота i абыякавасць
ОтветитьІ няхай усім рускамоўным беларусам стане сорамна!
ОтветитьХопіць стагнаць і ныць. Можа нарэшце ўжо прыйдзе час, калі мы усе пачнем штосьці рабіць?
Пачаць размаўляць па-беларуску можа кожны і гэта, дарэчы, не патрабуе ні ад кога ніякіх асаблівых намаганняў. Гэта - проста.
Дзякуй. Выдатны артыкул!
Сапоги-чобаты...
ОтветитьДзякуй! Шыкоўны артыкул! Мне, нават, стала сорамна(
Ответить