Лукашисты испугались стихотворений Дунина-Марцинкевича

Они были написаны во время восстания Кастуся Калиновского.

«Экстремистскими материалами» признано предисловие Язэпа Янушкевича к изданию собрания сочинений Винцента Дунина-Марцинкевича, а также два стихотворения Дунина-Марцинкевича.

«По заявлению прокуратуры города Минска информационная продукция в виде предисловия Язэпа Янушкевича к книге, а также тексты произведений «Плывуць вятры», «Гутарка старога дзеда», приписываемые В. Дунину-Марцинкевичу и включенные в заключительную часть под названием «DUBIA» серии «Белорусский кнігазбор» Избранные произведения / Винцент Дунин-Марцинкевич, признана экстремистскими материалами», — сообщает прокуратура Минска.

«Плывуць вятры», «Гутарка старога дзеда» — стихи, выпущенные во время восстания Кастуся Калиновского, они призывают к борьбе против империи.

З гутаркі старога дзеда

Эй скажэце, добры людзі,

Што ужо на сьвеце будзе,

Ці то так судзіў Бог з намі

Гінуць век пад маскалямі?

Як пачалі ваяваці,

Магазыны сталі браці:

У абоз вязьці ўсё збожжа,

А народ — хоць гінь, нябожа.

І аддаўшы ўсё із хаты,

Сталі браці у салдаты,

Кідай жонку, дзеткі ў дому,

Едзь ў калодцы да прыёму.

Там лоб голяць і муштруюць,

Б’юць, і ломяць, і катуюць,

Глодзяць, глумяць, як скаціну

На зарэз, бяз дай прычыну.

А як войска непатрэба,

Дык салдат шукай сам хлеба!

Шле дамоў, хаця ня знае,

Ці каторы дом свой мае.

Толькі кажуць: не хавайся,

Зараз на прыказ стаўляйся,

Нясьці боты, стрычцца, брыцца,

Хоць ня маеш чым пражыцца.

Людзі лепш даўней тут жылі,

І другіх дабра вучылі,

А чужы, чаго ня знае,

То й на ліха навучае.

Дзе жандар званкамі зьвягне,

То усіх ў вастрогі цягне,

Ці убогі, ці багаты —

Ад работы цягнуць з хаты.

Ўсе чыноўнікі збыткуюць,

Абдзіраюць і катуюць,

Глумяць, крыўдзяць, разьбіваюць,

Жаліцца не пазваляюць.

Але-ж, братке, ня тужэце,

Лепш у Бога папрасеце

Міласэрдзьдзя, каб Ён скора

Перамёніў наша гора!

Бо пара ўжо наступае,

Што свабода заглядае,

А як гэта тое будзе —

За вум бярыцеся, людзі.

Памятайце тую пору,

Як прыдзе да прыгавору,

Каб часамі ня змыліцца,

На век векаў ня згубіцца.

А гарэлку кіньце піці,

Каб розуму ня здурыці:

Як трэ слова вам сказаці,

— Долю добру выбіраці!

Бо хоць яны круцяць, муцяць,

Народ просты баламуцяць:

Што маскаль мае даць волю,

Палягчыці нашу долю.

Ой, ня верце таму, людзі,

Бо ніц з гэтага ня будзе —

Каб ён так хацеў зрабіці,

То даўно-б мусіла быці…